Geert Wilders: omdat het werkt
Waarom kiest Geert Wilders toch steeds weer net die meest extreme wijze van communiceren? Daarop is het antwoord eigenlijk vrij simpel: “Omdat het werkt.” Blijft alleen de vraag voor wie het werkt.
De lastigste problemen kun je op vele manieren onder de aandacht brengen. Van doodslaand genuanceerd tot keihard zwart-wit. Deze beide uitersten geven doorgaans geen echte oplossingen, maar daarom heb je dan weer honderdtweeëntachtig alternatieven, die een en ander wel constructief bespreekbaar maken. Altijd weer verrassend hoeveel mensen dan toch voor die twee uitersten kiezen.
Op zich snap ik het doodnuanceren. Ik geef toe dat ik me er ook weleens schuldig aan maak. Mijn motivatie is daarin dat ik het gesprek gaande wilde houden, wat in principe ook wel werkt. Alleen bestaat dan het gevaar dat je de daadwerkelijke problemen steeds kleiner maakt. Zo klein dat de daadwerkelijk verantwoordelijke figuren zich niet eens meer aangesproken voelen. Uiteindelijk moet je toch wel degelijk het beestje bij de naam noemen.
De andere kant is dan weer heel zwart-wit het beestje bij de naam noemen. Zwart of wit en goed of fout werken prima in de primaire technieken, wiskunde of natuurkunde. Neig je naar economische berekeningen dan blijkt dit alweer lastiger. Bij breder intermenselijk contact sla je helemaal snel de plank mis. Er zijn geen één, twee of drie kenmerken voor een goed of fout mens te bedenken, die universeel opgaan.
Hiermee wil ik niet die twee uitersten doodslaan. In beide benaderingen zitten waarheden. Maar ik wees ook op die honderdtweeëntachtig alternatieven, die vrijwel allemaal de waarheid dichter zullen benaderen. En alleen de werkelijkheid biedt reële oplossingen.
Geert Wilders is dan weer een meester in zwart-wit beelden en halve waarheden. Enkel goed of fout en dat dan weer rechtstreeks gerelateerd aan steeds weer dezelfde bevolkingsgroepen. Goed is Hollands en blank. Fout is altijd licht getint. Als in één bevolkingsgroep veel problemen voorkomen, is de hele bevolkingsgroep fout. Als die bevolkingsgroep fout is, moet hun geloof ook wel fout zijn. En omdat Geertje dat geloof al niet zag zitten, wordt alles wat fout is aan elkaar gerelateerd.
Allemaal veel te simpel, maar het werkt. Simplificeren van lastige problemen, er steeds weer een nieuw elementje aan toevoegen en je woorden iedere keer net iets harder kiezen. Geert heeft er tien jaar over gedaan, maar inmiddels kan hij publiekelijk dingen zeggen, waar hij destijds echt niet mee weg zou zijn gekomen. Met 'gewenning' als zijn grote geheim.
“Minder Marokkanen in Nederland!”
Dat kon tien jaar terug alleen op een besloten bijeenkomst van Stormfront worden geroepen. Nu wordt het op televisie, tijdens een reguliere verkiezingsbijeenkomst, van een democratisch gekozen partij geroepen. Het kan en het mag omdat we er blijkbaar gewend aan raken. Na de 'kopvoddentaks', Marokkaanse straattuig Fitna, de islam als fascisme wegzetten en verschil maken tussen islamitische en westerse immigranten, is ' minder Marokkanen' niet eens meer zo shockerend. En als na een jaar een rechtszaak begint, is zelfs die uitspraak al zo ingeburgerd, dat niemand nog snapt waar die rechter zich druk over maakt.
Werkt het bij het oplossen van problemen? Nou nee. Het werkt wel om er mateloos populair mee te worden en een stevige aanhang te kweken. Criminaliteit, extremisme of terrorisme worden er echter niet minder om.
Zullen veel Marokkanen ooit de kreet 'minder Marokkanen in Nederland' gaan delen? Ik denk het niet. De vraag of zij minder achterstand, geweld, criminaliteit, extremisme en terrorisme in Nederland willen? Die deelt vrijwel iedere vader en moeder. Ook de meeste Marokkaanse ouders.
Taal is een mooi ding. Eén woordje weglaten of vervangen en je hebt een constructieve dialoog. Als dat voor jouw persoonlijk werkt tenminste.
