Rechts masturberen
Zelf word ik vaak links genoemd. Dit zou niet impliceren dat ik uitsluitend met mijn linkerhand schrijf, pis of masturbeer. Men refereert dan naar mijn politieke voorkeur. En dat vind ik gek. Ik heb tenslotte nog nooit iemand toegelaten in het stemhokje.
Er is natuurlijk niemand die kan bewijzen dat ik met mijn nuancerende kloteteksten de boel niet gruwelijk opnaai en ondertussen gewoon onze Mark in het zadel heb geholpen. Ik ben absoluut niet vies van een leuk inkomen. Ik heb best wel baat bij een clubje dat ook grof geld wil betalen voor een kundig stukje tekst.
Dat even buiten beschouwing latende, snap ik sowieso niet hoe iemand resoluut voor één bepaalde richting of partij kan kiezen. Alle verschillende staatsvormen bestaan alweer een hele poos. Als er werkelijk zoiets als een perfecte samenleving zou bestaan, zouden we die inmiddels toch al wel hebben ontdekt. Dat zou dan een systeem moeten zijn dat al decennia zijn nut heeft bewezen en de tand des tijds heeft doorstaan.
Er lopen zat idioten rond, die het communisme nog hoog in het vaandel hebben staan. Toch zou er een lichtje moeten gaan branden als je in ogenschouw neemt dat dit systeem eind jaren tachtig compleet failliet bleek. In de praktijk zie je dan echter dat het eerder een verlangen is naar een tijd, waarin alles nog 'vertrouwd' was. 'Vertrouwd' is dan een ruim begrip. Wie in de jaren vijftig in de USSR woonde en geen al te grote bek had, had het niet slecht. Of eigenlijk wist je gewoon nog niet hoe beroerd je het had.
Met mensen die terug verlangen naar een fascistische dictatuur wordt dit ingewikkelder. Van alle dragers van hakenkruizen en alle fans van Adolf Hitler, heeft 99,99% de oorlog niet meegemaakt. Die lui draaien het dus om. Ze hebben nul ervaring met een nazistisch regime, maar omarmen enkel de denkbeelden en symboliek. De totale ondergang van zo'n regime en de volledige afwijzing door de Duitsers zelf zou echter ook een lichtje moeten doen branden. Je gaat de wereld echt niet veranderen, met een marginaal clubje aanhangers van ome Adolf ... die het uiteindelijk zelf ook niet echt meer zag zitten.
Tussen deze twee uitersten zitten nogal wat variaties. Wat de meeste politieke kleuren overeen hebben is dat ze met wisselend succes wat te vertellen hadden. Met daarbij nog twee overeenkomsten: in economische toptijden was de regerende partij mateloos populair en in beroerde tijden deed de partij die het hardste schold het goed.
Waar het op neer komt is dat de kleur er niet echt toe doet. Zelf ben ik allang blij als de wereld om me heen niet gierend uit de klauwen loopt. Soms vraagt dat om een stevige aanpak. Soms een zachte hand. Als er geld zat is, kan er meer. Bij schulden moet je de hand op de knip houden. Ik hou enkel niet van extremen en die zijn in Nederland gelukkig al zeventig jaar vrij marginaal.
O ja. Om de meest cruciale vraag nog even te beantwoorden. Ik pis rechts.
