Afscheid van FOK!
Beste mensen, ik heb besloten om af te treden. Vanaf vandaag ben ik geen columnist meerbij FOK! Dit is mijn laatste lapje tekst en ik wil het graag gebruiken om al mijn lezers en collega-columnisten te bedanken. Oprecht en uit het hart. Ik heb het fijn gevonden bij FOK! en ik kijk louter met plezier terug op deze periode.
Er is geen sprake van bonje achter de schermen, een fittie met een collega of een disgruntled eindredacteur. Geen sappige annekdote of moddergevecht.
De reden dat ik stop is simpel. Het leven van een columnist is zwaar. Het kost deze jongen steeds meer tijd en energie om iedere keer maar weer een lap tekst uit zijn toetsenbord te knijpen. Naast columnist ben ik ook nog eens een drukbezet kantoorslaaf en hebben mijn liefje en ik twee kinderen op de wereld gezet die we toegewijd de nodige liefde en aandacht geven. Dat interesseert de woensdagse deadline geen reet. Terecht natuurlijk.
Die komt gewoon iedere keer weer razendsnel dichterbij, als een bulderende hogesnelheidstrein die niets en niemand ontziet. Hij hangt iedere keer als een molensteen om mijn nek terwijl ik zwemmend de overkant van de week moet bereiken. Ruim honderdvijftig maal en twee gebundelde paperbacks ben ik hem voorgeweest, maar nu laat ik me heerlijk verslaan.
Want als er iets is wat ik heb geleerd in de eerste veertig lentes van mijn leven, dan is het wel dat je de tijd moet nemen. Dat doe ik nu. Dus hoe tegenstrijdig het ook klinkt: ik ontdoe mijzelf van deze geliefde bezigheid om weer wat lucht te krijgen.
Overigens stop ik niet volledig met schrijven. Het is slechts het wekelijkse moeten om weer snedig, koddig of burlesk uit de hoek te komen wat ik opgeef. Wie benieuwd is naar mijn volgende stap is meer dan welkom om mij te blijven volgen.
Nogmaals bedankt, ik heb ervan genoten. Ik wens u allen niets minder dan het allerbeste toe.
Raas
