Dodelijk verleden 7

Van Schie en Harm zeiden niet veel. Je kon de spanning van hun gezichten aflezen. Ik hield mij stil. Na tien minuten begon Van Schie toch.
‘Ik begrijp er geen zak van, Harm, we hebben het er echt met niemand over gehad.’
‘Luister, Van Schie, alles hangt hier aan elkaar van misdaad. Een belletje voor benzine voor een van die vliegtuigen is eigenlijk al genoeg. En je moest toch aan luchtverkeersleidingen doorgeven dat je ging sproeien? Tegenwoordig willen ze alles weten als er wat er in de lucht is, dat weet je. Over de weg is uitgesloten, wij zijn al drie keer aangehouden en de wagen is evenzoveel keren binnenstebuiten gekeerd. Boten, vliegtuigen en spoorwegen, het is allemaal uitgesloten.’ Van Schie pufte even en keek peinzend voor zich op de weg. Hij zei niets meer. Maar Harm was nog niet klaar. ‘Alleen wanneer wij creatiever zijn dan zij overleven we het. Hier is het gewoon veel lastiger voor ons. Dat zal buiten Turkije omgedraaid zijn, dan verwacht ik een klein voordeel voor ons. Hun invloedsfeer is hier het hoogst. We kunnen hier niet snel genoeg weg zijn.’

Na een uur rijden kwam het tweede vliegtuigje in zicht. We stapten direct in en een paar minuten later vlogen we weer. Dit vliegtuig had maar twee zitplaatsen en er was nog minder comfort dan bij het eerste vliegtuig. Ik zat tegen Metin aan. Ik vond het best, sterker nog: ik vond het lekker. Hij rook naar zweet, maar het was zijn zweet. Naar olie ook, maar het zat op hem. Hoe bizar was mijn leven nu? Als in een film, er kon van alles gebeuren en alleen de schrijver van het script heeft invloed. Ik besefte dat ik leefde, niet dat ik met overleven bezig was. Leven omdat het moest, omdat het van je verwacht werd.

Ondertussen in Nederland.
Alleen Carla en Merel hielden zich nog bezig met mijn zaak. Nadia had het echt te druk met haar vier kinderen. Voor Merel was het nu een heel andere situatie, immers, haar man had het mij uiteindelijk allemaal aangedaan. Hij was de bron, niet Mohamed. Die was uiteindelijk niet meer dan een geldwolf. Maar Merels gedrevenheid kwam niet alleen doordat haar man dit allemaal had gedaan, zij was een oprecht mens. Carla was gewoon een gedreven vrouw met heel veel lef.
Ralf woonde ook bij Merel. Zij had geen kinderen en voelde zich verantwoordelijk om Ralf op te nemen nadat hij onhandelbaar was geworden in de woongemeenschap waar hij woonde. Hij schreeuwde dagelijks om zijn moeder toen ook het tijdsbesef bij hem doordrong. Ik was al te lang weg en dit was niet te sussen met vriendelijke woorden of afleiding. Merel was er de hele dag voor hem. Iedere morgen stond hij op met dezelfde vragen: ‘Wanneer komt mama terug? Waar is ze? Wil ze mij niet meer zien? En als lastige toegift was er altijd die laatste vraag waar ook Merel steeds meer moeite mee kreeg: ‘Ben ik raar? Wil mama mij daarom niet meer zien?’

