Allergisch voor goed nieuws

Blijkbaar is niets zo lastig om te verwerken als goed nieuws. Tenminste: als je internet moet geloven. En dat doe ik natuurlijk altijd. Wat op internet staat is tenslotte waar. Ook als ergens anders staat dat het niet waar is, maar dan is dat weer waar. Verwarrend? Reken maar!

Dat laatste wilde ik enkel en alleen terzijde benoemen. Ik begon mijn geouwehoer over goed nieuws.

Maar echt dus! Plaats ergens een goed bericht en je kunt absoluut zeker zijn van de nodige argwaan, hoon, woede en ontkenning. Terwijl je toch zou kunnen stellen dat slecht nieuws veel eerder argwaan, hoon, woede en ontkenning op zou moeten wekken. Soms zijn berichten zo gruwelijk, dat je haast zou gaan twijfelen of het wel waar kán zijn.

Nou, ja. Met de gemiddelde roofoverval gaat men wat makkelijker om. De daders worden meestal meteen wel even benoemd. Misschien ook een vorm van ontkenning. Of een vereenvoudiging van het aloude rechercheren: als je de daders beperkt tot één type en één ras, bespaart Teeven zomaar een paar miljoen. Voortaan gewoon iedere blanke als verdachte elimineren. Win win, toch?

Noem echter even dat de economie een paar procent stijgt en je hebt meteen het hele internet op je nek. Publiceer positieve werkloosheidscijfers en je bent een leugenaar. Goede initiatieven in de zorg worden bij voorbaat al gefileerd. Een topmanager die salaris inlevert wordt weggezet als een oplichter die al genoeg geld op de Bahama's heeft staan. Bill Gates blijft een klootzak omdat hij nog miljarden in zijn zak houdt. Een allochtoon die een kind uit het water redt is of een uitzondering, of hij zal het er zelf wel in hebben gegooid, of hij ging daarna weer de binnenstad in om oude vrouwtjes te beroven en verkrachten.

Wat mij dan opvalt is hoe de boodschapper dan ook moeiteloos als leugenaar wordt weggezet. Er worden nooit vragen gesteld: het is gewoon gelogen.

Nu is er niks mis met een gezonde dosis wantrouwen jegens politiek en journalistiek, maar om nu alles bij voorbaat als leugen neer te zetten? Dat gaat mij wat ver. Als ik met willekeurig wie een gesprek voer, is de kans aanwezig dat die persoon leugens vertelt of minimaal het verhaal een beetje aandikt. Maar ik zou toch gek worden als ik altijd bewust iedere letter ga wantrouwen?

En dat is eigenlijk ook wel een beetje mijn punt. Wat is er in vredesnaam zo lastig aan goed nieuws? Ik wordt er meestal wel blij van. Volgens mij ben ik slim genoeg om de echte onzin er tussenuit te filteren, waarna ik verder best kan genieten van een mogelijk lichtpuntje. Mocht het onverhoopt niet waar zijn? Dan is de situatie nog precies zoals ervoor.

Nee. Slecht nieuws meteen voor waar aannemen, het nog even wat extra aandikken en er dan meteen ook nog een berg maatregelen op loslaten. Dat is lekker slim. Je schiet gegarandeerd je doel voorbij. En je wordt er nog chagrijnig van ook!

Of zijn we goede nieuws zo zat, omdat er stiekem zo veel van is? Dat zou toch bijna treurig zijn. Het zo goed hebben, dat je goed nieuws niet eens meer herkent.