Eerste Sneeuw

Het is derde Kerstdag. Laten we gewoon doorgaan met tellen. Het jaar rond ofzo. Ik verjaar dan op de 141ste Kerstdag. Jezus zou het vast zo gewild hebben. Of God, of één van die andere kerels van het Koninkrijk der Hemelen. Liever zou ik jaarlijks de Big Bang vieren en dan een Big Bangboom zetten met Big Bangballen. Elk jaar geheid een knalfeest. Maar ja… ze weten niet op welke dag dat nu juist viel. Beetje jammer, Wetenschap. En de Kerk weet wél zeker dat Jezus 25 december het licht zag. Allegorietjes nog aan toe.

Op deze derde Kerstdag dus lig ik weer eens op de bank. Heel de dag. Maar niet uit vadsigheid. Wel omdat iemand me voor Kerst een Prettig Virus heeft toegewenst, vermoed ik. Ziekte tijdens de vakantie is mijn nieuwe traditie. Al drie keer op rij gelukt. Arme ik. Nee, maakt niet uit… ik kan ook maar beter binnen blijven. De eerste sneeuwdag is immers aan de nacht ontloken. Eindelijk. En dat heeft iedereen geweten. Ik had vanmorgen nog geen fractie van de wereld gezien en was toch al ondergesneeuwd door foto’s en statussen op menig sociaal platform. Dat fenomeen komt dan weer niet uit de lucht vallen.
Je zal
In deze tijd
Maar eens
Niet mededelen
Dat jij het
Ook hebt gezien.
Misschien zelfs… als eerste!
Misschien was jij wel die pionier die de eerste sneeuwvlok de eeuwige roem schonk. Niets minder dan een Neil Armstrong op de maan. Ik vraag me af wat de gemiddelde mededeler op het moment dat 'ie een originele status zoals 'Het sneeuwt' of 'First Snow' post, motiveert.

A) Ik moet de mensheid op de hoogte brengen zodat ze niet in eeuwige dwaling verkeert.
B) Ik moet de mensheid laten weten dat zonder mij deze ontdekking niet had kunnen plaatsvinden. Ik verdien de loftrompet. 'Toeet!'
C) Ik wil graag een open gesprek aangaan omtrent het vallen van sneeuw.
D) Ik wil een gedocumenteerd leven en zou graag in de mogelijkheid zijn om bijvoorbeeld over 5 jaar precies te weten wanneer in 2014 de eerste sneeuw viel.
E) Het onderwerp is ondergeschikt aan mijn postverslaving. Ik post alles. Fuck it.

Ik kijk naar buiten waar het allemaal in real time gebeurt en besef dat ik er vandaag ook even in real time door moet. Ik moet nog boodschappen doen en medicijnen bij mijn ouders stelen, want de apotheek is gesloten. Een frisse neus halen zal me deugd doen. Gehuld in dubbele lagen kleding en in een bejaard tempo begeef ik me wat later op de zompige stoep. Het is al donker en de sneeuw danst in de oranje gloed van de straatverlichting. In mijn hoofd wordt het stil. Jezus... of God… of Big Bang… wat mooi ook. Zo mooi dat ik er een gedicht over wil schrijven. Zo mooi dat ik het volledig wil opnemen in elke vezel van mijn rillende lijf. Zo mooi dat het te mooi is om alleen voor mezelf te houden… Oh…

F) Echte schoonheid delen met iemand maakt me gelukkig. Hopelijk jou ook.

Deze column werd geschreven door Jazzmine van blogcollectief Kaf.