Magistrale manouvres in Moskou (11)

John Beringen is bekend geworden door o.a. zijn boek ''Het verschijnsel Bob Evers'', hetgeen inmiddels een veel gezocht collectors-item is geworden. Geïnspireerd door de unieke opzet van de Bob Evers- verhalen besloot hij een eigen serie op te zetten: de ''Fred Huizinga-serie'' ''Magistrale Manoeuvres in Moskou'' is het eerste deel uit een trilogie.

Hoofdpersonen zijn drie jongens uit Utrecht van begin twintig jaar oud, t.w.: Fred Huizinga, die bij zijn vader in de zaak (een metaalbedrijf) werkt op de afdeling verkoop, Peter Heygraaf, advocatenzoon en student rechten en Hans Verlinden, die werkzaam is op het administratieve vlak via uitzendbureaus. Het verhaal speelt zich af in 1992; ruim een half jaar na de val van het ijzeren gordijn. Met toestemming van zijn uitgever en John zelf mogen we dit boek als feuilleton hier plaatsen. Mocht je de eerdere delen gemist hebben, een link naar de eerdere delen staat onderaan.

“HOT-LINE" MOSKOU – UTRECHT

 "Hoeveel tijdsverschil zit er tussen hier en Holland?" vroeg Hans. "Het is hier twee uur later," antwoordde Peter zonder hem aan te kijken. Zijn aandacht werd volledig in beslag genomen door het gigantische GOEM-gebouw waar ze op dat moment langs liepen. "Dat wil zeggen dat het nu in Holland tegen zessen is," zei Fred.

De drie jongens verkeerden in een opperbeste stemming. In de eetzaal hadden ze een serveerster getroffen die hen in perfect Engels had uitgelegd wat ze konden verwachten van de Russische keuken. Hierop had Hans onmiddellijk gekozen voor de echte biefstuk Stroganov, bestaande uit schijfjes gebakken aardappel, overgoten met een crèmekleurige saus die gevuld was met kleine stukjes biefstuk. Een gerecht dat in geen enkel opzicht te vergelijken is met de variant zoals men die in sommige Hollandse restaurants voorgeschoteld krijgt. Fred had een bord van de vermaarde "Borsjtsj" besteld, hetgeen in het Nederlands ook wel "bietensoep" wordt genoemd. Hoewel het hoofdingrediënt inderdaad uit bieten bestaat, zijn er, wonderlijk genoeg, ontelbare recepten van deze soep bekend in Rusland. Sterker nog: wie bijvoorbeeld bij tien verschillende Russische restaurants of gezinnen Borsjtsj eet, die zal tien verschillende gerechten proeven waarvan iedere bereider bij hoog en laag zal beweren dat zijn of haar variant volgens het enig juiste recept gekookt is. De soep van Fred was gevuld met diverse koolsoorten en gekookte blokken aardappel. Peter had een vissalade besteld met een bak ijs na.

"Ik wilde trouwens dat die straatverkopers eens ophielden met te proberen ons allerlei goed bedoelde rommel aan te smeren," zei Peter nadat hij voor de vierde keer iemand had weggestuurd die hen voor de verandering enkele horloges onder de neus had gehouden. "Ik ben bang dat Fred daar de schuld van is," verklaarde Hans. Fred reageerde verontwaardigd: "Schuld? Wat schuld? Hoe kan ik daar nou de schuld van zijn?" "Nou; 't Is eigenlijk heel simpel, Fred. Jij kan af en toe zo zelfvoldaan kijken; denk alleen maar aan de manier waarop je daarstraks onzin zat uit te kramen. Het was alsof je het zelf geloofde. Dat soort dingen zien die straatverkopers natuurlijk ook en denken dan: "hee, die drie knapen kunnen we van alles en nog wat aansmeren." Fred schudde meewarig het hoofd: "Moet je toch eens horen wat een kolder hij nu zelf staat te verkondigen," sprak hij op medelijdende toon tegen Peter. "En het ergste is dat hij het zelf niet merkt. Nee Hansje, onbewust ben je gewoon onder de indruk van mijn woorden waardoor jij degene bent die al die lui als een magneet aantrekt. Ze willen ons gewoon opvrolijken omdat wij zitten opgescheept met iemand die zo sip kijkt." Hierop schoten ze alle drie in de lach. Inmiddels waren ze bij een drukke verkeersweg aangekomen.

"Even spieken," mompelde Fred. Na even de kaart geraadpleegd te hebben, wees hij naar de overkant: "Als het goed is, is dat de Gorki-straat." "Let op, jongens," zei Peter, "na die donkere auto kunnen we oversteken." 

Het telegraafgebouw bevond zich in de Gorki-straat op een hoek. Het was een monumentaal gebouw waar men binnenkwam via een brede, halvemaanvormige trap. Eenmaal binnen zakte de jongens de moed in de schoenen. Ze zagen een grote balie die was onderverdeeld in loketten. Voor ieder loket stond een rij wachtenden. "Dit gaan we slim aanpakken," sprak Fred, "we sluiten ieder aan in een rij. We houden elkaar in de gaten; mocht één van jullie het eerst aan de beurt zijn, dan kom ik erbij met het geld." "Prima plan," liet Peter weten. "Maar volgens mij moeten we eerst een kaartje van de balie pakken." Hij wees naar een man die zulks gedaan had en nu was aangesloten achteraan een rij en met een pen iets op het briefje krabbelde. Fred liep naar de balie en wierp een snelle blik op de stapel kaartjes. Zowel in het Russisch als in het Engels was een aantal hokjes voorbedrukt waar men het land, waarmee men wilde bellen, de gewenste gespreksduur en natuurlijk het telefoonnummer moest invullen. "Peter, geef es even een pen," verzocht Fred. "Dank je." Hij ging op zijn hurken zitten, legde het kaartje op zijn knie en vulde de hokjes in. "Nu alle drie aansluiten bij een verschillende rij," gebood hij terwijl hij Peter de pen teruggaf.

Toevalligerwijs bleek Fred het eerst aan de beurt te zijn. Toen Peter en Hans dit zagen, stapten zij zelf uit hun eigen rij en gingen zitten op een van de stoelen vooraan in het vertrek. Fred overhandigde het briefje aan een stuise juffrouw die onmiddellijk met een rekenmachine in de weer ging. In het Engels noemde zij het verschuldigde bedrag dat Fred vervolgens voor haar uittelde. Daarna ging hij naast Peter en Hans zitten.

"Het is hier lopende band-werk," merkte Peter op terwijl hij de in- en uitlopende mensen bekeek. In twee wanden waren telefooncellen aangebracht. Zodra er iemand uitstapte, werd er via een luidspreker iets omgeroepen waarop iemand opstond en naar de vrijgekomen cel liep. Aandachtig keken de jongens naar het komen en gaan van de mensen, totdat de volgende boodschap door de hal galmde: "Uuizinga, Holland. Box fourteen."

Fred snelde naar de aangeduide telefooncel, trok de deur open en ging naar binnen. Toen hij de deur weer achter zich gesloten had, nam hij de hoorn van het telefoontoestel.

Hoe dit verder gaat lees je volgende week. Liever morgen verder lezen? Het boek is ook gewoon te koop en kun je hier bestellen!