Carla en Merel waren dagelijks bij elkaar. Carla kwam dan steevast naar Merel omdat Merel Ralf niet zo lang alleen wilde laten. Ze deed de boodschappen wanneer Ralf privéles kreeg. Dit was ongeveer vier uur per dag. In deze vier uur was Carla er ook. Carla had een sleutel van Merels huis en kwam de keuken binnen.
‘Dag lieverd’, zei Carla zacht terwijl ze Merel een kus op haar wang gaf. ‘Nog iets nieuws?’ vroeg Carla.
‘Eerst een wijntje?’ vroeg Merel. Het was twee uur in de middag. Carla bevestigde. ‘Ze is onderweg.’ Merel had een brede grijns in haar gezicht.
‘Nee!’ kierde Carla opgetogen en nam een grote slok van haar witte droge wijn.
‘Ssst, niet te hard. Ralf mag nog niets merken. Ze is er nog niet. Het is allemaal heel gecompliceerd. Ik heb Harm gesproken, daar was ik wel blij om. Die botterik Van Schie is altijd zo klaar. Harm kan het goede nieuws spannend brengen.’
‘Wat boeit het! Het gaat om de feiten. Wat zijn de feiten?’ kierde Carla.
‘Niet zo hard trut, ik krijg Ralf echt niet meer rustig als hij iets vermoedt.’
‘Oké, oké, maar vertel, met welk vliegtuig komt ze?’ zei Carla nu rustiger.
‘Vliegtuig? Dat is een grapje zeker?’
‘Ja jezus, ik denk dan aan een vermomming of zo. Ze kunnen iemand onherkenbaar maken, en als de douane en de Nederlandse overheid daar nu aan mee zouden werken dan is het toch niet zo gek wat ik zeg?’
‘Luister lieverd, het is allemaal nog niet gek nee. Maar in dit geval zou het zelfmoord zijn. De maffia heeft overal mensen, echt overal. Luchthavens en andere havens. Spoorwegen, snelwegpolitie, grensovergangen en douanes. Er is echt geen veilige manier van reizen voor Martha. Weet je wel wat de impact is geweest van haar daad? De onderwereld is een verschrikkelijk klap toegebracht. Er zijn heel wat peetvaders en andere leiders van de onderwereld omgekomen door haar stunt met de fontein, buiten alle zieken die er nog steeds zijn. Achteraf kun je je afvragen of het allemaal wel zo slim is geweest om het zo te doen. Zij wilde alleen ontsnappen, moesten er dan zoveel slachtoffers bij vallen?’, zei Merel terwijl ze een laatste slok uit haar glas nam. Ze stond op om voor Carla bij te schenken en voor haarzelf weer een glas vol te schenken.
‘Hoeveel van deze mensen mag je doden die zelf alleen maar gedood hebben in hun leven?’ zei Carla koel.

‘Er waren onschuldigen bij, Carla.’
‘Wie dan?’
‘Mensen die het feest verzorgden bijvoorbeeld’, zei Merel uiterst rustig, want ze wist hoe dit soort discussies met Carla konden eindigen. Carla kon erg dominant haar meningen verkondigen
‘Wie er ook allemaal onschuldig waren, ze aten allemaal uit dezelfde ruif.’
‘Dat is wel zo, maar uit de ruif eten en degenen die de ruif vullen, daar zit wel een groot verschil in.’
‘En hoe zit het dan als ik bijvoorbeeld een bus instap en ruik en waarneem dat de bestuurder zo dronken als een tor is? Zou ik dan met hem meerijden of niet? Die keus is aan mij, nietwaar?’
‘De metafoor is goed gevonden, Carla, maar in het echt spelen er heel andere zaken een rol. Liever instappen bij de dronken chauffeur en op die plek komen waar je je kinderen te eten kunt geven dan helemaal nergens te komen en uiteindelijk te sterven van de honger. De onderwereld is deel van de cultuur van die streken, maar ook bijvoorbeeld van Italië. Heel veel mensen kunnen niet anders dan simpelweg zaken doen met de onderwereld omdat ze in sommige streken verantwoordelijk zijn voor de hele financiële structuur inclusief belastingen.’
‘Ik geloof je, Merel. Het belangrijkste is dat ze snel terugkomt. Kunnen wij nog meer doen dan alleen fundings? Trouwens, had je nog iemand uitgenodigd?’
‘Nee, hoezo?’ Carla stond op en keek door het keukenraam naar buiten.
‘Er lopen twee mannen in je tuin’, zei Carla rustig. Merel stond op, pakte de telefoon van de keukentafel en belde direct het alarmnummer. Ze opende een keukenla en pakte en er een pistool uit. ‘Wat doe je nu, Merel?’ schreeuwde Carla.