Cul-de-sac
Met een machtige brul verlaat de tijger zijn nest om zijn ronde van de dag te doen. Het weelderige palet van de jungle schiet als een kleurige achtergrond aan het magnifieke beest voorbij, terwijl hij gracieus zijn pad vindt tussen de wanorde van de natuur. Moeiteloos sprint hij voorbij de andere inwoners van de jungle, met zekere stappen vervolgt hij zijn weg. Dan stapt er een hangbuikaap midden op het pad van de tijger, waardoor de koning van de jungle hinkelend op twee poten moet uitwijken, bijna een langs stampende olifant raakt en na een onvrijwillige radslag in een bosje onceremonieel tot stilstand komt. De hangbuikaap sukkelt rustig verder, zich niet bewust van enig kwaad.
Die hangbuikaap, dat ben jij. Ik weet niet hoe de evolutie jou heeft gemist, maar op één of andere magische manier ben je er nog. En je bent niet alleen. Sterker nog, je bevindt je in een groot, groot gezelschap. Zonder enig oog voor omgeving, verkeer of andere mensen drentel je door de stad, terwijl om je heen links en rechts maar net door jou veroorzaakte ongelukken worden vermeden door de goedheid en kunde van ander, wel oplettend volk. Dat er net een bejaarde op een groepje peuters inreed omdat jij even op het fietspad stapte om een net wat leukere selfie te maken is je compleet ontgaan. De moeder die haar kind uit de wagen de gracht in kieperde toen je weer terug de stoep op denderde heb je ook nooit gezien.
Jouw heerlijke, onbezorgde leven is een klap in het gezicht van de evolutie, vooruitgang en alles wat de mens goed maakt. Je bent de persoon die op de snelweg blindelings drie banen naar rechts schuift zonder richtingaanwijzer of halve blik naar achter omdat je er net achter komt dat dit je afslag is. De persoon die de rij wachtende mensen in de apotheek compleet negeert om zelf tegen de apotheker aan te kwekken, om vervolgens geschokt te reageren als je er op wordt gewezen dat de andere 20 aanwezigen daar niet voor de gein stonden, maar ook graag geholpen worden. Jij komt bovenaan de roltrap tot volledige stilstand, om eens rustig om je heen te kijken waar je heen moet, of misschien gewoon om een grappig plaatje te bekijken op je telefoon, terwijl de rij mensen achter je over elkaar heen struikelt om je niet de hal in te katapulteren.
Als je nou gewoon onhandig was, zou ik er nog begrip voor kunnen opbrengen. Maar je bent veel meer dan dat. Je bent een evolutionaire cul-de-sac. De persoon die in vroegere tijden als allereerste zou worden opgegeten, die nooit zijn of haar idiote genen door zou kunnen geven. Het is dat onze maatschappij nu zo veilig is, en wij als mensen zo begaan zijn dat je genoeg beschermd wordt om door te sukkelen. Wij als maatschappij zijn eigenlijk jouw special-ed helmpje. Misschien tijd om 'm eens af te zetten.
Deze column werd geschreven door Maarten van schrijverscollectief Kaf.
