Badr Hari kindervriend

Even met Polare gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Van de Meent in de buurt?”

De norse stem aan de andere kant van de lijn vertelde mij, dat ik reeds met Kees van de Meent sprak, aangezien het voltallige Polare-personeel reeds thuis zat. Geen telefoniste te bekennen. Eerlijk gezegd klonk dat mij niet geheel onlogisch in de oren. “Zeg Kees, hoeveel schuld staat er bij Polare nu in de boeken?” De geplaagde bewindvoerder antwoordde dat hij dat niet wist, aangezien er bij Polaris veel vragen nog onbeantwoord waren. Tijd voor een vervolgvraag: “Wat is dan de boekwaarde van al die rommel in die winkels van je?” De heer Van de Meent antwoordde dat dat lastig te zeggen was, aangezien onbekend was, hoeveel klanten zijn noodlijdende boekhandels inmiddels de rug hadden toegekeerd. Ik was niet onder de indruk: “Ik vrees dat heel wat klanten zijn afgehaakt. En terecht! Ik zal even een boekje opendoen. Zelf was ik nog niet zo heel lang geleden bij v/h De Slegte in Utrecht. Die hadden een leuke actie. Een fors percentage korting op alle boeken. Ik wat boeken uitgezocht en naar de kassa. Kreeg ik op allerlei boeken toch geen korting. Want die vielen opeens onder de vaste boekenprijs. Sodemieter op! Allemaal leuk en aardig, maar dan moet je dat op je reclameborden wel duidelijk vertellen, natuurlijk! Sindsdien zet ik geen poot meer in welke Polare-winkel dan ook.” Kees van de Meent stelde dat de boekenbranche nu eenmaal aan strenge regels was gebonden, en dat het allemaal de schuld van het Centraal Boekhuis was. Ik toonde mij niet onder de indruk: “Regels gelden ook voor andere boekhandels, die wél overeind blijven, dus dat is onzin. En dat het Centraal Boekhuis nog enkele tientallen miljoenen van je tegoed heeft, en dus eerst eens geld wil zien: groot gelijk.” Kees van de Meent mompelde nog iets over de onmisbare service van de Polare-winkels, maar ook dat was onzin. Tijd voor de afmaker: “Kletskoek. De Bruna in de Van Woustraat, bij mij om de hoek, bestelt ieder boek dat ik mij maar kan wensen. Ze kijken even in hun computer en een paar dagen later ligt het boek in kwestie voor mij klaar. Ik heb verder niets te wensen!”

Qua verder niets te wensen: het is vandaag Valentijnsdag. Dan mag je lieve dingen zeggen. Ik dus ook. Leuk nieuws, deze week. Een op de 25 werknemers in Nederland heeft een relatie met een collega, becijferde het CBS. Vooral in de landbouw en de financiële dienstverlening komen relatief veel paren voor, maar ook de overheid scoort hoog. Maar ik ben een bofferd. Want ik hoor tot mijn grote vreugde bij de mooiste, slimste, liefste en lekkerste columniste van Nederland. Helemaal goed!

Ook helemaal goed is de boete die de Nederlandse Zorgautoriteit aan het Sint Antoniusziekenhuis heeft opgelegd. Het ziekenhuis, dat vestigingen heeft in Nieuwegein en Utrecht, heeft tussen 2008 en 2012 voor 24,6 miljoen euro teveel gedeclareerd bij de verzekeraars. Naast de verplichte terugbetaling, heeft het ziekenhuis een boete van 10% van dat bedrag aan zijn broek. Mooi zo. Het ziekenhuis bracht bijvoorbeeld spiraaltjes in rekening bij zorgverzekeraars terwijl patiënten die al betaald hadden bij de apotheek. En op die manier raakt het financieel beheer natuurlijk wel in een neerwaartse spiraal. Hetgeen voor columnisten als ik natuurlijk weer de deur op een kier zet voor het maken van onvoorstelbaar flauwe grappen. Ik hoop toch wel, dat het ziekenhuis door deze boete niet al te erg in financiële problemen raakt. Anders is een financiële injectie nodig, hetgeen voor columnisten als ik natuurlijk weer de deur op een kier zet voor het maken van onvoorstelbaar flauwe grappen. Hoe dan ook: de financiële administratie zal een gedegen hersteloperatie moeten ondergaan, hetgeen voor columnisten als ik natuurlijk weer de deur op een kier zet voor het maken van onvoorstelbaar flauwe grappen. Zo. De Seth Gaikema-wisselbeker kan mij niet meer ontgaan.

Ik hoop trouwens wel dat dat ziekenhuis een plekje vrijhoudt op de kinderafdeling. Want vechtmachine Badr Hari heeft gemeld dat hij Valentijnsdag doorbrengt met zijn dochtertje. En dat is natuurlijk linke soep. Stel je voor, dat dat kind om wat lekkers vraagt, en Badr zegt nee. En dat kind stelt dan in haar onschuld dat zijn geld blijkbaar op is. Pats. Enkel verbrijzeld en schedelbasisfractuur. Dus heus, zet dat kinderbedje maar vast klaar, in het Sint Antoniusziekenhuis. Nu was Badr Hari niet de enige Marokkaan die deze week weer eens de media haalde. Ik heb enorm hard gelachen om de uitspraak in de strafzaak tegen die examenfraudeurs bij Ibn Ghaldoun. Examendieven Safae K., Kamal El B. en Anass B. kregen niet alleen een celstraf, maar ook een taakstraf. Ze moeten 170 uur aan het werk. Mooi zo. Je gaat immers naar school omdat je met een diploma op zak aan het werk kan. Dat is de heren dus alsnog gelukt. Eind goed, al goed: die Safae K., Kamal El B. en Anass B. zijn dus slimmer dan je op het eerste gezicht zou denken. Inderdaad, het is een wereld vol verrassingen, qua slim. Neem nou dat Dolfinarium in Harderwijk. Daar heeft men een vacature voor een dolfijnentrainster. Blijkt die Britt Dekker te hebben gesolliciteerd. Gaat niet door. Dolfijnen zijn best slimme dieren, en het instuderen van de kunstjes verliep toch anders dan was verwacht. Door een hoepel springen? Geen probleem. Britt kan dat als de beste…

Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.

Eindredactie FOK!columns