Warm welkom
"Zo gastvrij ben ik in jullie land nooit ontvangen," zegt de breedlachende Montenegrijn terwijl hij met een glaasje tonic in de hand uitkijkt over zijn stad aan de kust van Montenegro. De terloopse opmerking komt hard aan. Ik voel ongemak. Schaamte misschien zelfs. Waarvoor weet ik niet precies. Voor mijn land? Voor het feit dat ik aan de juiste kant van de grens ben geboren? Voor de situatie waarin wij nu gebruik maken van zijn gastvrijheid?
Een jaar of twintig jaar geleden was de man vanuit de puinhoop die ooit Joegoslavië heette naar Nederland gevlucht. Echt welkom voelde hij zich er niet. Echt welkom was hij vermoedelijk ook niet. En hij wilde niet eens naar Nederland, maar naar Amerika. Hij werd op Schiphol gesnapt met een vals paspoort en toen ging het hele feest niet door en zat hij vast in het kikkerlandje. Hij maakte er maar het beste van. Onze gastheer is een man van weinig woorden, dus veel meer komen we over die geschiedenis niet te weten. Wij staren ook maar naar de oude vestingmuren van het stadje en de minaretten die boven de huizen uitsteken.
We hadden de man in het vliegtuig ontmoet. Ik zat tussen zijn brede schouders en die van mijn vriend ingeklemd. Toen ik daar na 2 uur een grapje over maakte, raakten we aan de praat. Een kort maar krachtig gesprek in de trant van "Waar gaan jullie heen?"
"Kroatië en Montenegro."
"Jullie moeten langskomen in mijn geboortestad, de mooiste plek van Montenegro. Jullie kunnen bij mij logeren, gratis. Daar houden gierige Nederlanders toch van?"
"Oké."
En zo geschiedde. Een paar dagen later zaten we dus tonicjes te drinken met onze nieuw verworven vriend en te babbelen over zijn jacht, zijn bedrijven en zijn vastgoedhandeltjes.
Hij wil terug naar Montenegro, vertelt hij ons. Want Nederland is maar niks: het klimaat is slecht. De mensen hebben altijd stress, ze zijn niet gastvrij, niet vriendelijk. En het ergste: de overheid pakt je geld af. Dan kun je veel beter in Montenegro wonen, zo raadt hij ons ook aan. "Voor 1000 euro per maand ben je hier een koning." De man heeft een huis gekocht in de duurste en mooiste wijk van de stad en zijn gezin zal zo snel mogelijk overkomen.
Onze vriend zegt iets tegen de ober en we hoeven niet af te rekenen. "Ik ken de eigenaar,"zegt hij. Prima. We rijden achter zijn dikke Porsche aan de berg op, naar zijn villa tussen de fruitbomen. Of we zijn vriendin-voor-erbij ook wilden ontmoeten… Ja hoor. Een flink opgemaakte dame, in hotpants, hoge hakken en een weinig verhullend topje geeft ons vriendelijk een hand. Vervolgens worden we naar ons gastenverblijf verwezen. En dan klinkt een half uur lang pure porno uit de kamer boven ons. Opnieuw schaam ik me. Omdat deze man het zo belangrijk vindt om ons ervan te overtuigen dat hij succesvol is. Zo belangrijk, dat hij een prostituee een half uur schreeuwend op bed laat springen om ons ervan te overtuigen.
Deze column werd geschreven door Julia van schrijverscollectief Kaf.
