Tong's voetbalverhalen #33

Ruud Gullit werd in 1987 Europees voetballer van het jaar als speler van PSV. Iets dat tegenwoordig eigenlijk niet meer kan als speler van een club uit een kleiner land. Frenkie had een kans kunnen hebben. Zou een uitzondering uit duizenden zijn geweest. Ik zeg kleiner land en niet kleinere competitie. Nederland was toen immers nog een top-voetballand met een topcompetitie.

Het vreemde is dat PSV het jaar erna pas nog groter werd en het grootste succes uit de clubhistorie zou behalen. Het jaar waarin Ajax een EC-2 finale speelde, Oranje Europees kampioen werd, werd PSV Europa Cup-1 winnaar. Een Europa Cup die bij menigeen niet in het geheugen gegrift zal staan. Maar Nederland juichte. Terecht. Het was echter ondanks de sterren in het team de Europese winnaar van de middelmaat.

Lerby, Arnesen, van Breukelen, Gilhaus, van Aerle, Koeman, Vanenburg, Gerets, Kieft, Nielsen. Toch speelde PSV op safe. Hiddink maakte als coach zijn eerste internationale glorie-periode. Dat zat wel snor destijds. PSV had al eerder een grote prijs binnen gesleept. Onder grootmeester Kees Rijvers de UEFA-Cup in 1978. Toen ook al een mooi Nederlands voetbaljaar. Zoals de jaren '70 en '80 groots waren voor het kleine kikkerlandje. Toen waren het twee decennia waarin Nederland mede het Europese voetbal beheerste.

We vonden het jammer dat PSV vanaf de kwartfinale geen wedstrijd meer won. Vier gelijke spelen en zelfs de finale bleef Nul-Nul. Tegenwoordig zouden "we" er een moord voor doen als Nederlandse voetbalsupporter. Bordeaux werd in de kwartfinale overwonnen. Mede door een doodschop van PSV spits Hans Gilhaus, die de Franse uitblinker Tigana uit de wedstrijd schopte. Ronald Koeman verklaarde in de pers dat het een professionele overtreding was van Gilhaus. Die opmerking kwam hem op een schorsing tegen Real Madrid te staan in de halve Finale.

Real Madrid werd destijds getraind door Leo Beenhakker (Don Leo). Dat elftal van Real werd beschouwd als internationaal wonderteam. Met spelers als Buyo, Michael Laudrup, Camacho, Hugo Sanchéz, Michel, Butruagueno, Martin Vasquez en Gordillo. PSV had in de uitwedstrijd de lelijkste voetballer na Berry van Aerle op het middenveld. De Brabanders kwam één keer voor het doel in die wedstrijd. Uitgerekend Edward Linskens, de ietwat onbeholpen verdedigende middenvelder.

Nooit heeft iemand geweten waarom juist deze onbeduidende middenvelder in scoringspositie kwam. Hij scoorde dan ook het lelijkste doelpunt ooit op dat niveau. Linkskens wilde de bal in de linker hoek schieten, de doelman dook dan ook die kant op. Linskens raakte de bal onbeholpen, half zacht, met z'n verkeerde been. De doelman keek nog wanhopig naar links, en zag de bal onder zich het doel in hobbelen.

Over de finale tegen Benfica kunnen we kort zijn. Nul-Nul. Verlenging. Nul-Nul. Net zoals in de halve finale thuis tegen Real Madrid een heldenrol voor van Breukelen. Het was een voorbode van het EK-88. PSV won de grootste clubprijs. Mede dankzij Hans van Breukelen. In de EK-finale tegen Rusland stopte hij de strafschop van Belanov. In de EC-1 finale die van Veloso. Een keertje mag de neus de credits krijgen. Koeman zou nog vaker schitteren in een EC-1 finale. Met z'n goede been en snoeihard. PSV is nog steeds een club om trots op te zijn. En Linskens? Die ging afbouwen aan de bar in de kantine van NAC. Daar droegen ze hem na afloop ook op handen.