Dodelijke date 37

Hier lees je de vorige delen...

Eén politieauto vertrok direct weer. Uit de andere auto stapten twee personen. Alle twee de auto’s hadden een blauw zwaailicht, maar één zag eruit als een Nederlandse politieauto, de andere was een zwarte SUV. De laatste reed weg, maar maakte aan het eind van de straat een bocht, en reed naar de achterkant van Cinthia’s woning.
Een onbekende man en vrouw stonden voor Cinthia’s deur en belden aan. Cinthia zelf deed open. De man nam het woord na een korte begroeting van Cinthia.
‘Dag mevrouw. Dit is Kate Windfield.’ Kate stak haar hand uit naar die van Cinthia. ‘En ik ben brigadier Van Schie van de Nationale Recherche. Mogen we binnenkomen?’ vroeg een man met een donkere stem die monotoon en autoritair klonk. Cinthia sloeg haar deur open. Er werd Engels gesproken. Ze gaven de aanwezigen een hand. Van Schie begon te praten.
‘Ten eerste, alles wat hier verteld wordt blijft hier omdat het onderzoek - inmiddels vanuit verschillende landen gecoördineerd - tegen Jochem van Wensem loopt. Kate Windfield heeft net als Star van Druten in de bunker gezeten van Jochem van Wensen. Weliswaar niet tegelijk, dus zij kennen elkaar niet, maar ze hebben wel een gemeenschappelijke deler: ze hebben dezelfde afschuwelijke ervaringen. Beiden hebben contact gehad met Martha van Salingen.’ Kate onderbrak hem.

‘Zal ik het overnemen? Het is beter dat zij het direct horen uit de mond van iemand die daar geweest is’, zei Kate op een rustige, maar gebiedende toon. Star stond op. Kate en de brigadier stonden nog. Er waren simpelweg te weinig zitplaatsen. Star liep naar Kate toe en keek haar recht in de ogen, net zoals Kate deed.
‘De eerste keer daar’, stamelde Star. Ze stonden nu recht tegenover elkaar.
‘Het eerste uur’, zei Kate bijna fluisterend. Tranen rolden over hun wangen. Zij maakten beiden geen geluid. Ze pakten elkaars handen vast en keken elkaar tientallen seconden aan. Nu pas begrepen Cinthia, Carla en Merel tot in iedere vezel van hun lichaam en geest wat het betekend moest hebben voor deze twee jonge vrouwen. Ze stonden een minuut tegenover elkaar. Kate liet los en keek om zich heen. Cinthia gaf haar tissues en daarna Star. Kate ging verder.
‘Harm Collee heeft ons via de CIA en DEA gerekruteerd om te infiltreren. Dit is een totale mislukking geworden. Mijn zuster Deborah Windfield is vermoord daar. Het is mijn levenstaak geworden Jochem van Wensen voor het gerecht te krijgen’, siste ze. Haar gezicht veranderde. De plooien in haar gezicht begroeven zich in haat.
‘We zijn allemaal verkracht. Martha ook. Ze zal Star ook haar levensverhaal verteld hebben’, ging Kate verder terwijl ze naar Star keek. ‘Ze overleefde omdat ze een speciale positie heeft en omdat ze heimelijk een verhouding heeft met Jochem van Wensen. Ze zal geen keus hebben, geloof mij.’
‘Even tussen haakjes, waarom is Harm hier niet terwijl jij er wel bent?’ vroeg Carla.
‘Harm is een volgende operatie aan het voorbereiden. Wat hij nu van plan is, weet ik niet’, zei Van Schie.
‘Je moeder is een held daar.’
‘Star heeft het een en ander verteld, ja. Maar heb je enig idee hoe en wat wij nog zouden kunnen doen?’ zei Merel rustig.
‘Jullie zullen gewoon moeten afwachten en zeker geen eigen initiatieven ontplooien. Die kunnen namelijk dodelijk zijn’, zei Van Schie. Cinthia keek hem vol ongeloof aan.
‘Zij ging er in ieder geval onschuldig in, laat dat wel even duidelijk zijn’, zei ze met een scherpe toon in haar stem.

