Door een rode deur
Op Facebook kreeg ik een berichtje van een moeder (dat ik pas na een paar maanden ontdekte), over haar talentvolle dochter van zeven jaar, die op haar ZMOK-school vreselijk werd bejegend door het onderwijzend personeel en veel te laag werd ingeschat. Ze werd zelfs gezien als verstandelijk beperkt.
(Zelf zag ik bij de eerste ontmoeting meteen dat zij helemaal niet zwakbegaafd is. Dat er veel in haar zit, wat niet altijd goed uit de verf komt.)
Het meisje is gediagnosticeerd met autisme.
Ik herken veel van mezelf in haar. Ook ik hield me stil op school en maakte me vaak onzichtbaar, omdat ik me niet veilig voelde. Ook ik werd laag ingeschat. Zo werd er verteld dat ik 24-uurs zorg nodig zou hebben en dat zelfstandig reizen niet haalbaar zou zijn.
Inmiddels woon ik zelfstandig en reis ik door het hele land en soms ook internationaal.
Op de school denkt men dat het meisje haar hele leven aangewezen zal zijn op 'hulp'. Gelukkig lapt de moeder die prognoses aan haar laars. Ze wil haar dochter de kans geven zich op haar eigen manier te ontwikkelen. Ze merkt wel wat er gaat lukken en wat niet. En laten we wel wezen, met de huidige participatiewet is dit ook de toekomst. Dure vormen van zorgverlening worden steeds schaarser. Als ouder ben je steeds meer zelf verantwoordelijk voor het wel en wee van je kind.
Op testen die door school zijn uitgevoerd (zoals cito- en logopedietesten), kreeg het meisje een score beneden het gemiddelde.
De moeder heeft haar laten testen door onafhankelijke deskundigen en toen scoorde het meisje veel beter. Ze heeft (blijkens onderzoek) een normale intelligentie en haar passieve woordenschat ligt zelfs ver boven het gemiddelde.
Iets wat de moeder eigenlijk al wist, maar wat nu officieel bevestigd is.
Er zijn ook aanwijzingen dat de school fraude heeft gepleegd.
Zo kreeg het meisje op papier twee keer logopedie per week, terwijl dit in werkelijkheid maar eens per week was.
Ik kreeg een visioen van een bijna doorschijnend meisje, onzichtbaar voor mensen met een grovere energie. Gelukkig heeft zij een moeder die voor haar opkomt, anders zou ze zeker beschadigd zijn geraakt. Nu is het misschien nog net losgelopen.
De moeder heeft een klacht opgesteld over de school, waarin ook bewezen wordt dat de school haar dochter te laag heeft ingeschat.
Ook heeft de school het kind emotioneel verwaarloosd en vermoedelijk ook psychisch mishandeld, want het meisje was bang voor de mensen daar en sloot zich daarom af voor de omgeving. In tegenstelling tot thuis, sprak ze op school nauwelijks. Ook werd ze gezien als verstandelijk beperkt, wat ze niet is. Dat zal zij ook hebben gevoeld en gemerkt.
Op haar school maakte zij zich onzichtbaar, omdat ze zich daar onveilig voelde. Ze werd ook letterlijk over het hoofd gezien. De moeder is vijf keer langs geweest (waar de leerkrachten gewoon van afwisten) om te zien hoe het eraan toe ging op school. Haar dochter had daar een starende blik en werd aan haar lot overgelaten. De laatste keer was het meisje een kwartier aan het huilen. Er waren drie leerkrachten bij, maar niemand reageerde. Dat ze genegeerd werd, was ook geen momentopname, maar routine.
Toen heeft de moeder ingegrepen. Heeft haar getroost. Vanaf die keer hoefde het meisje ook niet meer naar school. Mede dankzij een psycholoog die hen steunt, wordt dit gedoogd door de leerplichtambtenaar.
Dochter is erg blij dat ze niet meer naar de ZMOK-school hoeft! Ook is ze sindsdien opgefleurd. Ze is duidelijker gaan praten, is vrolijker en ontwikkelt zich beter. Zelfs lichamelijk groeit ze beter.
Ze houdt van zingen en op muziek gaat ze los.
De moeder kijkt uit naar een andere school. Een school waar kinderen op hun eigen manier kunnen leren, kent ze helaas niet in de buurt. Ze heeft wel een Cluster 2 school op het oog.
Ik heb haar stellig aangeraden om een dagje mee te draaien met die school, zodat ze zelf ziet hoe men met de kinderen omgaat. Ook heb ik aangeboden om mee te gaan. Waar de moeder heel blij mee is.
Omdat ik het als leerling heb meegemaakt, vallen mij net weer andere signalen op.
Hoewel ik hen pas een keer ontmoet heb, wens ik met mijn hele hart dat dit meisje nooit meer naar zo'n rotschool hoeft. Dat geen enkel kind dit hoeft mee te maken.
De moeder is ook sceptisch of de cluster 2 school iets voor haar dochter zou zijn. Ze is bang dat ook daar haar dochter emotioneel aan haar lot achter gelaten zou worden.
Voor veel scholen, ook gespecialiseerde scholen, zijn kwetsbare kinderen wat vee voor een bio-industrie is: zij leveren een pak geld op.
Hoewel er wel leerkrachten zijn die echt om kinderen geven, zijn er ook veel leerkrachten die vooral bezig zijn met hun eigen belangen.
