Vandaag

Vandaag sta ik vroeg op. Ik moet om half zeven de deur uit, dus mijn wekker staat op kwart over vijf. Jou laat ik nog even lekker slapen. Jij hoeft vandaag niet naar je werk. Je hebt vast allerlei dingen op je planning staan.
Ik ga met de stinkende streekbus naar de werkplek. Daar ben ik om half acht. Ik heb een paar overleggen, schrijf aan wat interne stukken en doe allerlei voorbereidende werkzaamheden. Je bent projectleider, redacteur, managementondersteuner, schrijver en communicatiemedewerker in één of je bent het niet. Nog vierenhalve maand en ik werk dertig jaar voor de grote zorgorganisatie. Ook vandaag mag ik met mooie mensen samenwerken, veelal mijn eigen agenda indelen en zeer veel verschillende dingen doen.
Om kwart over vier ga ik naar de bushalte en om half zes ben ik weer thuis. Daar maak ik avondeten voor ons beiden. Ik heb zoals gewoonlijk allerlei lekkers in huis gehaald en maak daarmee een eenvoudige, doch voedzame en volledig biologische maaltijd. Aan tafel praten we bij over van alles en nog wat. Natafelen wil nog wel eens uitlopen en ik verwacht dat het vanavond ook zo zal zijn. Uiteindelijk ruim ik de tafel op en ga ik afwassen. Dat is mijn werk. Sinds we kleiner zijn gaan wonen en afscheid hebben genomen van de vaatwasser, sta ik 's avonds weer ouderwets met de hand de vaat te doen. Ik vind het niet erg: zo veel is het niet, het is zo gebeurd en ik kan mijn hoofd leegmaken.
Het laatste uurtje van vandaag werk ik mijn webstek bij, lees ik de krant en hoor ik een of twee plaatjes. De onlangs verschenen heruitgave van Frank Zappa's Orchestral Favorites kan ik moeilijk uit de speler laten.
Rond tien uur is het tijd om de dag af te sluiten. Ik heb een nogal vast dag-nachtritme en lig vaak vroeg in bed. Morgen wil ik op tijd opstaan om eerst mijn rondje te gaan hardlopen. Daarna kan ik je dan helpen met dingen. Maar dat is voor morgen, niet voor vandaag.

Vandaag is het afwachten hoe het met mij zal gaan. Dat is niet bijzonder, want dat is het iedere dag. Ik ben met een opgeruimd en ontspannen gevoel naar bed gegaan. Dat lijkt een goed voorteken, maar met mijn hoofd weet je het nooit. Tja, 16 november 2013 staat in mijn geheugen gegrift. Het was de dag dat ernstige psychische klachten zich openbaarden. Wat het nou eigenlijk is en was, is nooit duidelijk geworden. De huisarts sprak van zwaar overspannen en totale burn-out, een psychiater gebruikte het woord depressief. Ik vind het niet belangrijk hoe het precies heet; van belang is dat ik na een paar jaar het leven weer aardig op de rit heb. Wel heb ik nog altijd zeer wisselende stemmingen. Gelukkig voel ik het goed aankomen en weet ik wat ik kan doen om het dal door te komen. Een paar weken terug zat ik in de stinkende streekbus te genieten van de vroege morgenzon, tot er plots iets op mij nederdaalde en ik wist: 'Zo. Daar is-ie weer.' Eerder brak me het zweet uit, werd ik zeer angstig en raakte ik paniek. Nu weet ik: het is niet fijn, maar als ik bezig blijf met de dingen die ertoe doen en als ik daarnaast ontspanning zoek, dan lukt het. Bovendien: dit gaat ook weer voorbij. Net als vandaag.

