De symboliek van emotie-eten

De manier waarop mensen eten, zegt veel over hoe zij hun leven leiden.
Bereiden ze zelf hun maaltijden, met verse ingrediënten, dan zullen ze ook elders hun eigen weg kiezen.
Reiken ze naar voorgekookte maaltijden, dan zullen ze op andere momenten ook eerder de geijkte paden volgen.
Als dat voor hen werkt, wie ben ik om daar over te oordelen?

Veel mensen eten vrij normaal in het bijzijn van anderen. Niemand zou verwachten dat ze een verstoorde relatie met voedsel hebben.
Stiekem snaaien is een teken dat iemand zichzelf niet accepteert of wil laten zien. Er is veel schaamte en niet alleen over hun eetbuien.
Ze verbergen zichzelf.
Waarom behandelen mensen hun lichaam op die manier? Voor troost en plezier die ze in het dagelijks leven missen. Het gevoel iets voor zichzelf te hebben? Zoals een roker een sigaret opsteekt?
Spelen er behoeftes die er niet mogen zijn?

Veel mensen verwarren eetbuien met liefde.
Ze houden naar hun zeggen van chocola (iets dat ik zelf ook vaak beweerd heb), maar voelen zich na afloop misselijk, moe en slap.
Houdt iemand echt van het eten dat hij naar binnen werkt terwijl hij al vol zit?
Denk eens aan de ontmoeting met een geliefde. Je wilt toch tijd met hem of haar doorbrengen, genieten van het moment? Of werk je het snel af en maak je het nauwelijks bewust mee?
Ben je met je gedachten ergens anders?
Hoewel het me niet altijd lukt, zijn er steeds meer 'gewone' momenten die ik waardeer. Met familie of vrienden. De gesprekken, gezelligheid, dansen, plezier hebben, of juist opgaan in de stilte.
De waarde zit voor mij niet in het uitzonderlijke (zoals feesten), maar juist in het dagelijkse leven.
Zo is het ook met eten. Ik hoef niet uit de band te springen om te genieten en stop als ik genoeg heb gehad.

Gebrek aan liefde zie ik als een belangrijke oorzaak van eetstoornissen. Mensen belonen of straffen zichzelf door te eten of juist niet te eten en walgen van zichzelf. Het lijkt me een vreselijk gevoel.

Als ik een eetbui heb, zit er meestal frustratie achter. Dan eet ik ook haastiger. Of ik heb me laten meeslepen in de eetbui van iemand anders.
Bij intens verdriet heb ik juist minder trek.

Een paar jaar geleden was gezond eten een kwestie van volhouden. Bijna iedere dag was er een innerlijke spanning. Dan kreeg ik een gebakje, of een andere heerlijkheid aangeboden en ontstond er een strijd tussen genieten en me inhouden. Dan was ik net een kind dat tegen de regels indruiste.
'Ik doe het lekker toch!'
Als ik mezelf iets ontzeg, voelt het onvrij. Ik ga er juist meer naar verlangen. Het gebakje komt op een soort voetstuk te staan.
Sinds enige tijd hoef ik niet meer mijn wilskracht te gebruiken om lekkers te laten staan.
Als ik liefde mijn raadgever laat zijn, eet ik waar mijn lichaam behoefte aan heeft. Dit vraagt geen gevecht, alleen bewuste aandacht.
Draagt een lekkernij bij aan mijn gezondheid, geluk en welzijn? Hoe voel ik me als ik het opeet? Hoe voel ik me als ik het laat staan?
In plaats van 'Mag ik dit wel?': 'Wil ik dit echt?'
Vaak kom ik tot de conclusie, dat ik de gevolgen (zoals amper op mijn benen kunnen staan van moeheid) niet wil ervaren.
Dat haalt de spanning weg, zodat ik op een relaxte manier aan mijn gezondheid kan werken.
Sindsdien ga ik zelfverzekerd door het leven.

Liefde is een levensenergie die altijd door je heen stroomt, alleen soms overstemd wordt door haast, stress en gedachten. Liefde is voor mij niet zoetelijk. Het betekent soms ook je angsten aan durven gaan en knopen doorhakken. Met een rustig hart en vol vertrouwen.

Interessante link: www.mindful-eten.nl/2014/01/05/stop-met-stiekem-eten/