Tong's WK-Atletiek 2019 column #11

Zelden zo'n epische wedstrijd en prestatie gezien, op welk groot toernooi ook. Vanaf het begin puntje stoel of bank. Een geweldsexplosie gegeven door de top van de wereld, tijdens het toptoernooi in deze sport. Als een tijger in de kooi, als een condor in de lucht. Vrij van geest en tegenstand. Alleen het moment van wilskracht, toewijding en devotie restte er gisterenavond. Als een leeuwin die na de bevalling bij haar worp de welpen de vrije hand gaf. Een wedstrijd, ontsproten uit de geest van de atletiek-god Zeus. Zelfs achterste voren was het een open kanaal van vrije expressie en sportiviteit. 

De hielen gelicht voordat de enkelvoudige sprint werd ingezet. Het einde was fascinerender dan welke draaikolk in het Suez kanaal ook. Alle schotels, op alle daken, maakten van de weeromstuit hun rondje door de ether. De borst vooruit, de armen slingerend in balans. Achterom kijken was overbodig, de wedstrijd kende geen terugblik. Iedere stap was vooruit gericht en recht op het doel af. Er ontspon zich een weergaloze, strijd op het hoogste niveau. Alleen het hoogste plafond op de hoogste trede van het podium was hetgeen er aanstonds zou resten.

Goud, zilver en brons was al verdeeld voor aleer de strijd zou zijn geëindigd. De rangschikking was al beklonken door de wispelturige wind, onvervaard zijn keus gemaakt. De schijf van vijf werd de schijf van drie. Centimeters verschil was te ruim verzonnen. Het werd er één, gedeeld door drie. Afgedwongen en bewonderend heengezonden. Bedankt Tomas Walsh, Ryan Crouser en Joe Kovacs. Kogelstoten in een nieuwe dimensie gegooid. Twee meter en 150 kilo's elegant door de ring. Adembenemende sport op een adembenemende atletiekavond. Wat rest is het suizen in de wind, onvervaard de geschiedenisboeken in. Een prestatie om nooit meer te vergeten. Oh ja, Sifan Hassan won ook.

tong80