'Blijven klagen om het weer mensen'

10 augustus 1986, vroeg ik mijn broer muziek aan te zetten. Om m'n emoties een plek te geven en m'n verdriet te verwerken. Wim drukte de cassetteknop in en dit was het eerste dat ik hoorde. Het had slechter gekund. Natuurlijk ook beter. Maar dit staat me voor eeuwig in m'n muzikale geest. Dan denk ik aan m'n boezemvriend, die ik al 34 jaar mis.

"Toevallig" is deze week m'n oom overleden. Een markante man. Ik ben naar hem vernoemd. Hemmie was zijn naam. tong80 onder FOK!ers, Herman officieel. bekender. Ome Hemmie werd 90. Klinkt mooi bij 80. Ome Hemmie heeft zijn sporen nagelaten. Niet na gelaten. daarvoor betekende hij te veel voor het stadje Zaltbommel.

Ik mag niet eens naast m'n schoenen lopen. Ik mag zijn voeten niet eens kussen. Hoewel ik een betere voetballer was. Iedereen heeft wel een ome Hemmie,of een suiker oom, waar je geen woorden bij nodig hebt. Eén blik was genoeg. Ik wil zoveel vertellen, maar dan wordt het een boek. Jongens-en oom-verhalenboek.

De één een leven van 26 jaar. De ander bestond en werd 90. Daarom en soms daarom niet, schrijf ik columns. Mijn heldendaden zijn niet te beschrijven. Die zijn ongekend. Onevenaarbaar. Maar vooral bescheiden beschreven. Maar iedereen heeft wel een oom en vriend. Een vriend die in je hart staat gegrift.

Zoals er een oom is die je begreep of begrijpt. Eén blik genoeg. Ik zou willen dat ik die blik nog zou kunnen werpen. Daarom herinner ik me deze muziek.

Toch kwamen de tranen vandaag. Ik zeg heel m'n leven al sorry. Dus nu weer. Voor Peer.

tong80