Niet MIJN buren

Een doordeweekse ochtend in een doodgewone rijtjeswoning in een doodgewone buurt. Manlief moet zo naar zijn werk. Vrouwlief heeft zijn boterhammen gesmeerd en wacht op haar eega in de keuken. Een doodgewone start van een werkdag in een oer-Hollandse woning.

“Koffie Henk?”
“Lekker. Dan laat ik zo Cinderella even uit.”
“Ben je wel voorzichtig? De dierenpolitie is er niet meer. Je weet maar nooit wie er achter mijn Cindy aan zitten.”
“Maak je nu niet druk joh. Ik heb de pepperspray op zak.”

Na de koffie laat Henk Ingrids chihuahua uit. Henk is altijd voorzichtig. Hij kent de verontrustende misdaadcijfers. Toch durft hij zich in de vroege ochtendzon nog te ontspannen. Het tuig is net terug van het boevenpad en ligt nog in bed te stinken. Die komen 's middags hun nest pas uit.

Na zijn tweede kop koffie stapt Henk op zijn scooter. Nu is dat wel weer een heel ritueel. Straattuig ligt altijd op de loer, dus heeft Henk een ingenieus beveiligingssysteem in zijn schuurtje. Stalen deur, veiligheidssloten, alarm, bewegingssensoren, twee hangsloten aan twee ankers in de muur. Voordat Henk zijn scooter de straat uit rijdt, is hij zomaar een kwartier verder.

Als Henk werkt, doet Ingrid het huishouden. Yolande en Jeffrey zijn inmiddels de deur uit, maar ze houdt nog altijd hetzelfde schema aan. Alles op uur en tijd. Reinheid en regelmaat. Om drie uur 's middag de boodschappen.

Onderweg naar de supermarkt is Ingrid uitermate op haar hoede. Halverwege staat de moskee en Ingrid blijft het gevoel houden vanaf de minaret begluurd te worden. Nog nooit is ze zelf een bezoeker tegengekomen, maar zo'n gebouw blijft eng.

Bij de Jumbo is het druk. Ingrid krijgt steeds meer moeite om tussen al die exotische levensmiddelen haar vertrouwde Unox rookworst, boerenkool en Hollandse appels te vinden. Vroeger ging je voor 'gekke dingen' naar zo'n Turks groenteboertje. Nu liggen de courgettes en knoflook gewoon naast de bloemkolen op de groenteafdeling.

Een kassameisje met een hoofddoek? Dat is al de tweede deze week, dacht Ingrid. Het worden er steeds meer. Of was het dezelfde? Nou ja, Ingrid kan ze ook niet echt uit elkaar houden. Ze lijken allemaal op elkaar.
Ingrid staat gelukkig bij de andere kassa. Bij dat blondje hoef je nooit je kassabon te checken.

Zes uur. Met het laatste stukje rookworst poetst Henk het laatste restje stamppot van zijn bord. Zo meteen blanke vla.
“Heb je het bonnetje van de Jumbo nog?”
Henk houdt de uitgaven minutieus bij. Hij kan maar niet wennen aan die euro en wil dan ook exact weten wat binnenkomt en er weer uitgaat. Al twaalf jaar noteert hij na het eten alle inkomsten en uitgaven, met aan de onderkant natuurlijk de factor 2,20371 in een keurige formule. Henk naaien ze niet. Die graaiers in Brussel.

“Ik snap er niks van, Henk. Die boerenkool wordt toch alleen door Roemenen geplukt? En toch wordt hij steeds duurder.”
“Logisch”, zegt Henk. “Hollandse jongens plukken veel efficiënter. Die hebben nog hart voor de zaak. Die islamieten uit Oost-Europa sturen hele boerenkolen terug naar hun familie. En al die uitkeringen en kinderbijslag moeten ook nog worden betaald. Dat krijg je van Europa.”

Ingrid kijkt GTST. Henk niet meer. Te veel allochtonen en homo's naar zijn zin. Tussen acht en negen gaat Henk internetten en bekijkt hij op de sites van De Telegraaf en GeenStijl het laatste nieuws. Het journaal is tenslotte ook niet meer echt betrouwbaar. Alleen Opsporing Verzocht laat nog een beetje zien wat er in Nederland echt gebeurt. Bij de rest zie je alleen wat de linkse elite wil láten zien.

Beste mensen. Even serieus. Het is prima dat iemand zegt wat Henk en Ingrid denken hoor. Iedereen moet alles kunnen zeggen. Maar hoeveel Henks en Ingrids denken werkelijk exact wat wordt gezegd? Hoeveel Henks en Ingrids vertegenwoordigen daadwerkelijk een compleet politiek programma?

Het lijken mij eigenlijk vooral niet zulke leuke buren. Zeikerdjes. Je wordt niet echt gezelliger van wantrouwen en angst.

Zo'n geinige Afrikaanse buurvrouw. Met zo'n echte kont. Dat lijkt me stukken gezelliger!