193 maal te dichtbij
Waarom doet het me eigenlijk zo weinig? Ik bedoel maar: 193 Nederlanders overleden in een vreselijke ramp en ik kijk haast expres alle extra nieuwsberichten, in de hoop er nog iets bij te voelen. Maar het komt niet.
Misschien heb ik het 'geluk' nog niet in de verste verte iemand van de slachtoffers te kennen. Geen familie. Niemand uit mijn wijk. Geen kennis van een kennis. Geen kennis van verre familie van een collega. Allemaal net zo anoniem als de slachtoffers van een bloedbad in Nigeria, dat gisteren weer plaatsvond. Maar toch zo dichtbij.
Wereldleiders veroordelen, wijzen de schuldigen al aan en schreeuwen om sancties en actie. Het moet dus wel iets vreselijks zijn. Obama heeft het ineens over Nederland in een ingelaste toespraak. In woorden die aan 9/11 doen denken. En voor mij voelt het ook een beetje als 9/11. Een vreselijke gebeurtenis in een ver land. Maar toch ook weer niet zo heel ver weg.
Onze eigen leiders zie ik ineens juist enorm evenwichtig en sterk optreden. Rutte spreekt weloverwogen het volk toe. Geen teflon glimlach. Nauwkeurig gekozen woorden. Geen onzin. Geen loze dreigementen. Geen beschuldigingen op basis van nog niet bestaande informatie. Oprecht medeleven. Oprechte rouw. Een oprechte vraag om gedegen onderzoek. Ver weg van wat we van hem gewend zijn. Maar toch zo'n perfecte vertaling van mijn gedachten.
Soms zijn zaken zo verschrikkelijk dat je er voor kiest om maar even niets te voelen. Soms komen ze zo dichtbij, dat je liever nog even afstand houdt. Misschien maar beter ook. 193 dode Nederlanders kan ik net zo lastig persoonlijk dragen als 150.000 doden in Syrië. En dat wil ik ook niet. Als ik het werkelijk zou voelen, zou ik ook de wraak gaan wensen.
Hoe zou dat zijn? Alle Russen dood wensen, omdat ze Nederlanders hebben vermoord? Af alle Oekraïense separatisten. Alle Oekraïners. Afhankelijk van de uitkomst van alle onderzoeken?
Nee. Dat wil ik ook niet voelen. Ook dat houd ik liever even ver bij me vandaan. Ook al is het zo dichtbij.