Vandaag is het precies twee maanden geleden dat het festival in Noordoost-Duitsland begon. Ik was er voor de negentiende keer. Het is een geweldig festival: drie dagen lang allerlei bandjes en ensembles die de muziek van Zappa spelen of muziek die net zo grensverleggend en vernieuwend is. Vaak bouwen we onze zomervakantie eromheen. Dit jaar waren we een week ervoor met de trein naar Schwerin gereisd. Dat is een prachtstad, de hoofdstad van de Duitsche provincie Mecklenburg-Vorpommern. We sliepen in een klein hotelletje vlakbij het oude stadscentrum, bezochten het Schweriner Schloss en het Staatliches Museum en maakten een boottocht over de Schweriner See. Na drie dagen bracht de trein ons het laatste stukje naar Bad Doberan. Joachim haalde ons op van het station en bracht ons naar zijn Ferienwohnung. In het begin van onze festivaltijd kampeerden we. Toen dat niet meer ging, hebben we drie keren in een hotel gezeten, totdat de prijzen ons toch echt te gortig werden. Sinds zeven jaren hebben we een Ferienwohnung. Joachim en Dorothea zijn prachtige mensen, zo gastvrij en ze willen alles voor ons regelen. Ook dit jaar hadden ze fietsen voor ons gehuurd. We hebben met z'n tweetjes mooie tochtjes gemaakt, langs de Ostseekust naar Kühlungsborn, bijvoorbeeld. Of door het Nienhäger Gespensterwald. De fiets gebruiken we ook om naar het festival te rijden. Op het programma stonden weer een paar mooie dingen. Hoogtepunten vond ik The Ed Palermo Big Band, het Ensemble MusikFabrik en Det Skandaløse Orkester. Eerder reden we naar het festivalterrein met de stoomtrein, die over de hoofdstraat van Bad Doberan rijdt en gingen we terug met een taxi. Met de fiets zijn we nu al een paar jaar volledig onafhankelijk. Met dank dus aan onze gastheer en gastvrouw. Inmiddels zijn ze beiden de tachtig gepasseerd en ik hoop dat ze het nog een tijdje willen en kunnen volhouden. In ieder geval tot en met volgend jaar, want we hebben de festivalkaarten voor 2020 al gekocht.

Vandaag drie weken geleden ging je naar het ziekenhuis voor een nogal forse ingreep. Het heeft je de afgelopen tien jaren lichamelijk gezien niet mee gezeten. Eerst de diagnose borstkanker, toen de borstsparende operatie, vervolgens de zware behandeling van bestraling, chemotherapie en hormoongedoe. De kanker is gelukkig weg, maar tot op de dag van vandaag heb je te maken met de gevolgen ervan: verminderde energie, kapotte conditie, lymfoedeem, de verandering in het weefsel van de aangedane borst waardoor je de laatste jaren alsnog een prothese nodig had en de daaruit voortvloeiende nek-, schouder- en rugklachten. De huisarts vertelde je laatst dat je er rekening mee moet houden dat je lichamelijk gezien tien jaar ouder bent dan je kalenderleeftijd. En dat doen we dus. We passen de uitjes, weekenden en vakanties aan: niet te ver meer lopen, veel rustpauzes en vooral heel kalm aan. Nu, drie weken na de zware operatie gaat het goed. Al drie weken moet je veel rust houden en mag je niet bukken, tillen, boven je macht werken, fietsen, werken en wat mag je eigenlijk wél? Of het allemaal niet erg genoeg was, overleed twee dagen na je operatie je zus. Ook kanker. Ze vocht vijf jaren, maar moest zich uiteindelijk toch gewonnen geven. Zelf ben je ook al zo'n vechter. Nog drie weken moet je volhouden jezelf in acht te nemen en dat gaat je lukken.

Vandaag is het ook negenentwintig jaar geleden dat we trouwden. Het lijkt lang. Aan de ene kant is het al zo vertrouwd met jou, zou ik niet anders meer weten en kunnen. Aan de andere kant is er nog zo veel van elkaar te leren en te ontdekken, dat iedere dag met jou weer nieuw is. Laten we dat vieren vandaag, laten we samen blijven lachen en samen blijven.

-
Apeldoorn, augustus en september 2019