Het meisje krijgt momenteel thuis les van een paar deskundigen die de moeder zelf heeft aangesteld en die onderling niet overleggen. Zo wordt voorkomen dat de moeder weer tegenover een machtsblok komt te zitten.
Na een gesprek aan de telefoon, kwam het al snel tot een ontmoeting. Omdat we ver van elkaar vandaan wonen, hebben we in Amersfoort afgesproken.
Op de afgesproken plaats trof ik een vrouw met een blond meisje met grote blauwe ogen. Het meisje deed kwetsbaar aan. Ze keek naar de grond en maakte een in zichzelf gekeerde indruk.
Met z'n drieën maakten we een wandeling. Het was een mooie, zonnige dag. Het meisje volgde haar fantasie. Zo speelde ze dat ze vastgeplakt zat aan de grond. De moeder ging erop in en bevrijdde haar. Op weg neuriede het meisje.
Daarna gingen we naar een cafetaria die zij heeft uitgezocht.
De moeder en ik vertelden elkaar ons verhaal, terwijl dochter rondliep. Soms kwam ze spontaan iets vertellen of even knuffelen.
De moeder ging speels met haar dochter om, maakte grapjes met haar en ze was ook heel geduldig.
Ook ik deed soms mee met hun spel. Zo leerde ik haar kennen en kreeg ik iets te zien van haar wereld.
Geen een keer jaagde de moeder haar dochter op. Ik kon merken dat ze elkaar goed aanvoelden. De moeder was heel begrijpend.
In het cafetaria hebben we ook iets gegeten en gedronken.
Volgens de moeder heeft het meisje een fotografisch geheugen.
Zo gingen ze bij mensen langs waar ze een jaar niet geweest waren.
'Dan gaan we door een rode deur', zei het meisje.
En dat bleek te kloppen!
Naarmate het meisje zich meer op haar gemak voelde, kwam ze steeds meer los, kreeg ze een gezonde kleur en begonnen haar ogen te stralen.
Ze werd zelfs ondeugend, wat de moeder ook stimuleert omdat dochter volgens haar zeggen veel te braaf is.
Het meisje hield soms de deur open voor mensen en keek naar buiten. De meeste mensen reageerden vriendelijk, maar er was ook een vrouw die nogal haast had. Ze rukte de deur uit haar handen en liep haar bijna omver. Toch bleef het meisje rustig.
De hele dag was zij lief, rustig en vrolijk. Aan het begin verlegen, maar daarna kwam ze steeds meer los. Het trof me wat een mooi en puur kind het is.
Des de schrijnender hoe ze op de ZMOK-school is bejegend; als een probleemgeval.
Het meisje is verre van Zeer Moeilijk Opvoedbaar. Ze heeft wel een gebruiksaanwijzing, maar veel volwassenen, ook waarvan je zou denken dat ze er voor kinderen zijn, hebben geen zin om die te 'lezen'.
Als je haar begrijpt en haar werkelijke behoeften kunt volgen, is het nog een fijner kind dan veel neurotypische kinderen.
Ze deelt graag wat er in haar omgaat en wat ze heeft beleefd. Ook kan ze goed aangeven wat ze wil, als ze zich veilig voelt.
Vaak dacht ik: Wat een lief meisje. Geen een keer heeft ze gegild, gehuild of gezeurd. Ze leek sereen en gelukkig. Helemaal in het hier en nu, terwijl wij volwassenen steeds praten over zaken die zich niet in de directe omgeving afspelen ;-)
Moeder vertelt: Soms wil haar dochter iets wel (zoals schaatsen). Maar omdat de spanning bij haar oploopt, haakt ze nogal eens af. Dan heeft ze iemand nodig die haar begrijpt en naast haar gaat staan. Haar stapje voor stapje helpt om haar angst te overwinnen.
Ook iets aangeven (bijvoorbeeld wat ze wil), roept spanning op. Bijvoorbeeld omdat ze moeilijk de woorden kan vinden. Logisch, als je zo vaak genegeerd bent. Je kunt Topouders hebben, maar toch nog (in een andere omgeving) trauma's oplopen.
Dochtertje is graag in beweging en speelde ook buiten, terwijl wij binnen zaten. Als zij uit beeld was, ging de moeder even kijken of alles goed ging. Ze was zich ervan bewust dat ze haar dochter vertrouwen mee wilde geven en geen ongerustheid.
Het was evenwicht houden tussen het kind vrij laten en beschermen.
Na het café gingen we nog op avontuur. Het meisje wilde graag de overdekte fietsenstalling onderzoeken. Het fascineerde haar.
Helaas vertrouwde de bewaker het op een gegeven moment niet meer en riep wat we daar deden. Toen de moeder het uitlegde, begreep hij het wel.
De moeder vroeg mij of ik met dochter op de foto wilde, wat ik een eer vond! Het is een mooie foto geworden.
Op het laatst ontmoetten de moeder en dochter Henk en Tamara (van Positieve Nood) nog even, met wie ik een afspraak had.
Henk zei ook meteen terwijl hij het meisje zag: "Zij heeft helemaal geen laag niveau. Wat een mooi kind!"
Ik ben zeer dankbaar voor deze ontmoeting. Het heeft mijn leven veranderd, een nieuwe richting gegeven.
Wie weet zal ik zelf een speel/leercentrum opzetten, waar kinderen op hun eigen manier kunnen leren en zich ontwikkelen en bovenal mogen zijn wie ze zijn.
Zegt het voort!