Klokkenluider
Het onderstaande stuk won dit jaar de FOK!-kerstverhalenwedstrijd.
Ik maak me zorgen om een vriend van me. Ik noem hem Klaas, maar in jullie deel van de wereld is hij voornamelijk bekend onder de naam Sinterklaas. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: het gaat niet goed met Klaas. Hij zit al een tijdje niet zo lekker in zijn vel. Klassiek gevalletje burnout volgens mij. Ik heb trouwens begrepen dat daar onlangs al op werd gezinspeeld in het zogenaamde Sinterklaasjournaal op jullie nationale televisiezender. Hij oogde dit jaar vermoeider en warriger dan anders. En ik weet toevallig dat dat niet zo zeer te wijten is aan zijn extreem hoge leeftijd, maar meer aan de heisa rond zijn bezoek dit jaar.
Dat gaat mij aan het hart. Ik ken Klaas namelijk al heel wat jaren. En hoewel hij een stuk ouder is dan ik, ben ik hem door de eeuwen heen toch een beetje als mijn kleine broertje gaan beschouwen. Ook omdat hij nu eenmaal een stuk minder stevig in zijn schoenen staat dan ik en geplaagd wordt door onzekerheden. Daar heb ik zelf weinig last van. Het is mij zakelijk gezien dan ook behoorlijk voor de wind gegaan. Qua decemberfestiviteiten heb ik wereldwijd toch een riant monopolie in handen. Mijn naamsbekendheid is zo goed als 100% en de zaak floreert als nooit tevoren. De wereldbevolking groeit gestaag door dus ook mijn toekomst zit geramd. Overal ben ik een succesverhaal. Behalve dan in het Nederlandse taalgebied. Daar heeft Klaas al die jaren, soms met hangen en wurgen, zijn eigen toko draaiende kunnen houden. Dat respecteer ik en het is hem ook gegund. Niets mis met een beetje concurrentie. Dat houdt je scherp.
Maar dat, weliswaar geringe, succes kan hem schijnbaar toch niet gelukkig maken. Ik heb hem de laatste jaren zien veranderen in een vermoeide en verbitterde oude man. De oorzaak daarvan zocht ik in eerste instantie in de druk die het zijn van een internationale mediapersoonlijkheid met zich meebrengt. Je bent namelijk publiek bezit. Iedereen heeft een mening over je en denkt die vervolgens ook te moeten ventileren. En laten we niet vergeten dat het vooral keihard aanpoten is. Het hele jaar werk je toe naar die ene maand waarin je het allemaal waar moet maken. December is onze piekmaand, zo zeggen wij hier in het magazijn nog wel eens gekscherend tegen elkaar. Stukje beroepshumor. Dus dat Klaas er nu echt uit begon te zien als een oude man vond ik in principe niet zo gek. De jaartjes gaan zelfs voor ons een keer tellen. Maar ik had geen idee hoe slecht het werkelijk met hem gesteld was tot hij zo’n twee weken geleden opeens bij me voor de deur stond, meer dood dan levend. Hij maakte een onverzorgde indruk, was slecht ter been en de blik in zijn ogen was allesbehalve helder. Ik heb hem binnengelaten en zijn verwarde en onsamenhangende relaas aangehoord. Met verbijstering, want wist ik veel wat er allemaal speelde in Nederland.
Het komt hierop neer: alle discussies en de juridische touwtrekkerij rond zijn persoontje zijn hem niet in de koude kleren gaan zitten. Hij was de laatste jaren toch al wat onrustig, door alle media-aandacht voor misbruik binnen de katholieke kerk. Daar heeft Klaas een flinke mentale tik van meegekregen. Wat wil je ook. Een man met een mijter die voortdurend wordt omringd door opgewonden kinderen met rode blosjes op hun wangen, dan heb je de schijn natuurlijk tegen. Maar ik kan jullie verzekeren dat het tegendeel waar is. Klaas is namelijk dol op vrouwen. En de vrouwen op hem. Het aantal dames dat bij hem onder de tabberd is gekropen, daar kan Jeroen Pauw een puntje aan zuigen. En ik geef hem geen ongelijk. We hebben een eenzaam beroep, Klaas en ik. God weet dat ook ik op menige eenzame poolnacht troost heb gezocht bij de warmte van een rendier. Voor alle duidelijkheid: een vrouwtjesrendier! Dat daar geen misverstand over bestaat. Maar ik dwaal af.