Allen gingen zitten op verschillende objecten in de kamer, stoelen en leuningen. Van Schie bleef staan. Iedereen keek recht voor zich uit en zei niets. Star en Kate gingen recht tegenover elkaar zitten en pakten elkaars handen weer. Zij keken elkaar alleen aan en huilden zacht, alsof ze in elkaars ziel konden kijken en zo herbeleefden wat er gebeurd was. Van Schie maakte een einde aan de algehele emotionele lading in de kamer.
‘Ik ga verder met Harm Collee overleggen wat onze volgende stappen zijn. Ik reis ook af naar Turkije. Jullie horen snel van ons’, zei Van Schie. Cinthia keek strak voor zich uit.

‘Ik ga mee’, zei Cinthia vanuit het niets vlak voordat Van Schie aanstalten maakte om naar de voordeur te lopen. Hij draaide zich resoluut om.
‘Geen sprake van. Echt uitgesloten, mevrouw van Salingen.’
‘Cinthia, moet je dat niet overleggen? Met je partner? Met ons?’ zei Merel.
‘Het is mijn leven en het is mijn moeder. Het is voor mij ondraaglijk dat Ralf zonder zijn moeder verder zou moeten. Voor mij trouwens ook. En wie kent haar beter dan ik? Van Schie?’
‘Ik vraag mij af welk voordeel wij met z’n allen hebben van het feit dat jij je moeder goed kent, binnen die bunker. Ik denk dat dit alleen maar een last is daar. Een dodelijke last. Denk er eens over na?’
‘Goed, heb ik gedaan. Ik spreek zes talen vlekkeloos, waaronder Turks. Ben altijd sportief geweest en kan een beetje thaiboksen.’
‘Jezus Cinthia, dat wist ik niet, ik denk geen van ons’, zei Merel. De anderen stonden haar ook vol ongeloof aan te kijken.
‘Jullie hebben er nooit naar gevraagd. Ik geef niet zoveel om mannen. Ze vreten je tijd. Ik ben mij al die tijd blijven ontwikkelen.’ Toch liet ze hiermee ook weten dat ze al die tijd een einzelgänger geweest was. Zij studeerde altijd en ging zelden naar de verjaardagen van de vriendinnen van Martha. Ook haar huidige partner was het niet helemaal. Ze was erg in zichzelf gekeerd. En juist dit zou een goede eigenschap kunnen zijn om te overleven. Niet op de eerste plaats emoties maar vaak eerst logica.
‘Mm, dus je spreekt Turks?’ zei Van Schie rustig terwijl hij haar aankeek en anatomisch leek te observeren. Cinthia voelde dit.
‘Ik heb ook spierballen, wil je ze voelen?’ zei ze.
‘Geloof mij, die humor zal je nog nodig hebben in die hel daar’, zei Van Schie.
‘Dus ik ga mee? Mooi, we gaan onderweg eens kijken hoe ik mijn moeder van dienst kan zijn. Als je even geduld hebt, dan scharrel ik mijn spullen bij elkaar.’
Van Schie ging zitten en keek in het luchtledige. Hij had zich nooit zo snel laten overhalen tot zoiets onzinnigs. Maar hij voelde intuïtief aan dat het goed zat. Ze was bijzonder slim, zag er goed uit en had anatomisch Turkse trekjes, zoals donker golvend haar en donkere ogen.

Cinthia nam voor haar doen uitgebreid afscheid: een hand en een korte omhelzing. Martha’s vriendinnen kenden haar niet anders. Bij Merel bleef ze iets langer stilstaan en bracht haar gezicht naar Merels nek.
‘Ik ben niet altijd een goede dochter geweest voor Martha. Ik weet het nu, toen wist ik niets. Ik was alleen boos. Ik wil Ralf zijn moeder teruggeven. Ik wil mijn moeder terug. Ze is naast Ralf het enige dat ik heb.’
‘Doe je best, lieverd. En het spijt mij dat mijn man jullie zo veel ellende heeft bezorgd’, zei Merel zacht terug terwijl ze Cinthia in haar ogen keek.
‘Ik wil het nooit meer horen. Jij kon er niets aan doen, punt.’
Ze gaf merel een zoen op haar wang, net als bij Carla. ‘Geef Nadia ook een zoen van mij. Ik kom terug, dames, en met Martha.’

