Gramps als strenge moeder-overste
Ik ben weer eens te laat, tenminste volgens de regeltjes. Maar ik kan als reden daarvoor aanvoeren dat mijn verhaal eigenlijk nu pas compleet is. En trouwens, gisteren was er absoluut geen gelegenheid voor het tikken van een stukkie, want er was bij de motorclub een vrijdagavondrit. En daar doe ik graag aan mee. En ik heb het maar druk in mijn nieuwe functie van moeder-overste. Laat ik het uitleggen.
Mijn vrouw moest al heel lang naar het ziekenhuis voor een operatie. Zo'n euvel waarmee je lang kunt leven, maar dat gaandeweg lastiger wordt. Afgelopen november zou een en ander worden gedaan, maar toen sloeg haar hart te vaak op hol, zodat de anesthesist er een stokje voor stak. Eerst moest die ritmestoornis worden behandeld, daarna zou men wel weer verder zien. Dus kreeg ze tweemaal een cardioversie en een paar soorten medicijnen, maar veel helpen deed het allemaal niet. Inmiddels is ze onderdak bij de Trombosedienst en slikt ze bloedverdunners, per week te doseren aan de hand van een bloedproefje. Ze prikt zelf iedere woensdag in haar vinger en stelt met een apparaatje haar bloedwaarde vast, waarna er online een nieuw medicatieschema verschijnt voor de volgende week. Het werkt geweldig, en bij de Trombosedienst zijn ze heel goed wakker.
Mijn vrouw loopt bij een arts die in de Bergman Klinieken werkt en die haar ook zou opereren. Alleen, ze heeft iets dat bijna niemand in dit land heeft, en dat is een eigen bloedvoorraad bij Sanguin. Die voorraad is op instigatie van het Hoofd Hematologie van een academisch ziekenhuis in 1986 opgezet, want mijn vrouw heeft zoveel verschillende antistoffen in haar bloed dat transfusie met bloed van een ander dodelijk kan zijn. De operatie die ze moest ondergaan wordt meestal zonder transfusie uitgevoerd, maar om helemaal zeker te zijn zou men deze operatie toch maar in een ziekenhuis uitvoeren, met bloed van haar eigen voorraad bij de hand. Natuurlijk hebben we dit feit uitgebreid gecommuniceerd, met de eigen arts, met de anesthesist, de zaalarts en de verpleging.
Afgelopen dinsdag moest het dan eindelijk gebeuren. De maandag ervoor gingen we 's morgens even naar het ziekenhuis om te laten prikken. Tot onze verbazing werden we, toen we net thuis waren opgebeld uit het ziekenhuis dat men nog meer bloed nodig had om te kruisen. Kruisen??? Dat is idioot, ze heeft haar eigen bloed, dus waarom moet dan worden gekruist? Maar goed, we gingen weer terug en de zaalarts zou bloed afnemen. Nu is bloed afnemen bij mijn vrouw een ramp van de eerste orde, er is bijna geen bloedvat geschikt voor afname meer te vinden. We meldden dit aan de arts en ja hoor, daar kwam het superieure lachje weer. Drie zeer pijnlijke prikken en wroetpartijen met de naaldpunt, met als zichtbaar resultaat evenzoveel bloeduitstortingen verder moesten we toch maar naar het lab. We vertelde de receptioniste daar wat er werd gevraagd, en dat dit allemaal onzin was omdat er helemaal niet hoefde te worden gekruist. Zij werd kwaad om het geknoei en riep een leidinggevende van Hematologie op om haar opwachting bij ons te maken. De dame in kwestie, toch wel de allereerste om van deze zaak te weten, u raadt het al, die wist van niets. Ze belde onmiddellijk naar Sanguin om een en ander te controleren en kreeg ons verhaal natuurlijk bevestigd. Let wel, het gaat hier niet om gepruts in een of ander achteraf kliniekje, maar om een academisch ziekenhuis.
De hematologe vertelde ons dat het bloed kruisen in de afgelopen decennia toch wel zoveel was verbeterd dat de noodzaak van een eigen voorraad wat minder urgent was geworden. Tenminste, als er voldoende tijd was. Dus als mijn vrouw bijvoorbeeld een ongeluk krijgt moet ze toch haar eigen voorraad aanspreken? Dan wel, ja. En bovendien, zo vertelde ze, kruisen deden ze altijd nog liever dan een zak van dit bloed laten komen, want dat kostte bijna 4000 euro. En als je dan drie of vier zakken nodig hebt is de keuze gauw gemaakt ten voordele van kruisen. Al met al liep het toch nog redelijk goed af, maar je vraagt je wel af wat er zou zijn gebeurd als wij niet van ons af hadden gepraat en protest hadden aangetekend. Ik ben dan ook zeker van plan om het ziekenhuis over deze rare gang van zaken te schrijven. Niet om te katten, maar er hebben heel wat mensen zitten te slapen.
Dinsdagmorgen om acht uur maakten we onze opwachting, moeders helemaal nuchter op een kop thee na. En doodnerveus, begrijpelijk in haar geval, want dit was de zoveelste keer dat ze onder het mes moest. Ze wist dus haarfijn wat er allemaal ging gebeuren, en dan is wachten een marteling. Iemand die een manier weet te vinden om deze wachttijd te veraangenamen krijgt een joekel van een standbeeld. Net na de middag was het dan eindelijk zover. Ik mocht haar pas weer zien als ze uitgeslapen en wel weer op zaal terug was, en dat zou ongeveer drie uur later zijn. Reden voor mij om even naar huis te gaan en na wat geklus op de motor te stappen. Dat gaat sneller en is leuker dan met de auto. En het parkeren is gratis, dat ook. Mijn vrouw had geen pijn en was gelukkig niet misselijk, maar ze was ontzettend duf. Navraag leerde dat ze tijdens de behandeling tweemaal wakker dreigde te worden, reden om haar evenzoveel keren wat extra sedatie toe te dienen.
Donderdag mocht ze alweer naar huis. Na een uiterst strenge preek van een ter zake zeer kundige verpleegster. De operatie als zodanig is min of meer routine, maar de herstelperiode van zes weken is uiterst lastig. Ze voelt zich namelijk heel gauw weer prima, maar ze mag helemaal niks, en dat nog maar af en toe. En dan moest je net zo'n stuiterbal zijn als mijn echtgenote. Haar gaat nooit een zee te hoog, we zeggen altijd dat ze onder iedere voet een onzichtbare pogostick heeft. En zij mag zes weken niks doen dan kruiswoordpuzzeltjes maken, boek lezen, buizen en heel veel rusten. Een van de zonen stelde voor dat hij wasbaas zou worden, de wasmachine staat precies bij zijn kamerdeur. En verder heeft iedereen zijn eigen stukje van het extra werk, en ik ben generaal.
Of juister, moeder-overste.
