Een soort van stront
Ik ben niet zo'n vreselijke taalpurist. Voor mezelf ben ik een vreselijke zeikstraal, maar ik heb een hekel aan dat gezeur op anderen. Als ik het snap, is de boodschap overgekomen en volgens mij is dat zo'n beetje het enige doel van taal. "Bakkes kut!", komt niet voor in het Groene Boekje maar ik snap hem prima. De laatste tijd hoor ik echter één uitspraak, die me mateloos ergert: een soort van ....
Een interview met een of andere 'soort van' bekende DJ die uitlegde hoe hij zijn geweldige 'muziek' produceerde:
"Nou. Ik begin met een soort van ritme. Daar verzin ik dan een soort van baslijntje bij. Op mijn keyboard maak ik een soort van melodietje. Een zangeresje doet daar dan nog een soort van lyrics overheen. Alles bij elkaar wordt het dan een soort van liedje."
Niks verzonnen! Dit was letterlijk zijn tekst! Maar wat zeg je dan? Wat is je boodschap?
Dat je maar wat aanklooit! Je zegt dat je een prutser bent, die niet weet waar hij mee bezig is! Muziek maken is echt geen hogere wiskunde, maar met een beetje aankloten op een computer ben je nog géén soort van muzikant!
"Ik ben een soort van verdrietig."
"Het is eigenlijk een soort van retro."
"Ik wordt hier wel een soort van blij van."
"Ik had een soort van burn-out."
"School is best wel een soort van saai."
"In de toekomst zie ik mezelf wel een soort van manager worden."
"Momenteel leven we in een soort van welvaart."
"Mijn vriendje was gisteren een soort van romantisch."
Ik heb ze letterlijk langs zien en horen komen! En al die uitspraken zijn zo vaag als de tering! Iets is iets of het is het niet. Een zebra is niet een soort van paard: het is een zebra. Zoals een zwart paard ook geen soort van effen zebra is. Maar zo kun je over gevoelens, verlangens en ambities ook gewoon duidelijk zijn. Je voelt je kut of je voelt je blij. De gradaties zijn dan een beetje kut of zwaar kut. Niet een soort van kut! Zoals je ook niet een soort van blij bent, als ze een mes in je flikker steken, maar ze net je hart missen.
Feitelijk is het een nogal laffe wijze van niet willen benoemen hoe of wat het echt is. Als je een knap beroerde situatie als 'een soort van vervelend' omschrijft, zet je jezelf niet bepaald onder druk om daar meteen iets aan te doen. Als je kerel een 'soort van agressief gedrag' vertoont, lijkt het me verstandiger om dat 'keiharde mishandeling' te noemen!
Luiheid en lafheid in taalgebruik. Toch een stuk verontrustender dan een beetje straattaal, een 'word' waar het 'wordt 'had moeten zijn of wat verprutste grammatica.
Stront is stront. Als het te dun blijft noem je dat diarree en moet je ofwel anders gaan eten of je moet naar de huisarts.
Heb je zelf een column geschreven die je graag op FOK! gepubliceerd wilt hebben? Twijfel dan niet om 'm in de submit te gooien!
