Een stelletje mietjes!
Want dat zijn we inmiddels wel geworden in Nederland: mietjes. En hoe harder er wordt geschreeuwd, hoe meer men op mietjes gaat lijken. Als dat schreeuwen nog tot eigen actie zou leiden, kon ik er nog wat respect voor opbrengen, maar zo werkt het dus niet. Men schreeuwt om actie van anderen, om zelf vooral niks te hoeven doen. Want ánderen moeten er toch zorg voor dragen dat henzelf nooit iets gaat overkomen?
Het leven is simpelweg één groot risico. Als je geboren wordt heb je eigenlijk per direct al een reële kans op een hartaanval. Iedere peuter kan zelfs door de langzaamste auto op een woonerf worden doodgereden. Ieder kind kan slachtoffer worden van een pedofiel. Iedere middelbare scholier kan slachtoffer worden van pesters. En als we eenmaal volwassen zijn? Tel al die jeugdtrauma's dan maar bij elkaar op en voeg daar de dagelijkse risico's in het verkeer en op het werk maar aan toe. Je zou het haast een wonder noemen dat er iemand nog zijn AOW haalt!
Toch lukt dat de meesten onder ons wel. Probleem nummer één van dit moment? Vergrijzing! Dat zou je niet verwachten als je al die lui hoort schreeuwen. In de zorg zijn ze erop uit om ons allemaal vroegtijdig te vermoorden. Terroristische cellen zijn erop uit om iedere blanke Nederlander op te blazen. De straten zijn gevuld met te vroeg vrijgelaten psychopaten, die al onze dochters verkrachten en vermoorden. En iedere woning wordt gevuld met asielzoekers, ten koste van de zorg voor onze dementerende bejaarden. En met dat laatste elimineren ze feitelijk dat laatste restje blanken en kan de bespaarde AOW worden gebruikt voor de uitkeringen van al die gelukzoekers.
Doodsbang zijn die schreeuwende mietjes. Doodsbang voor dingen waarvan ze denken dat ze waar zijn. Of waarvan ze denken dat ze gaan gebeuren. Of zaken die ze in het buitenland zien en op Nederland projecteren. Of voor bedreigingen die anderen schetsen. Ze zijn voor heel veel bang. Maar dan vooral bang voor de boodschap dat het in werkelijkheid allemaal zo erg nog niet is in Nederland. Je ruikt bijna de paniek als iemand eens meldt dat we eigenlijk best wel in een veilig landje wonen.
Stef Blok heeft inmiddels de petitie in ontvangst genomen. Een petitie waarin naar aanleiding van de dood van Anne Faber onderzoek naar het 'falend rechtssysteem in de zaak van Michael P.' wordt geëist. Met natuurlijk de nodige aanbevelingen. Van een huisvrouw. Met alle respect: is Nederland nu echt zo vergeven van de loslopende psychopaten, dat we advies van Facebook nodig hebben?
Ja. Er gebeuren drama's in Nederland. Iedere dag gebeurt er wel iets. En iedere paar weken of maanden spreken we massaal van een drama. Met nog heel wat drama's achter gesloten deuren, binnen relaties en gezinnen. En dan nog wonen we in één van de veiligste landen ter wereld. Waarom dan speciaal complete Facebook-acties en een petitie in dit specifieke geval?
Volgens mij vinden sommigen het gewoon wel lekker. Een vreselijk drama volgen via Facebook en Twitter. Een week lang speculeren over de mogelijke dader. Vingers die wijzen naar een plaatselijk AZC. Commentaar op de politie omdat ze niet binnen vijf minuutjes een lijk hebben gevonden. Gezeur over verkeerde onderzoeksmethoden. Hordes amateurspeurneuzen in de bossen rond Soest. Iedere damesfiets is ineens bewijsmateriaal. En als het lijk is gevonden, moet de politie maatregelen nemen om ramptoeristen te weren. En tja. Dan stop je dus niet even als de dader is gepakt en de zaak is opgelost. Dan zeik je op Facebook gewoon nog een paar weken door op de Nederlandse overheid en start je een petitie.
Met angst als drijfveer. Angst voor het simpele feit dat iedereen ook een keer dood gaat en niet altijd van ouderdom in de slaap sterft. Hoewel de kans daarop bijna nergens zo groot is als in Nederland.
