Veertien jaar

Ik had een krantenwijk. Maakte op mijn Puch de straten onveilig. Nog met zo’n ouderwetse walkman. Autoreverse cassettedeck met daarin mijn eigen grunge/alternative compilaties. Mijn ouders vonden dat als ik een midiset wilde dat ik er zelf maar voor moest sparen. Ik was veertien jaar. Een lange, onzekere slungel die de krant al niet durfde te bezorgen als er een beetje duister figuur in de straat stond. Geloof me, in Almelo stond er nogal eens een duister figuur. Alleen als ik een vriendje zag, durfde ik even stoer te doen. Maar eerlijk? Ik durfde nog geen meisje aan te kijken.

Destijds wist ik het nog niet, maar ik was waarschijnlijk een doorsnee slungelpuber die nog veel moest ontdekken en leren. Ik repte wel eens stoer dat ik een meisje had gescoord. Daar had echter het woordje ‘bijna’ tussen moeten staan. Internet bestond nog niet dus de enige seksuele voorlichting die je opgeschoten hormonen kregen was door je eigen fantasie en een heimelijke handel in seksboekjes door de jongens in de straat.

Geen jongen meer en nog geen man. Je was iets ertussenin. Je moest je plekje nog zien te verwerven in de grote wereld. Dat dacht je toen.

Veertien jaar is ook die jongen die een meisje seksueel misbruikt heeft en vermoord. Vermoord. Laat het goed tot je doordringen. Vermoord. Kippenvel. Op dat moment kreeg ik een soort van verdoofde hersenen bij het lezen van dit bericht. Een jongen heeft moedwillig een meisje misbruikt, omdat hij zijn puberhormonen niet in bedwang kon houden, en daarna om het leven gebracht. Veertien jaar en twee jonge levens zijn voorgoed naar de kloten.

Met de beste wil van de wereld probeerde ik me in te leven in die jongen. Was hij blind van hormonale geilheid? Gaf het overschot aan testosteron hem een rood waas voor de ogen? Gebrek aan bepaalde emoties? Wat? Wat rechtvaardigt verkrachting en moord? Zo’n jonge leeftijd en nu zijn leven al weggegooid. Ik begrijp het niet.

Ik las op de NOS ergens dat, hoe gruwelijk het ook is, de jongen een tweede kans verdient. Dat zijn hersens nog niet ontwikkeld zijn en alles nog anders kan. Kan dat? Hij heeft zich zelf bij de daad al levenslang gegeven. Met alle goedheid in mij wil ik best geloven in een tweede kans en zelfs in vergeven bij oprecht berouw. Het haalt alleen dat meisje niet terug. Het zal de gapende wond bij haar ouders, familie en vrienden niet helen. Niets van dit alles. De jongen heeft zichzelf veroordeeld tot levenslang besef van zijn eigen feiten. Berouw en tweede kans of niet. Hij heeft zichzelf gebrandmerkt en niet alle mensen zullen zo mild reageren als ik dit wellicht nu doe in deze column.

Er lopen genoeg ontspoorde jongeren rond. Van plofkraken tot zinloos geweld. Ook met poging tot doodslag. Daar hoeven we niet schijnheilig over te doen. Vaak loopt het net goed af. Nu net niet. Kortsluiting in het puberbrein maakt zelfs de rustigste, fijne leerling een gevaarlijk persoon.

Het liefst zou ik elke veertienjarige opgeschoten knaap of dametje in wording bij de schouders willen pakken en door elkaar willen rammelen! Laat die klote hormonen niet doorschieten! Denk door die kortsluiting heen en wees slim! Tweede kansen zijn niet altijd hetzelfde. Sommigen zijn voor levenslang!