Lekker lijf

Er liggen twee korte rokjes, één lange rok, een zwarte bh, een witte bh, drie topjes en een blouse in een wirwar op mijn bed. Dit is niet het begin van een slechte grap. Ik pas een spijkerbroek en probeer nog een andere top. Het zit te strak. Nee! Dit kan niet zo. Dat vet op mijn heupen, het puilt gewoon uit! Wat nou “love” handles? En mijn armen zien eruit als twee enorme hammen. Wat een monster in de spiegel. Dit gaat uit.
Ik probeer nog maar eens een kort rokje. Ok … mijn heupen vallen minder op nu … even een 360 voor de spiegel draaien … dat zit wel goed … maar Jeeeeezus die benen! Dat gaan we dus niet doen. ‘Verzin maar wat beters of je blijft echt voor altijd single! En ga snel een keer diëten, ugly!’ zegt het duiveltje op mijn rechterschouder. Het engeltje op mijn linkerschouder voegt er om de boel enigzins te redden aan toe dat mijn schouders er vandaag wel sexy uitzien. Mooi gebruind en gaaf. Bedankt voor de peptalk, Lulletje Rozenwater, denk ik teleurgesteld.

Dan maar een simpele outfit waar niemand naar kijkt en alles inzetten op gezicht en haar. Een beproefde strategie die meestal wel aanslaat. Een beetje opsmuk en drie verschillende hairdo’s later, waarbij ik toch weer voor gewoon los kies, ben ik wel het beste wat ik er vandaag van kan maken. Niet geheel ontevreden wil ik het misschien toch even vastleggen. Het is immers alweer een tijd geleden dat ik nog een leuke selfie ter wereld bracht en je wil toch niet dat mensen je gaan vergeten of gaan veronderstellen dat je waarschijnlijk zo lelijk aan het worden bent dat je het eeuwige licht van social media schuwt. Nog even de juiste hoek kiezen, juiste lichtinval en lachen. Of niet lachen. Wat is nu weer in? Ik zou het de betere Selfista moeten vragen.

Klik. Nee, te opvallende neus. Klik. Nee, duffe blik. Klik. Nee, wallen. Klik, klikkerdeklik, klik. Nee, nee en nog eens nee! Toch maar een filter over die ene bijna acceptabele? Nope, nog steeds le-lijk. Dit kan ik toch de wereld niet insturen? Wat zouden ze niet zeggen?! ‘Jaaa, ze heeft haar beste jaren nu wel gehad. Ik kijk liever naar de honderdduizendste selfie van dat meisje met haar honderdduizend selfies. Want zij is wél goed gelukt. Haar wil ik wél leren kennen en nooit meer vergeten.’ En dan leven ze lang en gelukkig.
Mijn humeur zit onder het vriespunt en ik staar hopeloos in de spiegel op zoek naar goed nieuws. Ik sta op huilen. Waar is fucking Lulletje Rozenwater nu? Lulletje wordt wakker en spreekt voorzichtig: ‘Ahem, Jasmientje?’ Ik antwoord: ‘Ja, Lulletje? Of sorry dat ik je zo noem. Schouderengel.’
‘Vind je niet dat je je lijfje na dertig jaar wel eens mag bewonderen en bedanken?’ Nog halfnors, maar nieuwsgierig zeg ik: ‘Vertel.’ ‘Het ontstond zomaar uit twee andere lichamen en gaf jou, Jasmine, een vaste plek in deze stoffelijke wereld. Het wist uit zichzelf perfect waar alles moest zitten zodat jij goed op weg kon.’ ‘Uhu …’
‘Sinds je hier bent, doet het alles om je te beschermen en jij hoeft er niets voor te doen. Elke cel die je aanmaakt, elk haartje dat weer teruggroeit, elke wonde die heelt. Gaat gewoon vanzelf. Dat is toch een fucking wonder?’ ‘Euh, let op je taal, maar ja, ik volg je.’ ‘En wie stelt jou in staat om naar muziek te luisteren en daardoor immens betoverd te zijn?’ Ik beken schuldig: ‘Ja … mijn lijfje …’ ‘Wie gunt jou het genot van een heerlijke roos of vers wasgoed te kunnen ruiken?’ ‘Ook mijn lijfje.’ ‘Wie brengt je naar waar je maar heen wil? Wie bevoelt het zachte gras waarop je ligt te chillen als een baksteen? Wie leerde je de exquise smaak van een aardbei kennen? Wie deint er mee op de golven van de oceaan en geeft je dat geborgen gevoel? Wie zorgt ervoor dat jij kan zingen dat het een lieve lust is? Wie spreekt jouw woorden en schrijft jouw verhaal? Wie schonk je de zoetste kussen die de tijd deden stilstaan? En wie keek ooit zo diep in de ogen van een ander lichaam dat je miljoenen sterren zag en even voelde dat je twee lichamen in één was?’
Het is waar … Lulletje Schouderengel heeft gelijk. Je bent verdorie een mirakel, liefste lijfje. Het spijt me dat ik je heb verwenst, dat ik je belachelijk heb gemaakt in het bijzijn van anderen, je heb gemanipuleerd, je niet als meer dan een verschijning heb gewaardeerd en mijn beoordelingen heb gemaakt op basis van verschijningen van andere lijfjes. Wat oneindig leeg.
Bedankt dat je zo’n uitstekend huisje voor me bent en dat ik in jou het leven mag vieren. Je mag nu een stuk chocolade eten en dan gaan dansen. En laat me nooit alleen.

Deze column werd geschreven door Jazzmine van schrijverscollectief Kaf