Ondertussen in Turkije.

Jochem had steeds meer van die woedeaanvallen, alsof zijn imperium langzaam aan het afbrokkelen was. Hij leek emotioneel erg instabiel te zijn geworden na de dood van Willem. Ik begon langzaam te geloven dat Jochem er echt niets mee te maken had. Ik zag dat er steeds meer beveiliging kwam. Ook steeds meer vreemde mannen die alleen Spaans spraken. Ik hoorde van Yousef, een trouwe bewaker van het eerste uur, dat het Colombianen waren. Ik hoefde niet echt te rekenen om te begrijpen dat Jochem zich uitgebreid met cocaïne bezig hield. Maar de bunkers van Jochem waren altijd al een overslagplaats van allerlei softdrugs en heroïne. Maar met cocaïne was zoveel meer te verdienen. Dat wist iedere crimineel. Yousef was een beetje dommige man die zijn automatisch wapen, een Kalasjnikov, koesterde als zijn kind alhoewel ik hem het wapen alleen van buiten zag poetsen. Ik zag Yousef wel eens kijken naar mij, naar mijn borsten en kont. Hij dacht dan dat ik het niet opmerkte, maar een vrouw hoeft het niet te zien, ze voelt het. Het leek er een beetje op dat hij de taken van Willem over had genomen. Ik vreesde het ergste wanneer ik echt belaagd zou worden. Hij was absoluut geen helder denkend mens. Soms werd ik doodzenuwachtig van hem. Dan stond hij zo dicht bij mij met zijn glimmende wapen.

‘Al enig idee hoe wij Cinthia gaan inzetten Harm?’ vroeg Van Schie aan Harm Collee. Cinthia keek Harm vol verwachting aan. Ze zaten in een klein dorp aan de kust aan een terras.
‘Infiltreren? Dat was achteraf gezien geen goede beslissing. De DEA wil zelf iets ondernemen, alhoewel ze daar niets over los willen laten. De CIA laat de DEA zijn gang gaan. Ze hebben zelf wel in de gaten dat twee organisaties, die tegelijk bezig zijn met een klus, geen goede strategie is’, zei Harm.
‘Is dat niet een beetje link dan? Veronderstel dat Cinthia op een of andere manier naar binnen gaat en daarbij de DEA agenten in de weg loopt?’ zei Van Schie.
‘Misschien moet ik niet naar binnen als slachtoffer, maar vermomd, als een leverancier bijvoorbeeld’, zei Cinthia koel. Harm keek Van Schie aan, daarna keken ze Cinthia aan.
‘Goed idee, Cinthia, heb je zelf al een idee?’ vroeg Van Schie.
‘Schoonmaakster? Die kunnen vaak het hele pand door, met loopsleutels.’
‘Wordt lastig. Jochem is paranoïde en controleert iedereen die nieuw is in die bunker. Hij heeft je natuurlijk op camera’s gezien, thuis, je stem gehoord.’
‘Ja en? Al moet ik plastische chirurgie ondergaan, als ik maar niet verkracht hoef te worden door de eerste beste crimineel hier’, zei Cinthia fel.
‘Rustig maar, we kunnen heel veel, zelfs een stemvervormer op je keel plakken die ze van buiten bijna niet kunnen zien. We kunnen je onherkenbaar maken’, zei Harm.
‘Harm, zoek jij eens uit wie het meest op Cinthia lijkt van de schoonmaaksters. Kijk hoe ze leven en of Cinthia daar tussen zou kunnen passen. Begrijp je het dialect hier Cinthia?’
‘Dat dialect leer ik niet zo snel, maar ik kan het wel proberen.’
‘Snap nog steeds niet waarom je Turks zou willen leren spreken’, zei hij zacht richting Cinthia.
‘Ik verveelde mij gewoon en kijk uit wat je zegt Van Schie, Turkije zou zomaar eens een nieuwe economische wereldmacht kunnen worden. En dan kan het spreken van die taal mij groot geld opleveren.’

