Afzeik TV
Idols. Wat doe ik mezelf toch aan? Ik dacht: het is leuk, maar het is helemaal niet leuk! Wat een pijnlijk gedrocht van een talentenjacht is het toch. Een aantal jaren geleden was het een groot succes. Destijds is het totaal langs me heen gegaan. Achteraf ben ik daar intens gelukkig mee.
Afgelopen woensdag was de druppel. Als een stuk zilverfolie op een ontblote zenuw op je tand. Zo voelde het. Schaamteloos worden grote groepen van divers pluimage voor de tv gefolterd of de hemel in geprezen op zo’n manier dat het zeer doet aan de ogen. Porno voor iedereen die geilt op afzeik-tv of kitsch.
Valse kraaien die in een voorronde te horen kregen dat ze voor de tv-opnames mochten komen. Met de illusie dat ze kunnen zingen, worden ze als een koe het slachthuis in gelokt om vervolgens door hanenkam Eva, een pin door de kop geschoten te krijgen. Of bakvisjes die zich in een te strakke stretchjurk hijsen, speciaal voor Martijn, om al blubberend een te moeilijk nummer te gaan zingen. De opzet is eigenlijk heel eenvoudig: puistenkoppen en naar de grond starende onzekere meisjes? Niet door! Populair, goed uitziend of te mooi gevormd lichaam? Door! Af en toe mag er ook iemand verder die kan zingen. Kan iemand heel goed zingen, maar ziet hij of zij er niet uit, dan mag deze schoorvoetend door. Er wordt dan wel even haarfijn verteld dat men het niet verwacht had. Op basis van uiterlijk.
Wat een zielige vertoning! Dan bedoel ik vooral de jury. Pest-tv bij uitstek. De opmerkingen zijn van een dusdanig niveau, dat het woord pijnlijk eigenlijk niet eens de lading dekt. Een SM-meester zou zichzelf spontaan billenkoek geven als hij met dit soort uitspraken bij zijn slaaf aan zou komen zetten.
Alsof de jury is ingewerkt door een of andere aan lager wal geraakte B-cabaretier die nog wel wat centjes kon gebruiken voor zijn alcohol.
Een goed zingende meid werd op dusdanige manier weggepest door de jury, dat ik plaatsvervangende schaamte kreeg. Net daarvoor ging nota bene een Jan Pipo door omdat Jamai het een lekker ding vond. Dit was de druppel.
Ik kon het niet meer. Ik als slaaf van dit mislukte monster van een talentenprogramma? Nee, dan nog liever de zweep van een meesteres in een leren pak. Ik zappte weg en kwam op het programma: 50 ways to kill your mommy. De titel beloofde een net zo’n sadomasochistisch programma, maar oh wat een opluchting. Het was slechts een bungee jumpende moeder. Wat zou het heerlijk zijn om daar de jury aan mee te laten doen … met een net iets te lang elastiek.
