Hoe krijg je een autist boos?
Twee weken geleden had ik een bruiloft van een neef van mijn vriendin. Drukte alom, veel mensen die tegelijkertijd praatten, stukjes met veel gelach van alle aanwezigen en een heleboel mensen die verwachtten dat je lekker sociaal meedoet. Zelf had ik die dag al een boel prikkels gehad. Ik had natuurlijk mijn werk, maar werd ook verwacht op een evenement met een aantal sprekers. Een dag vol verrassingen. Dus op die bruiloft was ik, tegen alle sociale verplichtingen in, stil en rustig in een hoekje gaan zitten. Ik was moe en naarmate de avond vorderde voelde ik me ook steeds zieker. Ik was overprikkeld.
’s Avonds, na de bruiloft, zat ik nog wat na te praten met mijn vriendin. Zij vond het wel een leuke avond. Ze had met veel mensen gepraat, de stukjes waren erg leuk en ze vond het ook een hele mooie locatie. Ze had genoten. Natuurlijk was het haar opgevallen dat ik er niet helemaal bij was, maar dat is ze gewend en gelukkig begrijpt ze me. Dat viel helaas niet te zeggen over iedereen in de zaal. Ik ben dat wel gewend. Het is natuurlijk best vreemd dat in een zaal waar iedereen vrolijk is en lekker sociaal met allerlei mensen praat, er iemand is die stil in een hoekje een biertje zit te drinken. Niet iedereen weet dat ik autistisch ben en niet iedereen hoeft dat ook te weten, ik vertel dat namelijk alleen aan mensen die het moeten weten. In een normale situatie zal je het namelijk nooit merken, ik kan in het dagelijks leven gewoon sociaal meedoen en normaal een praatje maken.
Mijn zwager, die om praktische redenen weet dat ik autistisch ben, vond het ook heel vreemd. Hij ging zelfs zover dat hij tegen mijn vriendin zei dat ik mijn ‘autisme als een excuus gebruik’. Die kwam aan. Na een drukke dag ga ik mee naar een drukke bruiloft, waarvan ik al van tevoren wist dat het een beetje teveel voor mij was, en dan wordt gezegd dat ik mijn autisme als excuus gebruik. Ik had ook niet kunnen gaan, ik had ook helemaal nooit naar een bruiloft of verjaardag kunnen komen en ik had ook een uitkering aan kunnen vragen. Dan zou ik inderdaad mijn autisme als excuus gebruiken. Ik stuitte dus op een muur van onbegrip.
Zo’n bruiloft vreet energie, het is alsof je midden op een enorme beurs staat waar iedereen door elkaar gilt, maar je niets kan verstaan. Mensen geven elkaar signalen, maar die zijn versleuteld, en jij kan ze niet ontcijferen. Mensen lachen, maar jij weet niet waarom. Mensen praten, maar jij kan ze niet verstaan. Ondanks al die dingen, kom je toch en probeer je mee te doen in het grote spel. Je lacht een beetje, je kijkt een beetje, je drinkt een beetje en je loopt maar weer eens buiten een rondje. Je past je aan. Zo is het leven dan. Continu aanpassen aan wat anderen van je verwachten, net zo lang tot het even niet meer gaat en je stil in een hoekje gaat zitten. Vreemd hoor.
Iedereen heeft uitdagingen in het leven, maar de grootste uitdaging voor iedereen is onbegrip van anderen. Iemand met een aandoening aan zijn darmen moet uitleggen waarom hij nu al voor de 6de keer naar de wc gaat en iemand met autisme moet uitleggen waarom hij niet gewoon meedoet. Elke. Keer. Weer.
Zo, dat moest er even uit.
