Kiezen of delen
"Ik wil graag naar het strand", zeg ik tegen mijn broer, "even lekker uitwaaien." Een uur later parkeerde hij zijn auto naast een van de windmolens langs de kust van Wijk aan Zee. Er scheen een schraal zonnetje. We spraken over wat er allemaal gebeurd was en hoe dat zo was gekomen. En we waren veel stil. Luisterend naar het ruisen van de zee.
Het is deze week precies twee jaar geleden dat ik een drastische keuze heb gemaakt in mijn leven. Een keuze die veel heeft veranderd. Ik had een relatie van ruim twintig jaar beëindigd. Geen kinderen, wel een hond. Geen vrienden, wel kennissen.
Ik was niet meer gelukkig in de relatie. Hoe raar ik de uitdrukking ook vind, de term 'broer-zus' kwam toch het meest dichtbij. Ik was bang om weg te gaan. Bang om keuzes te maken. Bang voor de onzekerheid. Bang voor het onbekende. Bang dat zij eraan onderdoor zou gaan. Ik was immers alles voor haar, naast onze veertienjarige beagle. En ook onze viervoeter zou ooit komen te overlijden. En dat zou ze in haar eentje al helemáál niet trekken. Het waren allemaal vluchtgedachtes. De hond, haar gezondheid, financiën, ze mogen geen criteria zijn om bij elkaar te blijven. Want wat moest ik dan? Wachten tot de hond zou zijn overleden? Maar dat kon nog wel jaren duren. Bovendien, geen keuze maken is ook een keuze.
Tegen iemand als Janne Willems keek ik enorm op. Janne doet wat ze leuk vindt. Ze leeft haar droom en plukt haar momenten, over de hele wereld. Janne is een held. Voor mij. Ik heb Janne een aantal keren mogen ontmoeten in de afgelopen twee jaar. Elke keer dat ik haar zag, ging het een stukje beter met mij. Elke keer was ik een stapje dichterbij de persoon die ik wilde zijn. Beetje bij beetje, van perron tot perron. En regelmatig begon ik de dag met schone lakens.
Uiteindelijk heb ik een keuze gemaakt en ben ik dus weggegaan. In Beverwijk heb ik een thuis gevonden. Natuurlijk ben ik mijzelf heel erg tegengekomen. En ja, zelfs kwijtgeraakt. Dat hoort allemaal bij het proces. Maar ik heb ook een enorme ontwikkeling doorgemaakt. In de afgelopen twee jaar heb ik mezelf gedwongen om eropuit te gaan. Om nieuwe mensen te ontmoeten. Om nieuwe vrienden te maken. Om mezelf een spiegel voor te houden. Doen wat ik leuk vind en niet wachten met keuzes te maken.
Nu, twee jaar later, kan ik terugkijken op een fantastische tijd. Een periode waarin ik veel nieuwe dingen heb mogen ontdekken, voor nieuwe uitdagingen heb gestaan en een nieuwe liefde heb gevonden, met wie ik sinds deze maand zelfs weer samenwoon. Ik ben gelukkig met mijzelf en nóg gelukkiger met elkaar.
Op het moment dat ik dit schrijf, ontvang ik een berichtje van Janne, vanuit Kuala Lumpur. Ze is volgende week jarig en in Nederland. Haar wens? Elkaar weer zien. Goede gesprekken met leuke mensen, bos, muziek en kampvuur in de tuin. We hebben elkaar veel te vertellen.
En dat allemaal omdat ik twee jaar geleden een keuze heb durven te maken. Een keuze voor mijzelf.
