Links dragend ... qua penis
Van nature ben ik links dragend. Niettemin duw ik hem – mijn penis – iedere ochtend keurig naar rechts. Dat doe ik al bijna mijn hele bewuste leven. Je zou dan na bijna veertig jaar verwachten dat je inmiddels een natuurlijke rechts drager bent geworden. Niet dus. Ik eindig iedere avond toch echt met mijn geslachtsdeel, geplakt tegen de binnenkant van mijn linkerdij.
Eerste vraag. Is dat erg? Nou, nee. Het is vooral de zinloosheid van dat ritueel, terwijl ik verrekte goed wéét dat er toch niks gaat veranderen. Het is hetzelfde als mijn ritueel als ik mijn appartementencomplex binnen stap. Nog voor ik de eerste trede van de eerste trap betreed, eis ik van mezelf dat ik de sleutel van mijn eigen voordeur in mijn handen heb. Niet de sleutelbos. Nee. De fysieke sleutel van mijn eigen voordeur. Maar ik woon toch echt driehoog en heb dus ruim de tijd om die verrekte sleutel tevoorschijn te halen.
Toch noem ik me niet bepaald dwangmatig. Ik hou wel van al mijn ochtendritueeltjes en heb zo vijf of zes dingen die ik als 'wel apart' zou kunnen betitelen. Dat zijn alleen wel weer dingetjes die mijn of andermans leven niet echt beïnvloeden en die ik altijd wel kan laten als ik het idee heb dat ze een ander op kunnen gaan vallen (en waarbij ik een beetje vrees dat ik mezelf voor lul ga zetten).
En dan is het ook weer de vraag of ze wel schadelijk zijn. Mijn dingetjes hebben meestal met efficiëntie te maken. Die voordeursleutel geeft mij het idee dat ik een halve seconde bespaar, wat eigenlijk niet eens echt klopt. Maar bij de supermarkt moet ik van mezelf ook de pinpas ruim voor de betaling al in mijn hand hebben. En wil ik de tas open hebben, nog voor de kassajuffrouw de eerste magnetronmaaltijd heeft gescand. Ik weiger altijd bonuszegels of een kassabon. Bij een kassa bespaar ik niet alleen mezelf maar feitelijk de hele samenleving zomaar een seconde of tien. Een minuut als ik het langs zo'n demente bejaarde leg, die alle bonnetjes en bonuszegels wél wil, pas na betaling in gaat pakken en die deze betaling bij voorkeur cash en gepast af wil werken.
Maar ja. Staat of valt die samenleving wel bij die ene minuut? Als ik het allemaal optel, bespaar ik mezelf dus een goeie 360 minuten per jaar bij het boodschappen doen. Maar ik ben nog nooit op een goede ochtend wakker geworden met het idee dat ik nog zes uur extra te besteden had. En mijn avond wordt er niet beter of slechter op als ik één of een paar minuten later aan mijn magnetronmaaltijd kan beginnen.
Goed beschouwd maken mijn dingetjes mij gewoon tot wie ik ben. Niks meer en niks minder. Mijn leven ontspoort ook niet als ik dingen een keer anders doe. Andermans leven ontspoort niet als ik er mee doorga.
Jawel. Ik ben bewust een dagelijks tijdelijke rechts dragende links drager. En hij – mijn penis – werkt nog steeds prima.
