De Kreukeltjes gaan naakt (2)
Aloysius keek met een nog wat slaperig hoofd door het raam van de bungalow naar buiten. Het was prachtig weer en dat kwam hem slecht uit, want hij moest wat boodschapjes doen in de supermarkt die op het terrein aanwezig was en Teutje had gezegd dat ze zich moesten aanpassen aan de gebruiken van de camping. Ze hadden al meteen bij aankomst gezien dat die aanpassing bestond uit het in de koffer laten van vrijwel alle kleren. Ze hadden thuis toch wat beter op de site moeten kijken. Teutje was aanvankelijk erg geschrokken, maar toen ze een paar flinke exemplaren had ontdekt, had ze toch maar besloten om niet te annuleren. Aloysius vond het maar niets. Tot nu toe was hij nog in de beschutte bungalow geweest, maar straks moest hij zich letterlijk en figuurlijk bloot geven.
De supermarkt lag gelukkig niet ver van de bungalow en het was nog vrij rustig. Aloysius was met een onzeker gevoel naar buiten gegaan. Hij had geen idee hoe kleine Aloysius zich zou gaan gedragen als hij al die blote vrouwen zag. Het viel gelukkig erg mee onderweg naar de winkel. Hij zag niets waarvoor de kleine Aloysius uit de kast kwam. Alleen een paar vrouwen bij wie een paar kilo Botox geen kwaad zou kunnen.
Toen kwam hij in de supermarkt en daar zat zij. Lang zwart haar, een zacht gezichtje met grote zaadvragende ogen, twee strak naar voren staande borstjes met harde trotse tepels. De rest was verborgen onder de kassa. Aloysius keek snel naar beneden, maar de koekoek bleef nog in zijn huisje. Hij ging maar gauw zijn boodschapjes bij elkaar zoeken. Teutje had een lijstje gemaakt, maar voor het avondeten hoefde hij niets mee te nemen, want er was een restaurant op de camping en Teutje had geen zin in koken. Er was ook een viskraam op de camping, maar Aloysius had het idee dat het op het hele terrein naar vis rook.
Het duurde even voordat hij de spullen bij elkaar had, want hij moest koekjes voor bij de thee meenemen en Teutje had niet gezegd welke koekjes. Het was dus een dilemma, want er lagen veel soorten koekjes. Hij stond al een tijdje peinzend naar al die koekjes te kijken toen er een soort nijlpaard naast hem kwam staan. De gerimpelde buik hing zo'n beetje tot aan haar knieën en boven die buik waren een paar pannenkoeken met twee krenten erop te zien. Hij kreeg de penetrante geur van rotte vis in zijn neus. Het was allemaal zo onsmakelijk dat de kleine Aloysius nog verder ineenkromp van afschuw.
'Kunt u niet kiezen welke koekjes?' vroeg het nijlpaard. 'Als ik u was zou ik de lange vingers nemen. Daar ben ik zelf ook gek op. Lekker in het vocht dopen en er dan op zuigen', zei ze schalks en ze knipoogde erbij naar Aloysius. Zonder te kijken pakte hij snel een willekeurig pak en snelde naar de kassa. Daar schoof het meisje de boodschappen zo erotisch over de pieper dat hij het nijlpaard snel vergeten was. Na het afrekenen wenste ze hem met een hese, hete stem een fijne dag toe. Hij hakkelde iets onverstaanbaars terug en verdween maar snel, want hij kreeg nu toch een vreemd gevoel in de onderbuik.
'Het is echt superlekker weer, Aloysius. Er is een buitenbad op het terrein en ik heb wel zin in een duik. Zullen we maar eens gaan kijken?' Aloysius keek bedenkelijk. Hij had eigenlijk best zin in zwemmen, maar dat moest natuurlijk ook weer helemaal bloot en wat zou er allemaal bij het zwembad zitten? Toch durfde hij niet tegen te spartelen en dus waren ze even later onderweg naar het zwembad. Een handdoek, wat knabbeltjes en blikjes cola light was alles wat ze bij zich hadden.
Toen ze het zwembad naderden, zagen ze een groepje kinderen. Ze stonden een beetje te gniffelen en wezen in hun richting. Toen ze vlakbij waren, vroeg een van de kinderen: 'Meneer, bent u geopereerd aan uw piemel?' Aloysius was even perplex maar antwoordde dan: 'Nee hoor, knul. Waarom?' 'Nou, omdat u geen piemel meer hebt.' Alle kinderen lachten nu hardop. Aloysius was met stomheid geslagen, maar Teutje redde hem. 'Hij heeft wel een piemel, hoor. Zijn piemel is alleen erg verlegen en durft met anderen erbij niet uit zijn holletje te komen.' Toen de kinderen uit zicht waren, mompelde Aloysius zachtjes: 'kutkinderen'. Teutje moest erom lachen. 'Stil nou maar, Aloysius. Zo zijn kinderen nou eenmaal. Misschien zie je straks ineens iets waarvan je piemel wakker schrikt uit zijn langdurige winterslaap.' Aloysius keek meteen maar naar de vrouwen die om het zwembad zaten, maar tot zijn schrik was het nijlpaard van de lange vingers de eerste vrouw die hij zag.
Aloysius was voor alle zekerheid toch maar op zijn buik gaan liggen. Als er dan daar beneden iets gebeurde dan zag niemand het. Tot nu toe was dat echter eigenlijk niet nodig geweest, want buiten het nijlpaard waren er alleen maar lampenkappen en meer nijlpaarden op het grasveld aanwezig. Eigenlijk waren de mannen nog aantrekkelijker dan de vrouwen die hij zag, maar daarvoor kwam de kleine Aloysius zeker niet uit zijn holletje. Verder was er ook nog dat groepje kutkinderen. Hij vroeg zich af waar de tienermeisjes waren. Aloysius ging maar eens zitten zodat hij wat meer kon zien. Dat was ook wel nodig, want het was best een ongemakkelijke houding zo op z'n buik op alleen een handdoek. Het gras onder de handdoek was niet echt egaal.
Het was iets drukker geworden op het grasveld. Hij keek naast zich. Teutje lag languit op haar rug op de handdoek en snurkte. Aloysius was blij dat ze haar benen bij elkaar had. Dat was wat verderop niet het geval. Daar keek hij recht bij een druipsteengrot naar binnen. Er hing een grote stalactiet voor de ingang van de grot. Daar kreeg hij zeker geen stalagmiet van. Hij vond het maar een onsmakelijk gezicht en keek snel de andere kant op. Hij dacht dat het maar het beste was om even te gaan zwemmen. Hij wist toen nog niet wat hem allemaal in het zwembad te wachten stond.