Harm vond na een dag een vrouw die erg veel op Cinthia leek. Hij had de DEA ingelicht over hun plan. Zij vonden het een goed plan en stopten met de infiltratie die zij aan het voorbereiden waren. Zij wilden weer twee vrouwen, nu ervaren agenten, naar binnen smokkelen. Het plan van Cinthia, Van Schie en Harm vonden ze veel beter. Zij hadden eerst geëist dat ze uitgebreid met Cinthia konden spreken, afspreken welke informatie ze moest verzamelen, waar de camera’s zaten, want die info hadden ze al van Kate gekregen. Ze moest foto’s nemen in de bunker en kreeg daarvoor een zeer kleine en lichtgevoelige camera mee die in haar bril was gebouwd. Harm had een schoonmaakster uitgezocht die een bril droeg. Een redelijk dik, zwart montuur waar veel apparatuur in zat waarmee de DEA direct kon meekijken en eventueel zelf kon beslissen wanneer zij foto’s maakten. De echte Turkse schoonmaakster werd door de DEA tijdelijk ingelijfd voor veel geld. En veel geld betekende in dit geval minder dan tienduizend euro. Het was een Turkse vrouw die alleen op een klein kamertje woonde en eigenlijk alleen dat. Geen familie, die woonde honderden kilometers verderop. Zij kwam hier puur om geld te verdienen voor haar kinderen en werkloze man. Tienduizend euro was bijna een jaarloon voor haar. In het weekend ging ze naar huis. Dus de actie moest op een maandag beginnen zodat deze infiltratie nog vijf dagen zou kunnen duren. In deze tijd zouden de DEA veel met de echte schoonmaakster overleggen wie haar vrienden allemaal waren binnen het complex en waar Cinthia rekening mee moest houden en met welke personen. De vrouw gaf de DEA veel goede en bruikbare informatie. Cinthia had ook een minuscuul apparaatje in haar oor waarmee de DEA kon meeluisteren. En Cinthia zou om hulp kunnen roepen wanneer het mis zou gaan.

Cinthia zag er absoluut niet meer uit als Cinthia maar als de Turkse schoonmaakster. De grimeurs hadden meesterlijk werk verricht. En zij moesten dit de komende dagen ook blijven doen. Cinthia had stemopnamen van de echte schoonmaakster gehoord en ingeprent. Het was niet moeilijk maar ze moest wel opletten zo goed als mogelijk was op haar te lijken, maar ook anticiperen op de mensen die tegen haar spraken. Ze was binnen en werd verschillende malen gefouilleerd. Hiervoor was ze al gewaarschuwd door de DEA-agenten. Ze liep naar haar werkkast, pakte haar schoonmaakkar en begon haar afdeling schoon te maken. Dit was uiteraard de afdeling waar Martha haar kamer had. Dit leek achteraf een groot geluk te zijn want bij rekrutering van de Turkse schoonmaakster wist Harm niet dat ze precies op de afdeling werkte waar Martha haar kamer had. Hij wist alleen dat ze in het gebouwdeel werkte. Langzaam werkte Cinthia naar Martha’s kamer toe. Ze wilde geen argwaan wekken door direct naar haar kamer te lopen. Toen ze er eindelijk was, klopte ze op de deur.
‘Binnen!’ Marta’s stem klonk gestrestst, in het Turks.
‘Schoonmaken?’ vroeg Cinthia in het Turks. Ze bleef in de deuropening staan. Martha keek even haar richting op.
‘Kun je over tien minuten terugkomen? Ik ben nog even met dit meisje bezig.’
‘Maar natuurlijk, mevrouw’, zei Cinthia vlug. ‘Mijn moeder spreekt Turks. Mama!’ Schreeuwde het in haar hoofd. Ze had moeite haar tranen niet de vrije loop te laten. Zo veel emoties, zelfs voor haar. Daar zat Martha van Salingen, te werken. Een meisje te onderzoeken.