20 jaar FOK! Ik heb FOK! groot gemaakt!
Mijn bijdrage aan twintig jaar FOK. Dat wil zeggen mijn bijdrage als columnist aan deze heuglijke dag. Mijn bijdrage aan die twintig jaar is natuurlijk vele malen groter. Als iemand FOK! groot heeft gemaakt ben ik het wel! En nog betaalt Danny Roodbol mij geen rooie cent. Een schande!
Ik schrijf hier nu inmiddels bijna twaalf jaar columns. Mijn eerste reacties onder de columns waren eigenlijk al halve columns, dus werd ik gevraagd om nu eens mijn bek te houden onder de columns en ze zelf maar te gaan schrijven. Ik ben de tel allang kwijt, maar het moeten er inmiddels vele honderden zijn geweest. Lange tijd heb ik wekelijks geschreven, toen ik een jaartje thuis zat meerdere columns per week en de laatste periode om de twee weken.
Hoewel ik natuurlijk toch tot de betere schrijvers van FOK! behoor, heb ik het vak wel moeten leren. In het begin ontbrak het me nog een beetje aan nuance. Later nuanceerde ik ieder onderwerp naar de tering. Beide vormen kwamen me op behoorlijk wat kritiek te staan. Nu schrijf ik wat meer vanuit mijn hart en vanuit mijn persoonlijke ervaringen. Ik probeer de columns vooral dicht bij mezelf te houden. En daar krijg ik dus net zoveel kritiek op!
Is het dan godverdomme nooit goed?
Nou nee. Het is dus nooit goed. En geloof me. Dat was twaalf jaar terug niet anders. Zolang ik columns publiceer zijn de reacties zo'n beetje hetzelfde. De lezers die het met je eens zijn, reageren betrekkelijk zelden. De mensen die het hartgrondig oneens met je zijn, stoppen er zeeën van tijd en energie in om dat te laten merken. Mijn columns komen doorgaans zaterdag om één uur 's nachts online en binnen een paar uur zijn de eerste tien schreeuwreacties al geplaatst. Waarbij ik me 's morgens vooral afvraag: “Moesten jullie niet slapen?”
Maar daar leer je als columnist ook wel weer mee omgaan. Ooit trok ik me commentaren persoonlijk aan. Nu negeer ik de grootste onzin. Reaguurders die niet kunnen discussiëren zijn mijn tijd niet waard. Als iemand met daadwerkelijke argumenten komt, wil ik het debat graag aangaan. Maar ik respecteer ook zoiets als 'het einde van een debat'.
Als alles al is gezegd, hoef je tenslotte niks meer te zeggen.
Maar natuurlijk geniet ik vooral van deze gekte. Anders is de lol er op FOK! al snel vanaf. Ik geniet van de columns van mijn collega's. Ik geniet van de reacties onder hun columns. Commentaren onder mijn columns. Onder de nieuwsberichten. Ik geniet stiekem van het foute randje aan veel reacties. Ik vind het juist heerlijk om op de reacties met dat foute randje te reageren. Ik hou simpelweg van dat debat!
En daar is op FOK! al twintig jaar alle ruimte voor. We zitten met z'n allen regelmatig op dat randje, maar de discussie blijft wel. Alle uitersten zijn op FOK! te vinden en ik ben het met veel meningen hartgrondig oneens. Maar we praten hier wel.
Ik zie mijn columns als de ultieme mening. Geen journalistiek, maar gewoon mijn persoonlijke mening. En daarmee de ultieme uitdaging tot meningsverschillen. Daar zou ik persoonlijk nog wel twintig jaar mee verder willen gaan.
