Meedraaien in een gezin, dit is wat ik leerde

Met een vriend had ik afgesproken in Amersfoort, bij hem thuis. Hij was die dag met zijn dochtertje.
We kennen elkaar al tien jaar en hij weet dat ik graag met kinderen omga.

Het was een stralende dag in september. Het park baadde in het zonlicht.
Iwanjka kwam met zijn dochtertje Mai van drie naar de bushalte om me op te halen.
Zij laveerde zich door de straten op een loopfietsje. Dit nam ze serieus. Ze lette op het verkeer.
Door het park bewoog ze zich moeiteloos en vrij.

Bij het speeltuintje in de buurt, kwamen iemand tegen met een jongetje in een buggy. Hij was wakker en alert en begon meteen te wijzen naar een speelplek en begon te praten.
Hij moest eerst worden losgemaakt, voordat hij de speeltuin in kon duiken.
Het viel mij op hoe lenig en soepel Mai was naast haar speelkameraadje.
Nu ontwikkelt ieder kind zich in zijn eigen tempo, maar het was duidelijk te merken aan zijn motoriek dat hij lang had moeten stilzitten.
Zo viel hij languit op de grond, terwijl hij echt niet onbesuisd deed. Hij huppelde gewoon wat rond.
Door het bladerdek maakte hij gelukkig een zachte landing.
Al na een paar minuten bewegen verbeterde zijn motoriek, kwamen zijn spieren los.
Dit was nog een gelukkig kind, dat hij mocht buitenspelen.
Behalve hij en Mai was er geen kind te zien!
De kinderen kennen elkaar. Dat was te merken aan hoe ze speelden. Dan zaten ze samen in een plastic bad, in de vorm van een schelp. Het was niet gevuld met water, maar met bladeren. Ze bedekten elkaar met bladeren, strooiden ze boven elkaars hoofd uit. Het straalde plezier en onschuld uit.

Magische pannenkoeken.
Mai heeft net als veel jonge kinderen weinig op met groenten.
Iwanjka heeft daar iets op bedacht. Hij pureert wat groenten door het beslag.
Hij vroeg of we pannenkoeken lusten voor de lunch. Nou, daar voelden we allebei wel voor!
Ik las Mai voor, bijna een heel kinderboek, zodat Iwanjka ongestoord kon bakken. Want hoewel Mai lief was, zorgde ze wel dat ze niet werd vergeten. Zoals het een gezonde peuter betaamt.
De worteltjes maakten de pannenkoek niet minder lekker, integendeel. Ze werden smeuiger.
Gewone pannenkoeken kunnen nogal eens een beetje saai en klef zijn.
Het meisje had ook een bakje met rauwe snackworteltjes.

We hadden zin om even ergens wat te drinken.
In Amersfoort hebben ze een leuk tentje, Corazon. Zo hadden we weer een kleine wandeling door straten en steegjes. Het meisje leek onvermoeibaar op haar loopfiets.
De bovenverdieping fungeert als een speelplek voor kinderen.
Er is een treinbaan en talloze bouwsels, poppen, dieren.
Wij konden rustig iets drinken (ik had warme chocolademelk en hij had een cappuchino).
Het meisje had appelsap. Zij speelde op de bank met twee rubberen dino's.

Het viel ons op dat de kinderen niet samen speelden. Misschien is dat ook teveel gevraagd, ze kennen elkaar niet.
Iwanjka's dochters kreeg ruzie met een jongetje over speelgoed waar ze allebei mee wilden spelen.
Alle twee de kinderen huilden en gilden naar elkaar, waarbij de ouders met hun kind praatten en hielpen een oplossing te vinden.

Iwanjka wilde onderhand wel weer op huis aan.
“Zullen we naar huis?” vroeg hij zijn dochtertje, maar daar had zij geen oren naar.
Dat was een dilemma. Hij had er een hekel aan zijn kind te dwingen.
Hij liep rustig de trap af, om de krant terug te leggen op z'n plek.
Ik was nog boven. Met het meisje samen liep ik de trap af. Zij huilde en verweet haar vader dat hij haar 'zomaar' had achtergelaten. Hij stelde haar gerust dat hij gewoon in de buurt was, maar de krant moest terugleggen en zich klaarmaakte om naar huis te gaan.
Daarna liep ze rustig mee.
Er zijn dus manieren om een driftbui te omzeilen.
In dit geval bedoel ik geen driftbui die voortkomt uit ongezonde stress of psychische nood, maar juist uit vitaliteit.
Het kind wil iets wat niet kan/mag en voelt zich daarin gefrustreerd.
De rest van de middag verliep rustig en vredig.

Het viel me op hoe Iwanjka zich ontwikkeld heeft als vader. Gedoe en geregel waar hij vroeger (toen zijn oudste dochter nog een peuter was) op leeg liep of geirriteerd door raakte, kan hij nu soepel oplossen en van zich af laten glijden.
Niet dat hij voor zijn oudste Zonnetje dochter geen leuke vader was. Ook bij haar was hij speels, vrijdenkend en empathisch. Zolang er geen tijdsdruk had, had hij fijne dagen met haar.
Met Zonnetje, nu elf jaar gaat het heel goed.
Ze heeft vrienden, heeft het naar haar zin op school, is gezond en opgewekt. Ze speelt gitaar en schrijft gedichten.

Hij pleit ook voor een training/cursus voor jonge (aanstaande) ouders om de behoeften van hun kinderen beter te begrijpen, maar ook hun eigen behoeften!
Ook beveelt hij 'gedeeld' ouderschap warm aan, waarbij een groep ouders die elkaar kennen en vertrouwen beurtelings voor de kinderen zorgen. Zodat ouders ook tijd hebben om op te laden, iets voor zichzelf te doen zonder schuldgevoel.
Ook zien we allebei het belang dat ouders hun trauma's oplossen, zodat ze die niet onbewust overbrengen op de kinderen. Ook hier kan een steunend netwerk een rol in spelen.

Het uithuisplaatsen van kinderen van wie de ouders 'op' zijn, ziet hij in ieder geval niet als oplossing. In plaats daarvan bijspringen, als groep de kinderen opvoeden. Een beetje zoals dat in Natuurvolkeren gaat, het kind maakt deel uit van de Stam.

Mai gaat niet naar een Kinderdagverblijf, maar naar een Gastouder die hij persoonlijk kent en vertrouwt en bevriend mee is: Mellie Muller.
Het kind heeft zo een tweede huis, in plaats van alleen een verblijf. Ze voelt zich er veilig.
Een tijdje, van een tot twee jaar ging ze wel naar een Kinderdagverblijf. Aan haar gezicht kon Iwanjka zien dat ze zich 'groot' hield.
Behalve gastouder werkt zij ook als mesologe. Zij kan doormeten of er trauma's vastzitten in het lichaam.
Misschien een optie?

Naschrift Iwanjka:
'Blij met de observatie over hoe prettig het is als er meerdere mensen in huis zijn die kunnen zorgen voor een kind / de kinderen. Dat de ene kan koken, terwijl de andere voorleest. In veel 'appartementen' / huizen is dit niet het geval, zie daar een van de (vele) redens van gestreste ouders (mooie titel voor een boek of blog trouwens;-)). Ik hoop dat jij de 'co parenting' gedachte de wereld verder in kan helpen, mede in het belang van het kind. Maar het is o zo lastig in de 'geïsoleerde samenleving'. 

Iets om samen eens over te weerspiegelen bij een volgende keer dat we elkaar zien?'