Wetsvoorstel Voltooid Leven

Het Wetsvoorstel Voltooid Leven. Ik heb er moeite mee. Er zitten misschien nobele motieven achter, maar ik zie het dan toch weer doorslaan. Een beetje zoals antirookbeleid dat op zich goed is, maar vervolgens doorslaat in een belachelijke heksenjacht op rokers.

De oorspronkelijke Euthanasiewet begreep ik. Als iemand ongeneeslijk ziek is en de laatste periode vreselijk pijnlijk dan wel verdoofd met morfine zal zijn, snap ik dat iemand de keuze tot een versnelling van het proces wil maken. Ik zou het zelf waarschijnlijk ook doen. Maar dat is wel duidelijk afgebakend. Zo'n eindperiode van bijvoorbeeld ongeneeslijke kanker is goed gedocumenteerd en bekend.

Bij Alzheimer was dit ook nog te volgen maar wel ingewikkelder. Iemand moet in een heldere toestand toestemming geven tot euthanasie, voor een niet heldere periode. Iemand anders moet dan achteraf bepalen of jij ondraaglijk lijdt. Welke fase van Alzheimer is dan de maatstaf? Als de hele familie niet meer wordt herkend, of als alle hersenfuncties zijn aangetast? Teveel hallucinaties of teveel epileptische aanvallen?

Dat werd nóg lastiger met ondraaglijk psychisch lijden. De één leert omgaan met een verlies. De ander niet. Iemand kan tien jaar lang een ellendig leven leiden, maar één verliefdheid kan alles veranderen. Psychiaters kunnen bevestigen dat zij geen exact vak beoefenen en er naast kunnen zitten. En dan moet een arts bepalen of jij wel of niet je zin krijgt?

En dan komt Pia Dijkstra nu met het Wetsvoorstel Voltooid Leven en worden de voorwaarden nog verder opgerekt. Het komt er op neer dat dat senioren met een stervenswens zich in de toekomst kunnen melden bij een speciaal opgeleide levenseindebegeleider.

Om te beginnen: Wie is dan een senior? Zijn het de tachtigers? Of is een 50-plusser al een senior? Of de pensioengerechtigde? De mensen die financieel toch al niks bijdragen aan de economie? Er zal best ergens een getal liggen, maar met die ene term 'senior' wordt dat getal vanzelf rekbaar.

En wat is de definitie van een voltooid leven? Pijn en lijden zijn definieerbaar. Een ongeneeslijke ziekte is een feit. Maar wat is voltooid? Wanneer is een leven af? Als je het laatst overgebleven lid van je familie bent? Of als je die klootzak bent, waar niemand iets mee te maken wil hebben. Er zijn mensen die na hun pensioen geen zin meer aan hun leven kunnen geven. Je kunt er dan wel meteen een einde aan maken, maar ik zie toch ook wel andere keuzes.

Tenslotte die  levenseindebegeleider. Dat wordt dus een beroep! Iemand die dagelijks met sombere mensen gaat praten om te bepalen wie er dood mag! Hoe lang hou je het vol om mensen eerst nog wat alternatieven te bieden, als je dagelijks alleen maar mensen voor je neus krijgt die dood willen? Hoe ver wordt dat oordeel op den duur opgerekt?

En wie kiest er voor dat vak? Medici die ooit de eed van Hippocrates hebben afgelegd? Mensen die kritisch kunnen blijven over deze wetgeving? Of zijn het juist de fans van Pia Dijkstra? Ik heb eigenlijk géén vertrouwen in het oordeel van deze lui. De beroepskeuze zelf is al een mening over het vrijwillige levenseinde vormen. Dat oordeel kan dan nooit echt kritisch zijn.

Iemand die daadwerkelijk dood wil, lukt dat echt wel en gaat juist niet naar een hulpverlener. Die mensen gaan de hulpverlening juist uit de weg. Moet je dit dan juist faciliteren of is het niet veel verstandiger om de GGZ weer heel veel meer mankracht te geven? Of is het juist een extra bezuiniging? Eén levenseindebegeleider voor tien maatschappelijk werkers of psychologen?