De foto in de agenda, vervolg
Ja, die foto van Anita Ekberg in de Trevifontein, in de suffe RIJAM agenda van Guus, dat was me wat. Het sloeg in als een bom, hoewel we toch al heel wat plaatjes hadden bekeken van BB, MM en alle andere toenmalige filmspetters. Dit was toch echt iets anders. Ze zag er zo buitenaards, koel en afstandelijk uit. Maar vooral zo ontzettend mooi en wulps. Dat woord hadden we voordien wellicht nooit gebruikt, na bezichtiging van die foto hoorde het woord in onze standaard uitrusting thuis. En ze was Zweeds, ook heel iets anders dan Amerikaans, Frans of Italiaans. De herinnering aan de Zweedse Ingrid Bergmann in Casablanca was allang verbleekt, want die film was uit 1942.
Toen de Fellinifilm La Dolce Vita in 1960 werd gemaakt was Anita Ekberg 29 jaar oud. In 1950 werd ze Miss Zweden, wat de deur voor haar opende naar de modellenwereld en later naar kleine rolletjes in Amerikaanse films, waarin het haar enige taak was mooi te zijn. In 1956 vestigde ze zich in Rome, waar ze haar hele verdere leven zou blijven wonen. Ooit las ik iets over het opnemen van de beroemde scene met haar tegenspeler Marcello Mastroianni in de Trevifontein, maar ja, hoe vind je dat terug? Wacht, zou Ivo Niehe er soms iets mee te maken hebben gehad? Ik tikte beide namen in en ja hoor, in 1994 bezocht Niehe haar in haar huis net buiten Rome. Het interview is op Youtube te vinden:
Ze was toen een prachtige matrone van 63 jaar. Het begon al leuk: iemand moest het hek komen opendoen vanwege de twee grote Dobermanns die op het landgoed rondliepen, omdat mevrouw Ekberg ongewenst bezoek had gekregen. Ivo moest bij binnenkomst zijn schoenen uitdoen. Want, zei ze, dat is een goede Zweedse gewoonte, en bovendien lag er wit tapijt en als iemand buiten op een rijpe olijf had getrapt en dan binnenkwam met zijn schoenen aan, dan kreeg ze de vlekken er nooit meer uit. Ik zat even te wachten op het ''Ja, mam” van Niehe, maar dat kwam niet. Zou er ooit een vrouw geweest zijn die niet klaagde over vlekken die ze er nooit meer uit kreeg?
Tijdens het interview vertelde ze een paar aardige dingen over de beroemde scene. Ze was trouwens bekend om haar krachtige uitspraken. Nuance was aan haar niet besteed. Allereerst vond ze Mastroianni, met wie ze uiteindelijk in vier films speelde, een ontzettende nul. Een nobody. En die scene was eigenlijk een onding om te doen, want het was januari in Rome en vreselijk koud. De masseur behandelde haar benen met alcohol om er gevoel in te houden, waarbij ze ook cognac te drinken kreeg om warm te blijven en te zorgen dat het geen kippenveldrama zou worden. Cognac vond ze afschuwelijk. Mastroianni dronk zich tijdens de opname helemaal klem aan de wodka. Uit de film hebben we nog een begrip overgehouden, namelijk de naam paparazzo voor opdringerige persfotograaf. In de film komt een man voor met die baan én met die naam.
Ekberg vertelde ook dat ze tijdens de opname slechts 60 kilo woog en dus redelijk slank was. De film laat iets heel anders zien. Dat was iets wat Fellini met al zijn actrices deed, maar wat Ekberg onmiddellijk wereldroem zou brengen. De scene in de Trevifontein werd een van de meest beroemde in de filmgeschiedenis. Later begonnen haar maten meer overeen te komen met de indrukken die het publiek opdeed in de film. Ekberg is tweemaal getrouwd geweest, ze scheidde de laatste keer in 1975. Haar eerste echtgenoot had nogal losse handjes als hij weer eens dronken was en gebruikte haar dan graag als boksbal. Bij een prijsuitreiking vorig jaar verscheen ze in een rolstoel. Ze was herstellende van een gebroken heup die ze opliep toen ze wat al te enthousiast was begroet door haar twee enorme Deense doggen. Kort daarna overleed ze, 83 jaar oud.
Tot mijn verbazing kende zoon Bert, toch een groot kenner en genieter van oude films deze niet. Nou jong, breng daar dan maar eens snel verandering in. Overigens liep het niet echt goed af met klasgenoot Guus: toen ik in het jaar 2000 naar een schoolreünie ging, bleek hij al niet meer te leven. Ter lering ende vermaeck heb ik nog een aantal foto's toegevoegd van de scene, alsmede van voortgaande stadia uit het leven van Anita Ekberg.
Even een PS: er zijn ontzettend veel mooie plaatjes te vinden van deze actrice, maar vrijwel geen enkele is vrij van rechten. Vandaar dat onze selectie zo beperkt is. Om te genieten moet de lezer zelf even Anita Ekberg googelen. We willen liever niet dat FOK! met hoge rekeningen wordt opgezadeld.
Ekberg, 1956
Ekberg, 2013
