Verwende honden

Ze weten niet wat ze missen bij Vrij Nederland. Namens die club riep ene Monica alle lezers op, via Twitter, om een stukje te schrijven over hun huis. De beste inzendingen zouden geplaatst worden. Ik vond het een beetje zielig, zo´n gretig grietje van de redactie, naarstig op zoek naar uitstekende content. Ik dacht, laat ik eens met de hand over het hart strijken. Dus ik pakte mijn vulpen. Even schudden voor gebruik en kwak! Daar had ik al een brouwsel. Recht in haar snuit. Pak aan! Twitterde ik vriendelijk.

Hoewel ik dacht een goede daad te verrichten, kreeg ik eerdaags een berichtje dat mijn stukje niet geplaatst zou worden. Ik neem de vrijheid om het hier alsnog de aandacht te laten krijgen die het wat mij betreft verdient. Komtie:

'Ik heb altijd al gedroomd van een huis aan het water. Nu heb ik er een. Het klinkt misschien mooier dan het is. Het is namelijk een doodgewoon rijtjeshuisje. Maar de achtertuin heeft achteraan een bonusterras. Met vlondertjes van steigerhout. Dat terras is het mooiste plekje op aarde en het zit toevallig aan mijn achtertuintje vast. Aan de andere kant grenst het aan een kanaaltje. Het is daar heerlijk vertoeven, in het zonnetje op de loungeset.

Ik zette een krabbel op papier, voor een huis dat alleen nog maar bestond op papier. Op de dag dat Lehman omviel. Het behoeft geen uitleg dat dit huis niet meer waard is wat ik er in 2008 voor heb neergeteld. Mijn hypotheek bestond uit aandeeltjes. Die waren ineens niets meer waard. In een poging het tij te keren heb ik dit omgezet naar zekerheid. Zeker weten dat het je elke maand een rib uit je lijf kost.

Het is ons huisje en we zijn er stikblij mee. Zolang we het kunnen betalen, is het ons iedere dag nog steeds waard wat we er destijds voor over hadden.'

Dat was 'm. Toegegeven: beetje kort. Ik had 't nog kunnen hebben over de eenden in het water bij ons achter. Die zijn zo verwend, dat ze hun snavel ophalen voor oud brood. Helemaal als het van de Aldi komt. Vers van de warme bakker, voor minder doen ze het niet.

Verwende honden zijn het. Net als bij de redactie van Vrij Nederland. Een beetje mijn meesterwerk niet publiceren. Het interesseert me eigenlijk geen reet, of ze mijn bijdrage nou wel of niet plaatsen. Tenzij ze het wel publiceren. Dan vind ik het natuurlijk ineens heel belangrijk, glorieus en indrukwekkend.