Spreekwoordwoensdag - Speciale Fruit Editie
Appeltje op de markt (Foto: LeoLucy)
Met de huidige griepepidemie leek een speciale Fruit Editie wel zo gepast. Want die zijn lichaam bewaart, bewaart geen rotte appel, en geen betere gezondheidstip dan elke dag een stukje fruit!
Dit is een niet-waargebeurd verhaal
Afgelopen week bracht ik een bezoekje aan de markt. Ik koop graag mijn fruit, hoe toepasselijk voor deze SWW, op de markt, want dat scheelt namelijk nogal wat in de kosten. Ik liep naar mijn favoriete marktkraam en zag dat er een nieuwe marktvrouw achter stond die niet echt snel te werk ging. Nou ja, als de appel rijp is valt het vanzelf, dus ik besloot maar vast te kijken wat ik wilde meenemen.
Ik zag een vrucht liggen, ik kan me de naam even niet herinneren, maar dat was wel een appel op gouden benen. Echt hoor, dat was geen appelepap! Ik besloot daar ook wat van mee te nemen. Als ik tenminste ooit aan de beurt kwam. Terwijl ik alvast wat mooie appels aan het verzamelen was, hier en daar een (letterlijke) rotte appel wegleggend, want tja, zelfs in de lekkerste appeltaart zit wel een pit, was ik eindelijk aan de beurt.
De nieuwe marktvrouw sprak een beetje met een dubbele tong. Had ze misschien een peer op? Dat zou vreemd zijn, gezien het nog maar 10 uur in de ochtend was. Ik besloot er niet te lang bij stil te staan en te gaan met die banaan. Ik wist namelijk dat er een schip met zure appels aankwam, en ik had geen zin om de pisang te zijn.
Ik gaf mijn appels aan de marktvrouw, die ze op haar beurt in een zakje deed. Ik had er wel erg veel gepakt, realiseerde ik me toen de zak zo vol was als een pot met peren. Ik moest maar een beetje minder meenemen, anders zou de appelman om zijn geld komen.
Opeens, midden in mijn bestelling, kwamen twee kinderen de kraam in rennen. Kennelijk waren dat de kinderen van de marktvrouw. Hoe ik dat wist? Laat ik maar gewoon zeggen dat de appel bomig smaakt. Toen ik de kinderen hoorde praten besefte ik dat de markvrouw niet met dubbele tong sprak, maar dat het gewoon een accent was. De kinderen hadden namelijk dezelfde tongval. Dat verbaasde me niets, want tja, de appel valt natuurlijk niet ver van de boom.
In ieder geval, ik had alles wat ik wilde bij elkaar, en besloot niet al mijn geld uit te geven om zo een appeltje voor de dorst te hebben. Juist daarom schrok ik toen de marktvrouw het totaalbedrag noemde, wat twee keer zo veel was als in mijn berekening! Probeerde zij mij appels voor citroenen te verkopen? Had ze, om een onduidelijke reden, nog een appeltje met mij te schillen? Ze maakte zich bij mij in ieder geval net zo geacht als de rotte appel bij de groenteboer, dacht ik terwijl ik probeerde te bekomen van een appelflauwte.
Ik vroeg haar of het wel klopte en na een korte check verontschuldigde ze zich snel. Ze had last van het appelmannetje en kon zich daardoor slecht concentreren. De rennende kinderen hielpen natuurlijk ook niet echt mee. Ik knikte, quasi-begrijpend, maar was ondertussen blij dat ik niet met de gebakken peren zou blijven zitten. Toch hoopte ik voor haar dat ze normaal gesproken wat zorgvuldiger te werk ging, want die in een wijngaard werkt, mag van de druiven eten.
Ik betaalde, nam afscheid, pakte mijn fruit en peerde hem.
