Wat is kanker toch een kloteziekte ...

Utrecht, 21-09-2020 15:45 uur. 

Ik loop een beetje met m'n ziel onder m'n arm. Een klein half uur geleden kreeg ik een berichtje van m'n tante dat mijn oom (86) terminaal is verklaard en dat hij zienderogen bergafwaarts gaat. Of ik even afscheid wilde komen nemen. Al sinds ik te horen kreeg dat hij longkanker heeft heb ik flashbacks naar zon 15,5 jaar geleden. Naar 21-05-2005 om precies te zijn. Nadat ik al de hele dag geen contact kon krijgen met m'n vader, die keelkanker had, heeft de politie 's avonds uiteindelijk de deur ingetrapt.

Ik was binnen voor de agenten me tegen konden houden. Ze moesten eerst controleren of er geen sprake was van een misdrijf. Het was al te laat. Ik had mijn vader al zien liggen, voorover gebogen aan z'n bureau, het toetsenbord in z'n voorhoofd geprent, de lijkvlekken in z'n gezicht gegrift.  Nachtenlang heb ik er nachtmerries over gehad. Ik wilde ook bewust niet in de kist kijken bij de begrafenis. 

Ik dacht dat ik het na ruim 15 jaar wel verwerkt zou hebben, maar sinds ik het bericht kreeg dat mijn oom longkanker heeft, slaap ik slecht. Het beeld van mijn vader aan zijn bureau dringt zich weer onaangekondigd aan op mijn netvlies. Op dit moment erger ik me aan het minste of geringste, ben ontzettend licht ontvlambaar en ik reageer veel feller en emotioneler dan ik van mezelf gewend ben, of dat andere mensen van me gewend zijn. 

Overdag gaat het nog wel, zolang ik mezelf kan afleiden door fysiek bezig te zijn met bijvoorbeeld wandelen of reizen met de trein. 's Avonds, als ik moe ben, en thuis in de stilte zit, dan kan ik er moeilijk meer aan ontsnappen. Van mijn vader heb ik nooit bewust afscheid kunnen nemen, hij was zomaar ineens weg. Nu ga ik heel bewust afscheid nemen van een stervend persoon, en dat maakt me oprecht bang. Bang om de dood in te ogen te kijken. Bang om te moeten zien hoe mijn vader zich wellicht in zijn laatste uren gevoeld moet hebben voor hij, in alle eenzaamheid, stierf. Hij had geen partner die hem bij stond, zoals mijn oom dat gelukkig wel heeft. Dat maakt me naast bang en verdrietig ook dat ik me na al die jaren opnieuw schuldig voel. 

Had ik als zijn dochter niet beter op moeten letten? Vaker langs moeten gaan om te kijken hoe het ging? Of desnoods tijdelijk terug thuis te gaan wonen om voor hem te zorgen en mantelzorg te bieden? Ik weet het oprecht niet. Tot op het laatst hield mijn vader zich goed onder de bestralingen. Twee dagen voor hij stierf hebben we samen nog staan biljarten in zijn stamkroeg. Er leek niets aan de hand, hij zag er prima uit voor een bijna ex-kankerpatiënt. (hij hoefde nog maar één bestraling om kankervrij verklaard te worden). 

Mensen kennen mij als iemand die altijd een luisterend oor biedt, zorgzaam en begripvol is, en probeert om mee te denken in oplossingen. Kende ik zelf ook maar zo iemand bij wie ik alles kwijt kan. Ik ben een einzelgänger, een binnenvetter. Mijn probleem is dat ik mijn gevoelens slecht kan uiten, slecht onder woorden kan brengen en dat mensen dus niet begrijpen hoe ik me echt voel. 

Op dit moment ben ik bang, verdrietig, boos, verward, en eenzaam tegelijk. Woensdag ga ik afscheid nemen van mijn oom. Ik hoop daarna mezelf weer een beetje terug te kunnen vinden. Tot die tijd zullen jullie het moeten doen met DJEMO in plaats van DJMO. 

Update 22-09-2020
Zojuist kreeg ik bericht dat hij vannacht in z'n slaap is overleden.