Nog vier stappen verwijderd van de ware
Uit onderzoek is gebleken dat je de ware liefde vindt bij je vijfde partner. Vorige keer schreef ik over de ware en dat ik die dan uiteindelijk hoopte te vinden op de dansvloer, maar het blijkt nu dus dat ik eerst vijf keer een relatie moet hebben voor ik de ware tegen ga komen.
Dat hele date gebeuren maakte me doodmoe. De infantiele vleeskeuring op digitale sites, de verschrikkelijke dates, de ongemakkelijke en onzekere situaties, het was allemaal niet voor mij. Ik wil me simpelweg niet storten in nog een ongemakkelijke chat die begint met de woorden: “Wat heb jij een ongelofelijk geil pijpbekkie, en die zaadvragende ogen... Jij verdient het om mijn zaad over je gezicht te krijgen!” Of tijdens een tweede date het gesprek of ik bereid ben te verhuizen, want de afstand van vijftig kilometer is toch wel onhandig voor een relatie. Dat laatste vond ik nog wel het meest absurd. Vijftig kilometer, waar de neuk heb je het over? De afstand van het puntje van de provincie Groningen tot het meest zuidelijke puntje van de provincie Limburg, dat is een behoorlijk afstandje, vijftig kilometer is een afstand die ik nog kruipend kan doen als ik teveel heb gezopen. Of ik bereid ben te verhuizen? Nee totaal niet, als jij de moeite niet kunt nemen in je auto te stappen voor mij, ben ik niet bereid te verhuizen, mafkees.
Ik heb ook gechat met iemand die in een rolstoel zat. Hij deed daar erg moeilijk over, hij voelde zich bezwaard. Maar dat zijn zaken waar ik mij niet druk over maak. Een rolstoel zegt niets over iemand als persoon. Mijn vader zat in een rolstoel, voor mij is een rolstoel iets heel normaals. Het was erg leuk contact totdat seks ter sprake kwam. Hij vroeg of ik wel eens hakjes droeg in de slaapkamer. (Hakjes vind ik een vies woord, een vrouw draagt hakken geen hakjes. Maar dit terzijde) En of ik graag dominant was in de slaapkamer, want hij wilde graag gedomineerd worden. Hierna heb ik het contact maar verbroken. Hij schreef nog dat ik net als al die andere vrouwen was en hem toch verliet omdat hij in een rolstoel zat. Verlaten was mijns inziens niet het juiste woord en al snel begreep ik dat meneer een enorm bord voor zijn harses had. Ik stopte niet met het contact vanwege die rolstoel, ik stopte met contact omdat ik een hekel heb aan mannen die gedomineerd willen worden. Ik vind dat vies. Een man is een man en niet zonder reden. Een man is het sterke geslacht. Niet alleen in het normale leven, maar ook in de slaapkamer.
Dat hele emancipatie gedoe, ik begrijp er geen hol van. Iedereen is in de war, en begrijpt niet meer wat zijn of haar rol is. Zelfs niet meer in de slaapkamer blijkbaar. Wat mij betreft had die Dolle Mina met haar brandende bh van de barricades weg mogen blijven. Het is leuk hoor het idee ‘emancipatie’, maar vooralsnog zorgt het alleen maar voor verwarring. Mannen begrijpen niet meer wat er van ze verwacht wordt, vrouwen weten het ook niet meer. Vrouwen denken alles te moeten kunnen, carrière maken, de prefecte moeder zijn, de perfecte minnares zijn en natuurlijk een prinses in de keuken. Maar dat kunnen vrouwen niet allemaal tegelijk. Je kunt maar zoveel ballen hoog houden en ergens zal er een keer een bal vallen. Daarbij, qua ontwikkeling en bouw zijn wij vrouwen ook gewoon niet overal voor gemaakt. Wij zijn lichamelijk niet even sterk als mannen, ons ruimtelijk inzicht is anders, en kaartlezen is voor de meeste vrouwen nog steeds een onmogelijke opgave. En dat geeft allemaal niet, het is goed dat mannen hun kwaliteiten hebben en vrouwen weer andere kwaliteiten hebben. Zo vullen we elkaar aan. Maar als we denken elkaars rollen over te moeten nemen wordt het totale chaos. Zo ook in de slaapkamer. Want het wordt nogal een ingewikkeld verhaal als je alle-hoeken-van-de-kamer-seks wilt hebben en jij moet als vrouw de kerel die gemiddeld een vijftien kilo zwaarder is alle kanten opgooien. Dat wordt gewoon een zooitje.
Maar ik wijk af van waar ik het over hebben wilde. Die vijf partners. Ik heb per saldo één relatie gehad van twaalf jaar. Daarnaast nog wat scharrels, maar die tellen we niet mee. Dit betekent dat ik nog vier relaties af moet werken voor ik de ware tegenkom. Dat zijn vier mannen van wie ik het hart moet breken, of zij mijn hart. Het stemt me niet gelukkig. En ik begin me af te vragen, is dat hele concept van ‘de ware’ wel echt? Is het idee van het perfecte waterdichte deksel voor dat ene potje wel reëel? Of is het beter van dat idee af te stappen en genoegen te nemen met dat wat er op dit moment voor je neus staat?
Volgens het onderzoek moet de ware bestaan en vinden we die na vijf relaties, maar ik vraag het me af. Bestaan sprookjes nog echt?
