Het gevoel

Het gevoel dat haar bekroop, maakte dat ze extra op haar hoede was. Ze wist dat ze op haar intuïtie af moest gaan; die had haar nooit bedrogen. Er was iets met deze vent en er was de laatste tijd te veel gebeurd om zomaar zorgeloos overal op in te gaan.
'Ik ga me eerst even opfrissen,' zei ze. 'Dan kun jij daarna naar de badkamer.'
'Kunnen we niet samen?' vroeg de man.
'Nee, daar is het te klein voor.'
'Je weet niet wat je mist,' zei de man met een zuinig glimlachje. 'Ik dacht dat het bij de prijs in zat.'
'Voor dat bedrag kun je ook niet zo veel verwachten,' zei ze. 'Aan de kwaliteit zal het verder niet liggen, dat beloof ik je. Ik ben een professional en houd me aan de afspraak.'
'Wat voor lekkers doe jij dan allemaal wél voor die prijs?'
'Wat zou je graag willen?' vroeg ze.
'Naakt met me lul in een kut liggen pompen.'
'Dat kan.' Ze zuchtte en stond op.
'Maar wat ik nog weten wil: heet je echt Selina of is dat zeg maar je artiestennaam?'
'Is dat belangrijk voor nu?' Ze zette haar handen in haar zij.
'Nou, er is al zo veel nep. Ik betaal voor de liefde en je gaat waarschijnlijk faken dat je gillend klaarkomt. Dan is het wel fijn als ik weet hoe je echt heet.'
'Zou je dat ook graag willen? Dat ik gillend klaarkom?'
'Zal wel weer extra kosten en mijn budget voor dit weekend is nu op.'

Ze antwoordde niet, ging naar de badkamer en deed daar het licht aan. Toen reikte ze naar het kleine klapraampje en zette dat open. Straks moest die vieze vent hier ook zijn en ze hield de boel graag een beetje fris. In de steeg achter het oude pand hoorde ze gestommel. Aan het geluid te horen zal het die bejaarde achterbuurvrouw wel zijn die de vuilnis buiten zet, dacht ze. Of was het wat anders? Er waren de laatste tijd incidenten geweest en ze was liever voorzichtig. Toen het verder stil bleef in de steeg, zette ze het klapraam op een kier.
Ze ging op de wc zitten, plaste en waste daarna haar handen met koud water. Terwijl ze in de spiegel keek, controleerde ze of haar make-up op orde was en haar pruik nog recht zat. Alles oké. Die man in haar kamer was een onschuldige sul. Een vent die dacht dat hij heel wat was, maar de zieligheid zelve. Van hem niets te vrezen. Ze snoot haar neus, haalde diep adem en ging terug naar het kamertje.

'Nu mag jij,' zei ze.
De man stond op. 'Helemaal wassen?'
'Je kunt douchen. Er hangt een schone handdoek.'
'Kom je me inzepen?'
'Nee.'
'Niet zo kortaf, dame. Ik betaal je voor je diensten. Als je niet lief bent, krijg ik hem niet omhoog en duurt het allemaal nog langer.'
'Je hebt voor een uur betaald, dus maak dan maar voort.'
De man zei niets meer, stond op van het bed en liep de kamer uit.
'Links en dan de deur rechts!' riep ze hem na.

Het was er allemaal niet gemakkelijker op geworden nu Leo er niet meer was. Natuurlijk, ze had Leo nooit gemogen. Hij was koud en ongevoelig. Voor geld ging hij over lijken. En nu was hij zelf dood. Even had ze overwogen om uit het leven te stappen. Nee, geen zelfmoord. Maar het idee dat ze iets anders voor de kost kon gaan doen, was aanlokkelijk. Bovendien was ze bang. Want Leo was geen gewone dood gestorven. Ze hadden hem gevonden in een zak, drijvend in de vaart. De lokale krant had er twee volle pagina's aan gewijd. Het was de zoveelste dode in de business.
Toen ze jaren geleden begon met dit werk, wist ze dat het een harde bedrijfstak was. Leo was gewelddadig, collega's liepen verwondingen op en het was wel eens voorgevallen dat een doorgedraaide klant een meisje bedreigde, maar nu vielen er te veel slachtoffers.
Emmeline en Sharona waren niet alleen collega's, maar in de loop van de tijd ook goede vriendinnen geworden. Ook dat meisje dat destijds nieuw was, ze had haar hondje bij zich, hoe heette ze ook weer? Simone. Dat was het. Zelfs haar hond was dood. Gewoon vermoord, op de hoek van de straat waar ze tippelde.
En toen een tijdje terug een van haar eigen klanten werd afgemaakt, toen kwam het allemaal wel heel dichtbij. Het was nog een fikse klus geweest om al het bloed van die knul Martijn weg te krijgen. Er moest een nieuw tapijt komen.
Van de hele gebeurtenis was ze dagen van streek geweest. Leo stond erop dat ze weer aan het werk ging, maar ze kon het niet opbrengen. Dan sloeg hij haar maar, kon haar het schelen. Na vier dagen was ze weer in haar kamertje.
En toen ging Leo dood en had ze geen pooier meer. Nu kon ze stoppen. Maar na een dag of wat bekroop haar een soort onrust. Ze verlangde terug naar het werk. Er was wel zo'n vriendje van hem langs geweest die aanbood haar in bescherming te nemen en haar probeerde te overtuigen van de noodzaak daarvan, maar ze had hem netjes doch kordaat bedankt. Vanaf nu zou het geld dat ze verdiende ook echt voor haarzelf zijn. Ook die paar tientjes van deze vieze vent die naakt met z'n lul in een kut wilde liggen pompen. Vooruit. Het was maar een uurtje werk.
Ondertussen zou hij wel zover zijn. Ze schikte de sprei op het bed, ging erop liggen en nam een uitdagende pose aan. Maar -

Een schreeuw. Een klap. Een stem. Lawaai in de gang. Selina stond op en snelde naar de deur. Net toen ze de klink wilde grijpen, vloog de deur open. Ze zag een man, gekleed in een lange regenjas. Hij hield iets in zijn hand. Het glinsterde in het rode licht. Achter de man zag ze haar klant, naakt, liggend op de grond en badend in het bloed. Zijn hoofd lag los van zijn romp. Voor ze het wist, stapte de man op haar af en benam hij haar het zicht. Ze stond aan de grond genageld, verstijfd, verlamd. Ze keek hem aan. Even zag ze zijn donkere ogen. Ze herkende hem. 'Ik ga mijn deadline halen,' siste hij en hij was nu heel dicht bij haar. Een felle steek in haar blote buik. Ze sloeg dubbel, greep naar de wond, er welde van alles naar buiten, haar handen werden nat en warm. Toen duwde iemand iets voor haar mond en trok haar hoofd met kracht naar achteren. Eigenlijk wist ze wel wat er zou komen. De angst was geen verrassing. Niet eens heel langzaam verdween het gevoel.

-
Apeldoorn, oktober 2020