Klote kinderen

Vroeger werd je vaak tot moes geslagen binnen en buiten het gezin, dat was heel gewoon. Ik ben van 1956 en weet nog goed dat mijn vader ons het hele huis doorsloeg met zijn vuisten van beton. Een vent van bijna twee meter en zo breed als een huiskamer van de grootte van huiskamers in tegenwoordige goedkope koopwoningen. Soms hadden we dagenlang last van blauwe plekken en stijve spieren. ‘Was er dan niemand die het zag?’, zul je je afvragen. O ja genoeg, de politie kende mijn vader, net als de rector van mijn school en de buurman van onze driekamerflat in Leiden zuidwest rond 1966. Letterlijk. Maar genoeg over mij. En mijn Juf, ik vergeet haar nooit meer, die zag het wel maar aaide mij met veel medelijden over mijn bol.

Elke vergelijking tussen toen en nu maakt mij een beetje triest. Toen was het niet beter dan nu, maar nu is het ook niet beter dan vroeger. Nu zijn wij ons er allemaal van bewust dat kinderen niet mishandeld/misbruikt mogen worden en worden ze massaal uit huis geplaatst. Maar het is voor een zeer groot deel van deze kinderen een verplaatsing van de wal in de sloot.

Maar laten we toch eens kijken naar de kwaliteit van handelen m.b.t. de ouders van toen. En laten we het voorbeeld van mijn ouders niet als norm nemen. Er was toen wel wat meer ‘gezond respect’ voor je ouders en gezag in het algemeen. Nu is dat er totaal niet meer. Kinderen van nu worden vaak niet of nauwelijks op tijd begrensd. Ze maken hun eigen grenzen met normen en waarden, vaak die van de straat. Hiermee lopen ze dan tegen een blok van macht en grenzen van anderen op, niet van hun ouders maar van politie en hulpinstanties. Vervolgens worden ze onhandelbaar en uit huis geplaatst. Dan volgen gastgezinnen en gesloten of open inrichtingen en vaak is het dan simpelweg al te laat. Je kunt niet opvoeden als je niet eerst heropvoedt. Want deze kinderen hebben vaak geen basis van grenzen, dus dat moet ze allemaal geleerd worden….voor het eerst.

Een grote groep ouders, die al decennia groeit, is niet meer in staat kinderen, met uitzondering van baby’s, fatsoenlijk op te voeden.

En nu? Nu stokken die opvang en de vele, altijd te goedkope, probeersels van een regering om jonge adolescenten voor de maatschappij gangbaar gedrag aan te leren. Er is door de VVD en zijn politieke kornuiten onder de roeptoeter ‘zelfredzaamheid!’ wild bezuinigd, met name op de jeugdzorg maar ook op de GGZ. En natuurlijk kan ‘een overheid’ niet alles faciliteren, maar de verantwoordelijkheid geven aan gemeenten met een te kleine zak geld erbij werkt dus niet en is ook respectloos. Gemeenten zijn hier niet voor! Dit is gezondheidszorg in de breedste zin van het woord. Je ziet dat politie en de rest van de samenleving steeds meer geconfronteerd worden met onhandelbare jeugd, mensen die het levensspoor totaal kwijt zijn en TBS’ers die geconfronteerd worden met een steeds groter wordend leger van incapabele psychologen en hulpverleners.