Is Venus het nieuwe Mars?

Vrouwen. Ze weten precies wat ze niet willen. Maar wat ze wél willen, dát weten ze niet. Daar hebben ze dan weer een man voor nodig. Die naar ze luistert. Die de overbodige informatie eruit filtert. Die problemen in stukjes hakt. Die ze over de streep trekt en de leiding neemt.

Afgelopen vrijdag heb ik een leuke dame ontmoet. Er was rook achter de groene pilaar. En dus ook vuur. Mijn hart bonsde. Dat voelde ze. Letterlijk. We renden hand in hand naar het station. Zij op haar naaldhakken, waarop ze nog steeds tien centimeter kleiner was dan ik. We keken elkaar aan. En lachten.

Op het nippertje heb ik haar op de trein kunnen zetten om vervolgens naar mijn laatste trein te rennen. Het had mij niet uitgemaakt of ik die had gemist. Ik zweefde. Natuurlijk waren we nog lang niet uitgepraat. Dus stuurde ik haar vanuit de trein een lieve mail. En kreeg een reactie. We zien elkaar binnenkort!

Maar wat is binnenkort? Is dat morgen? Woensdag? Volgende week? De onzekerheid maakt zich van mij meester. Wat verwacht ze van mij? Zaterdagmorgen stuur ik haar nogmaals een bevestiging van mijn gevoelens. Ze leest het, maar reageert niet. Elke twee minuten check ik mijn telefoon. Weer slaat die onzekerheid toe. Ga ik te snel? Wil ik te veel? Vindt ze me überhaupt wel leuk?

Via WhatsApp doe ik mijn verhaal bij Annemiek uit Brabant. Ze is blij voor mij en luistert. Wanneer ik uitgesproken ben, geeft ze me advies. "Gewoon even loslaten, Mart. Neem wat ruimte en afstand. Het overrompelde haar waarschijnlijk ook." Haar woorden stellen me gerust.

Op dat moment belt Jeanine uit Groningen. Ze wil alles van mij horen over de leuke avond die ik heb gehad. Ik praat. Zij luistert. En stelt me gerust. "Dat leeftijdsverschil mag voor jou dan misschien geen issue zijn, Mart. Maar voor haar kan het iets zijn om over na te willen denken. Ze reageert vast snel. Je zag toch wat ze vannacht op Twitter schreef? Nou dan." Ik hang op en even later ontvang ik bericht terug van de leuke dame van die avond ervoor.

Mannen. Ze weten precies wat ze willen. Maar ze weten de weg ernaartoe niet altijd even goed. Daar hebben ze dan weer een vrouw voor nodig. Die naar ze luistert. Die de overbodige informatie eruit filtert. Die de problemen in stukjes hakt. Die ze over de streep duwt en ze richting geeft.

Midden in de nacht van zaterdag op zondag ontvang ik een berichtje. "Hé, ben je nog wakker?" Ja. Nu wel. Het berichtje komt van Annemiek uit Brabant. Ze zit met een dilemma over de mannen in haar leven. Over de liefde. Vriendschap. Onzekerheid. Kwetsbaarheid. Openheid. Keuzes. En relaties. We whatsappen ruim anderhalf uur. Ik luister en vertel haar dat ze het beter even los kan laten. En dat ze zichzelf even de ruimte moet gunnen. De problemen zijn voor een moment tot kleine proporties teruggebracht. Annemiek kan weer rustig slapen. En ik ook.

Zondagochtend hang ik twee uur lang aan de telefoon met Mieke uit Zuid-Holland. Tussendoor ontbijten we en drinken we koffie. "Woonde je nu maar hier om de hoek", zegt ze tegen mij. "Ik spring meteen onder de douche en kom daarna jouw kant op", reageer ik, terwijl ik mijn koffiekopje omspoel. Die middag praten we op het strand met elkaar over onze ontdekkingstocht. Over de liefde. Vriendschap. Onzekerheid. Kwetsbaarheid. Openheid. Keuzes. En relaties. Ik luister naar haar en zij naar mij.

Vrouwen mogen dan misschien van Venus komen en mannen van Mars. Uiteindelijk zitten we met exact dezelfde vragen.