De mini-pupillen
'Als het maar gezond is. Dat is het belangrijkst,' antwoordde ik steevast als mensen aan mij vroegen of ik op een jongetje of meisje hoopte. Uiteraard is van die stelling geen letter gelogen, maar inmiddels prijs ik mezelf gelukkig met twee zonen. Prinsessenspul en balletvoorstellingen blijven mij bespaard. Onze oudste had zijn keuze snel gemaakt en ging, heel verstandig, op voetbal.
Van de clubleiding ontving ik een e-mail met een nogal ongebruikelijk verzoek. Of ik trainer wilde worden. Aanvankelijk dacht ik dat mijn vaardigheden nogal overschat werden. Mij werd echter verzekerd dat ik als trainer al zou slagen wanneer de mini-pupillen lachend achter de bal aan zouden rennen. Dus na een herhaald telefonisch verzoek stemde ik toe.
Op de eerste training verschenen Mika, Milan, Merijn, Mischa, Rick en Timo. Daarmee brak mijn nieuwe avontuur aan. Ze waren allemaal een beetje zenuwachtig en onwennig, voor hun eerste training. Ik was dat ook maar dat heb ik niet laten merken. Na een warming-up heb ik ze enkele oefeningen laten doen die ik op YouTube had gevonden. Slalommen, het stadionspel, het krokodillenspel maar de leukste bleek al gauw de simpelste: partijtje.
Niet veel later speelden we onze eerste wedstrijd. Zes tegen zes. We aanschouwden een groepje van twaalf jongentjes dat ogenschijnlijk volkomen willekeurig over het veld scheurde, als een groep losgeslagen stieren, waar af en toe een bal bovenuit stuiterde.
Gaandeweg werd duidelijk waarop gelet moest worden tijdens de trainingen. Met hulp van nog een trainer-papa oefenden we op overspelen, vrijlopen en aanvallen. Iedere training sloten we af met het favoriete nummer: partijtje. De wedstrijden werden iedere zaterdag steeds beter en steeds gezelliger. We wonnen niet zelden. Het was niet alleen een leuk clubje voetballertjes, ook het clubje papa's en mama's was erg leuk.
De laatste training van het seizoen werd de leukste: de jongens tegen de papa's. Het trainerschap was een positie die ik aarzelend aannam en die me uiteindelijk heel veel voldoening heeft gebracht. Helaas is dit avontuur alweer voorbij. Wat me rest zijn de bedankberichtjes van de papa's en mama's, de herinnering aan de seizoensafsluiter in de kroeg en enkele teamfoto's. Herinneringen aan het mooiste seizoen tot nu toe, daar kan geen eredivisie tegenop. Gelukkig staat onze jongste ook te springen om op voetbal te gaan. Ik kan niet wachten. Ondertussen kan ik natuurlijk ook altijd nog professioneel gaan.
