Verliefd op Marianne Thieme
Wie Partij voor de Dieren zegt, zegt Marianne Thieme. Wie Marianne Thieme zegt, zegt Partij voor de Dieren. Gelukkig maar. Want als we niet oppassen, dan worden die arme diertjes enkel gezien als producten die voor eigen gewin kunnen worden aangewend. Al die lieve koetjes, schaapjes en varkentjes. Die gun je toch een vrolijk leven in de weide? Of in een modderpoel? Die sluit je toch niet op in minihokjes in megastallen waar ze worden volgespoten met antibiotica en waar ze hun hele leven geen daglicht te zien krijgen? Die diertjes verdienen het toch niet om als kiloknaller in je vriesvak te eindigen? Om nog maar te zwijgen over de eindeloze rijen plofkippen. Die beestjes worden geboren als lieve kuikentjes van 50 gram, om vervolgens in zes weken tijd te worden vetgemest tot vleeshomp van 2 kilo. In een klein kuthok. Ze zijn zelfs te zwak om op hun pootjes te staan.
Gelukkig is er Marianne Thieme met haar Partij voor de Dieren. Zij komt ten minste op voor de dieren die zelf geen stem hebben. En nee, de Partij voor de dieren is zeker geen one-issue partij. Net zoals de Partij van de Arbeid niet enkel 'arbeid' als onderwerp heeft. Marianne vindt heus wel dat de problemen op de woningmarkt moeten worden aangepakt en dat privacy van burgers beschermd moet worden. Ook over klimaat en duurzaamheid zitten Marianne en ik op één lijn. En ze is er geen voorstander van om ons zuurverdiende belastinggeld met treinladingen tegelijk per enkele reis naar een Zuid-Europese bestemming te sturen. Ook is Marianne tegen marktwerking in de zorg. Zie je wel, Marianne is een topmeid. Ik ben verliefd.
De meeste politici vind ik maar leugenachtige wezens. Onbetrouwbare huichelaars. De één wat meer dan de ander, maar toch. Verkiezingsbeloftes worden enkel gedaan om stemmen te winnen. Massaal trappen we erin, om vervolgens bedrogen uit te komen. Elke keer weer. Marianne is anders. Ze heeft niet alleen het lekkerste kontje uit de Tweede Kamer, ze is ook nog eens de meest oprechte en integere politicus die ik ken. Met die integriteit heeft ze mooi wel 2 heel stabiele zetels opgebouwd. From scratch.
In tegenstelling tot de dieren, heb ik wel een stem. Morgen zijn er weer gemeenteraadsverkiezingen. Dan kan ik mijn stem laten horen. Dat wil ik doen ook. Want zoals Emiel Roemer het krachtig omschreef: 'Wie op 19 maart niet gaat stemmen, die heeft op 20 maart ook niks meer te zeuren.' Dat ben ik wel met hem eens. Zo werkt de democratie nu eenmaal. Het volk beslist, het is een voorrecht om te mogen beslissen. Bovendien zeur ik graag.
Marianne is eigenlijk de enige politicus die ik mijn stem niet misgun. Mijn keuze voor de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen stond dus al vast. Totdat ik ontdekte dat de Partij voor de Dieren slechts in enkele gemeenten meedoet. En niet in de mijne. Wat moet ik nou toch? Mijn kostbare stem te grabbel gooien, aan een onbetrouwbare huichelaar, enkel om te mogen zeuren? Of moet ik mijzelf onthouden van deelname aan het democratisch proces, bij gebrek aan Marianne, en daarmee mijn recht om te zeuren verspelen? Lieve Marianne, wil je alsjeblieft voortaan ook in mijn stadje meedoen met de gemeenteraadsverkiezingen? Of wacht, misschien kan ik vandaag nog snel even verhuizen.
