Het imagoprobleem van het onderwijs
Afgelopen woensdag vergaderde de Tweede Kamer over het nijpende lerarentekort. Daarom hadden de vakbonden deze dag ook uitgekozen om een landelijke staking te organiseren. Want er moet meer structureel geld naar onze sector, anders gaat er in de nabije toekomst een hoop mis in onderwijsland. Zelf stond ik tussen de Arjen Lubach-shirts in de Effenaar in Eindhoven. Daar volgden wij een vraaggesprek van een matig geïnformeerde en halfslachtig geïnteresseerde presentatrice met politici, mensen van de vakbond, leerkrachten, schoolleiders en studenten. Een hopeloos allegaartje waarbij nergens echt de kern geraakt werd. Gelukkig was er een goede coverband, waar overigens de meeste leerkrachten niet naar luisterden omdat ze de trein weer moesten halen of de stad in wilden om op hun vrije woensdagmiddag te shoppen. Sowieso wordt ‘staken’ tegenwoordig nogal ruim opgevat en ken ik juffen en meesters die op deze stakingsdag hun administratie hebben bijgewerkt of de schoolbieb hebben opgeruimd. Nou ja zeg!
Ja, heel positief schilder ik mijn collega’s nu niet af. Ik chargeer natuurlijk wel een beetje (behalve over die presentatrice, die was echt tenenkrommend), maar mijn punt is: hoe denken wij leerkrachten dat we overkomen? Waarom komt de politiek al zo lang onder onze eisen uit? Waarom luisteren ze niet naar ons? Waarom lachen sommige mensen besmuikt en noemen ze ons ‘Rupsje Nooitgenoeg’? Volgens mij komt dat doordat we niet doeltreffend aan ons imago werken. We verwachten respect en bewondering van kinderen, ouders en de maatschappij. Ik denk ook zeker dat we dit verdienen, maar we hébben het niet (meer). Hoe kunnen we deze waardering dan (terug)krijgen? Niet door sneue slogans op zielige kartonnen bordjes, niet door het luisteren naar vage inkoppers in een grotesk interview met teveel mensen, niet door telkens maar weer te benadrukken hoe zwaar het werk is. Ons belabberde imago is deels onze eigen schuld!
Wij zouden er goed aan doen om het podium eens te pakken en te laten zien hoe vet ons werk is. Want wij zien elke dag kinderen die harder werken dan ze zelf dachten dat ze konden en meer leren dan ze zelf voor mogelijk hielden (vrij naar Peter Heerschop). En de leerkracht is slobverdorie gewoon een coolio! Een superheld! De leerkracht verzorgt uitleg, uitdagingen, rust, plezier, groepsgevoel: het complete pakket. Wij hebben geen steun nodig van de overheid, geen onvrijwillig afgestane halve miljardjes. Wij kunnen dit zelf! Maar, eerwaarde collega, dan moeten we nu uit de slachtofferrol kruipen en als de wiedeweerga onze professionaliteit laten zien! Je hebt geen inspectie nodig om te bevestigen dat je goed bezig bent. Je leerlingen, hun ouders en je collega's zijn de graadmeters. Klim op de bühne! Maak je bekend! Want je merkt: het respect, de poen en het werkplezier komen je niet aanwaaien.
Dit item is geschreven door Bas van schrijverscollectief Kaf.
