De zwakheid van het Westen
Het Westen wordt geteisterd door een ziekte, een aandoening, een inherente zwakheid die zich manifesteert in alle lagen van de samenleving. Het belemmert ons, het houdt ons tegen en het bedreigt ons voortbestaan. Het is het standaard uitgangspunt, toegepast op elke situatie. Het is een inherente zwakheid van ons bestaan die wij moeten overwinnen, voordat het ons in het geheel verzwelgt. Het is een slechte imitatie van het christendom.
Maar de tijd van het christendom is toch allang voorbij? Dat is waar. De kerken lopen leeg en christenen hebben niet meer de overhand, maar de voorliefde voor het zwakkere en het meelijwekkende zijn nog immer aanwezig, ook bij kerkverlaters en hun nazaten. De gedachte dat zwakheid en medelijden positief zijn. De waardering voor de underdog.
Die gedachte komt, mijns inziens, in eerste instantie voort uit een slechte interpretatie van het christendom. Waar in het christendom de opoffering van Jezus centraal staat, hebben sommige Europeaanse christenen het geïnterpreteerd als een voorbeeld wat gevolgd moet worden en dit toegepast op elke situatie in het leven. Het ging van "wie niet wil werken, zal niet eten" (2 tessalonicenzen 3 vers 10), naar "wie niet wil werken, moet geholpen worden". De moderne Nederlander heeft enkel dit overgehouden van hun verworpen religie.
Misdadigers hebben een moeilijke jeugd gehad. Ze zijn zielig en verdienen ons medelijden. Ze moeten niet zoveel straf krijgen voor hun misdaden, ze moeten geholpen worden. Ze zijn namelijk zwak en daarmee verdien je hulp, ondersteuning en nieuwe kansen! De eigen verantwoordelijkheid voor hun daden worden aan de kant geschoven, want het lag aan externe factoren en daar konden ze niks aan doen.
En vanaf de basisschool wordt het er al ingestampt: kindertjes in Afrika zijn zielig en moeten daarom geholpen worden. Met de Samsam in de hand ieder kind een schuldgevoel aanpraten, omdat hun zieligheid een pluim en hulp verdient.
Zolang het blijkbaar nog niet beschamend is om een zwak voor de underdog te hebben en dat te verbinden met "rechtvaardigheidsgevoel", zoals advocaat Ficq dat openbaar maakt in Margriet, is het slecht gesteld met onze toekomst.
De migratiecrisis is ook al zoiets. In plaats van het stellen van harde eisen, kiezen we voor de halfslachtige oplossing om ze hier in het systeem op te nemen en eventuele afwijzing jaren uit te stellen. Het is zwak en passief. Als ze eenmaal hier zijn, dan zijn ze zielig en verdienen ze onderdak en voedsel, ook al zijn ze uitgeprocedeerd en zullen ze nooit iets kunnen toevoegen aan de samenleving.
In plaats van de ziekelijke fixatie op zwakheid en medelijden, zouden we moeten streven naar verbetering. Naar het stijgen tot nieuwe hoogtes. Hernieuwde waardering van het schone, het betere en het sterkere. Voordat deze tijd bekend staat als het tijdperk van de decadentie, de tweede middeleeuwen of zelfs helemaal vergeten wordt.
