Op de bon?

Met mijn voeten reeds op de witte vlakken (de tussenliggende ruimtes vermijd ik meestal), kijk ik recht in de ogen van de bestuurder van de witte auto. Hoewel deze stapvoets het zebrapad nadert, maakt hij zeker geen aanstalten om te stoppen. Ik blijf de man achter het stuur streng aankijken. Mijn vriendin knijpt in een reflex in de vingers van mijn rechterhand. Onverschrokken loop ik door.

Deze bestuurder zou toch moeten weten dat het niet voor laten gaan van een voetganger, die op een voetgangersoversteekplaats oversteekt sinds 1 januari van dit jaar onder het strafrecht valt. Niet in de laatste plaats vanwege de fluorescerende roodoranje en reflecterende blauwe strepen op de witte Volkswagen Golf. Om nog maar te zwijgen over de blauwe zwaailichten bovenop het dak van de auto, die overigens niet in werking waren tijdens dit incident.

Het is druk in het centrum van Amstelveen. Drukker dan normaal op deze 'doordeweekse zaterdag'. Misschien komt dat door de drie grote touringcars die midden in het centrum staan geparkeerd. Onder leiding van niet minder dan Mark Rutte en Jeanine Hennis-Plasschaert voert de VVD campagne in ons decadente centrum. U weet wel, die partij waar afgelopen week twee bewindslieden de tent via de achterdeur hebben verlaten.

Veel zieltjes hoeven Mark en Jeanine niet te winnen, want Amstelveen kent van oudsher een grote schare aanhangers van de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie. Zoals Diederik Samsom in een Amsterdamse arbeidersbuurt binding houdt met zijn kiezers, zo doet de VVD dat hier in Amstelveen. En inderdaad, je struikelt hier in het overdekte winkelcentrum af en toe over de zonnebank gebruinde, met opgespoten lippen en in bontjas gehulde Estelle Cruijff look-a-likes. Het is dan ook een drukte van jewelste rond de bewindslieden, want wie wil er nou geen selfie met onze premier? Doet het ook goed op Facebook en Instagram trouwens.

Waar ik ook kijk, ik herken tussen alle witte jassen met VVD-opdruk geen Edith Schippers. Edith heeft het kennelijk te druk met haar onderzoek naar het plotseling opduikende bonnetje. Ze vermoedt dat er opzet in het spel is rond het aftreden van Fred en Ivo. Het is een complot. "Als een bonnetje van vijftien jaar geleden een week voor de verkiezingen opdoemt, dan is mijn conclusie dat het niet voor niets nú gebeurt. De een zegt: het is de onderwereld. De ander zegt: het zijn krachten bij justitie. Een derde zegt: het zijn krachten uit de advocatuur. Ik kan dat niet beoordelen. Maar er zit ergens een kracht achter", zegt ze in de krant.

Natuurlijk heeft Edith gelijk. Ik weet dat. Net als ik, kijkt ook mevrouw Schippers naar House of Cards. Nooit gedacht dat ik nog eens verslaafd zou raken aan een politieke televisieserie. En wie House of Cards kijkt, weet dat er in de politiek met enige regelmaat iemand geslachtofferd wordt en dat dingen zeker niet zomaar gebeuren. Filmrolletjes raken niet zomaar zoek. Nieuws lekt niet zomaar uit. Alles wordt geregisseerd. Dat deze aflevering zich nu net in verkiezingstijd afspeelt, komt de spanning alleen maar ten goede.

Zo ook op het zebrapad. Even nog lees ik in de ogen van de politieagent achter het stuur de woorden van het zerotolerancebeleid die de korpschef ze die morgen tijdens de briefing op het hart heeft gedrukt. De bijrijder kijkt naar zijn collega achter het stuur. En weer naar mij. In een fractie van een seconde komt de auto tot stilstand. De bumper op slechts een paar centimeter van mijn schenen verwijderd. Indringend kijk ik de agent aan. Even nog hoop ik dat hij uit de auto springt en mij met bruut geweld met mijn armen op mijn rug tegen de motorkap duwt. Kan ik dat tenminste van mijn bucketlist afstrepen. Maar de agent is verstandig en kiest eieren voor zijn geld.

Samen met mijn vriendin loop ik door het VVD-gedruis richting de Albert Heijn, de enige buurtsuper in ons schone Stadshart. Daar kwamen we immers voor vandaag. Terwijl mijn vriendin de boodschappen inpakt, reken ik af. "Wilt u ook het bonnetje, meneer?", de caissière kijkt mij vragend aan. Op mijn meest bekakte Nederlands antwoord ik: "Nee heur, mijn vrouw is er immers zelluf bij."