Feit is dat het intern inmiddels ook behoorlijk rommelt bij Klaas op de zaak. Zijn personeel is onrustig. Hij zou zich te autoritair opstellen waardoor medewerkers het gevoel krijgen een knecht te zijn in plaats van een volwaardige medewerker. Dat is niet de Klaas die ik ken. Ik durf er voor in te staan dat hij zich keurig aan de CAO houdt en een prima werkgever is. Geruchten over geweldpleging zijn in ieder geval pertinent onwaar. Als er daar al eens met een roe wordt geslagen, dan is het wanneer een vrouwelijke Piet een gewillige Klaas een liefdevol pak rammel geeft. Maar dat is dus uitsluitend uit erotische overwegingen, dat heeft niets met de bedrijfsvoering te maken.
Het afgelopen jaar waren er wel talloze incidenten met opstandige Pieten die tegen alle bedrijfsvoorschriften in bijvoorbeeld opeens wit geschminkt op de werkvloer verschenen. Het schijnt dat deze tegenbeweging wordt geleid door een zekere Opa Piet, een medewerker op leeftijd die driftig aan Klaas’ stoelpoten zaagt en recent heeft geprobeerd om middels een charmeoffensief ook de Nederlandse bevolking om zijn vingers te winden. Ik weet niet waar dit twijfelachtige figuur opeens vandaan is gekomen. Als je niet beter weet zou je denken dat het een B-acteur is die een Pietenpak heeft aangetrokken om zijn kwakkelende carrière uit het slop te trekken. Maar ondertussen heeft hij wel een flink deel van zijn collega’s ervan weten te overtuigen dat Klaas niet meer naar behoren functioneert en een labiele en weifelende manager is. Bovendien maakt hij handig gebruik van het geruchtencircuit om de positie van Klaas verder te ondermijnen. Zo doet het aloude drugsverhaal weer hardnekkig de ronde.
Boze tongen mompelen al langer over vermeend drugsgebruik en dat moet ik helaas bevestigen. Klaas heeft de laatste jaren zijn toevlucht gezocht in de geestverruimende middelen. Kijk, de drank en de vrouwen waren altijd al zijn zwakke punt, maar de wijze waarop hij nu met zijn lichaam omspringt kan alleen maar fataal aflopen. Ik heb dat toen hij bij mij logeerde van dichtbij meegemaakt. Een lijntje om uit bed te komen, een pilletje om naar de wc te kunnen, nog een pilletje om de kater van de vorige avond te verdrijven, een poedertje om de eetlust op te wekken, uppers, downers, slaapmiddelen, het gaat de hele dag door. Hij pleegt roofbouw op zijn toch al uitgeteerde lijf. Ik heb, zo goed en zo kwaad als het kon, geprobeerd om hem weer een beetje op te lappen maar ik weet niet of dit zielige hoopje mens ooit nog de oude wordt. Ik hou er in ieder geval rekening mee dat ik er binnen afzienbare tijd een hoop klanten bij krijg in Nederland en België. Eerlijk gezegd hoop ik van niet. Dat zou namelijk betekenen dat Klaas de strijd heeft opgegeven en dat zijn tegenstanders aan het langste eind trekken. Daarom vond ik dat ik dit in de openbaarheid moest brengen, om de menselijke kant van het verhaal te schetsen maar ook om de noodklok te luiden. Straks is het te laat en is uw feestdag gekaapt door onbetrouwbare mensen die op 5 december helemaal niets meer weggeven maar alleen uit zijn op macht en financieel gewin. U bent gewaarschuwd.
