Gortdroge slipjes op Mars
Ik mag graag de wetenschappelijke ontwikkelingen volgen. In mijn hoofd staat het best wel cool als ik er op een verjaardag - bij het eerste rondje koffie met gebak - even een slimme opmerking over de specifieke capillaire werking van acaciahout in kan pleuren. Vrouwen zijn dan meestal zwaar onder de indruk denk ik dan.
Wat ik dan weer minder volg zijn al die expedities naar Mars. Qua wetenschappelijke feitjes is het op zich een garantie voor natte slipjes. Denk ik dan tenminste. Ik kan alleen nooit uitleggen wat nu het nut van al die geldverslindende projecten is! Zelfs India heeft inmiddels een satelliet rond Mars cirkelen. Kosten: een dikke 50 miljoen euro. Maar op de aardbodem een trein een beetje praktisch inzetten, een stad volledig van elektriciteit voorzien of een gestoord kastensysteem veranderen, lijkt daar maar niet te willen lukken!
Dat zie je vaker. Wetenschap kan prachtige dingen voortbrengen. Wetenschap kan levens redden. Maar als wetenschap een prestigeproject wordt, kost het alleen nog maar nutteloze energie en geld. Wetenschappers die obsessief de dood willen overwinnen en er vervolgens slechts een schamel decennium aan vast weten te plakken. Het opschuiven van die laatste dementerende periode, waarna je toch gewoon de pijp uit gaat. En trots dat ze dan zijn!
Waarom dat onderzoek op Mars? Tja. Omdat onze wereldbol nu eenmaal ook eindig is en sommige lieden menen dat Mars dan wel een geinge tweede huisje zou kunnen worden. Hier druipt de prestige natuurlijk al vanaf. Op onze eigen planeet is een tweede woning ook al een volstrekt nutteloze investering voor mensen die geld te veel hebben. Laat staan een vakantiehuisje in onleefbaar gebied!
Hoe zien ze dat trouwens voor zich? De aarde gaat er een keertje aan. Vóór die tijd zou je dan wel weg willen wezen. Vóór die tijd wil je dat vervallen vakantiehuisje ook een beetje bewoonbaar hebben. Als echter de toestand van de aarde al naar de kloten gaat, zal het er op Mars niet veel beter op zijn geworden. In de meest utopische scenario's herstellen ze even de atmosfeer van Mars, terwijl ze de aardse luchten niet eens in de hand kunnen houden. Klinkt dit een beetje realistisch?
Lastige keuzes ook. Je stuurt een paar honderd zelfingenomen wetenschappers naar Mars, in de hoop dat ze voldoende seks hebben om het menselijk ras een beetje overeind te houden. Ondertussen laat je een paar miljard mensen verrekken op aarde. Ik betwijfel of juist die lui met zo'n fixatie op peperdure reisjes naar andere planeten - op kosten van de baas nog wel – daadwerkelijk aan seks denken. Bij de eerste verjaardag probeert zo'n wetenschapper echt geen indruk te maken op de vrouwtjes. Die zelfingenomen eikel denkt er alleen maar aan of hij morgen nog wel kan ademen door zijn zelfbedachte zuurstofgenerator!
Bij de volgende verjaardag gooi ik er wel weer wat feitjes over de ongekende potentie van de Gallische moeraskikker tegenaan. Als ik zonder overtuiging over mogelijk leven op Mars begin, blijven de zitplaatsen van de respectievelijke dames toch echt gortdroog. Denk ik. Ik ga het vanzelf merken.
