DE derby
I love Tilburg. Want Tilburg, da's een schoon stadje in een mooie provincie. Helemaal niks mis mee. Toch is deze uitspraak van mij, op zijn zachtst gezegd, een merkwaardigheidje. Om niet te zeggen: vloeken in de kerk. Ikzelf ben namelijk woonachtig in Breda. Geboren en getogen. Zeker als trouwe supporter van de lokale voetbalclub word je geacht een teringhekel aan de oosterburen te hebben.
Beide steden en clubs hebben een lange historie van onderlinge rivaliteit. Het is een langslepende vete. Eind jaren '90 degradeerde NAC. Uitgerekend in het jaar waarin Willem II een ticket tot de Champions League behaalde. Het was groot feest in Tilburg. Dat weet ik, omdat ik erbij was. In die jaren studeerde en woonde ik in Tilburg.
NAC vocht zich terug naar het hoogste niveau. Vette jaren volgden. Willem II en NAC, twee Brabantse clubs, broederlijk naast elkaar op het hoogste niveau. De wedstrijden tegen elkaar, dat waren dé wedstrijden van het jaar. Kijk, winnen van Ajax, Feijenoord of PSV, dat was altijd een leuk bijkomstigheidje, maar de wedstrijd tegen Willem II, dat was er een die je niet mocht verliezen. De Brabantse derby, we keken er al maanden tevoren naar uit.
Beide supportersgroepen verhoogden de spanning door met ludieke acties elkaar een beetje voor gek te zetten. De NAC-aanhang heeft ooit heel Tilburg tot 'stiltegebied' verklaard. Een lading zelfgemaakte verkeersborden waarop vermeld werd dat men zich in een stiltegebied bevond, werd door heel Tilburg langs de weg gemonteerd. Op onze beurt ontvingen wij een lading stront op de stoep van het stadion, met de mededeling 'Wat boeren vervoeren is waar jullie in roeren.' Het kon ook simpeler. Een dag voor de match was het fonteintje naarst de Korvelse weg ineens geel.
Totdat Willem II degradeerde. Het werd ineens een stuk stiller en saaier in de eredivisie. Eerst was het nog wel leuk, om mijn Tilburgse vrienden eraan te herinneren dat ze niet meer meetelden, maar dat werd ook maar saai. En laten we eerlijk zijn. Willem II is een Brabantse club die ook gewoon in de eredivisie thuishoort. Tilburg is een mooie Brabantse stad. Ik heb er sinds mijn studietijd nog altijd een paar goeie vrienden wonen. Ze hoeven maar twee keer per jaar te verliezen – that's all.
In Breda kijken we graag neer op Willem II. Maar NAC heeft zelf een beroerd seizoen achter de rug. Wanbeleid teistert de club. Het ene lijk is nog niet koud uit de kast of de andere voor drie jaar vastgelegde speler dreigt te vertrekken. Omdat de afspraak slechts mondeling was overeengekomen. En ze lijken het bij NAC maar niet te begrijpen. Toen Willem II onlangs promoveerde, blunderde NAC opnieuw door ze op Twitter alvast te feliciteren met de terugkeer van de Brabantse derby. Weer gaven ze blijk er geen zak van te snappen, want NAC was zelf nog lang niet veilig voor degradatie. Maar goed, door tegenvallende resultaten bij andere clubs bleken we net genoeg punten bij elkaar gesprokkeld te hebben om geen nacompetitie te hoeven spelen.
Dat betekent dus de terugkeer van DE derby. Leuk. Ik ga bij Willem II – NAC tussen mijn Tilburgse vrienden zitten. En bij NAC – Willem II neem ik ze gezellig mee bij ons de tribune op. Dat is prima. Een beetje sportieve rivaliteit, met een knipoog, wat hebben we dat gemist.
