Macaber, dat is het woord
Ze werd toch nog 61 jaar, mijn schoonzusje. Ze was dubbel gehandicapt, kende niemand, heeft 44 jaar doorgebracht in Philadelphia-huizen. De laatste was maar een paar kilometer van onze woning. Ze heeft nooit leren lopen, dus overdag zat ze altijd in een op maat gemaakte rolstoel. Een paar jaar geleden werd bij haar een zogenaamde peg ingebracht: een slangetje door haar buikwand, rechtstreeks aangesloten op haar maag. Voeding en medicatie gingen vanaf toen veel eenvoudiger. Met name medicijninname was tot dan toe een probleem, want ze vertikte het om pillen door te slikken. Na een uur bleek ze het ding nog in haar mond te hebben. Effect hebben medicijnen zo niet, en dat had weer gevolgen voor haar gezondheid. Met een peg was het probleem verholpen, alleen moest men wel zorgen dat ze het ding niet te pakken kreeg, want dan kon men meteen een nieuwe aanbrengen. De afgelopen dertig jaar is het toch vaak kantje-boord geweest; vrijwel niemand hield er rekening mee dat ze met haar broze gezondheid toch nog een respectabele leeftijd zou halen.
Doordat ze haar botten niet gebruikte werden die broos en heel dun. Ze brak dus nogal eens wat, ondanks de geweldige zorg in het verpleeghuis. Wat een mensen zijn dat, die verpleegsters! Een van onze eigen meiden doet dat werk ook en ik heb er diep respect voor. De toewijding, liefde en opoffering die ze voor hun patiënten weten op te brengen is met geen goud te betalen. Elke keer dat een bewoner van het huis sterft is er waarachtig verdriet om het verlies. Ze houden van hun mensen.
Op een zondagmorgen om een uur of zeven ging bij ons de telefoon. Mijn vrouw sloeg direct de schrik om het hart, want we hebben een grote familie met veel kinderen en kleinkinderen. Het was iemand van het Philadelphia-huis die vertelde dat ons familielid in haar slaap was overleden. Dezelfde morgen kwam zowat de hele club broers, zusters en aanhang naar het huis om samen met de uitvaartondernemer alles te regelen. Een paar dagen later hebben we haar in kleine kring begraven. Haar ouders hadden voor hun dood grafrechten gekocht voor een plekje naast hun eigen graf. Die rechten hadden we juist enkele maanden geleden met twintig jaar verlengd. Het is goed zo. We zullen haar missen, vooral mijn vrouw die haar de afgelopen dertien jaar iedere week bezocht, simpelweg omdat zij het dichtst bij woont en omdat zij haar zusje het langst thuis heeft helpen verzorgen.
De vestigingsleidster kennen we al vele jaren. Zij was uit hoofde van haar functie op de dag van overlijden aanwezig, zorgde dat het de familie bij hun overleg aan niets ontbrak en regelde meteen ook de andere zaken die op die dag nog moesten worden afgedaan. Net na de middag werd ze opgebeld door haar man die haar verzocht onmiddellijk naar huis te komen. Thuis hoorde ze dat haar oudste zoon van 21 jaar dood in zijn bed lag. Ook na het postmortem is het nog een volslagen raadsel wat de doodsoorzaak is geweest. De jongeman werd een dag na ons familielid begraven. Ik kan me als vader van een groot gezin geen enkele voorstelling maken van wat er door die arme mensen wordt beleefd. En hoe ze die slag te boven gaan komen.
Weer een paar dagen later vertelde onze oudste zoon dat zijn tweeling van vier jaar hem kwam vragen hoe het zat met de dood. De oorzaak was dat precies een jaar eerder een jongetje dat vaak kwam logeren bij zijn grootouders, hun buren, was gestikt in een stukje fruit. De herdenking ervan was die twee niet ontgaan. Onze zoon vertelde hun dat er wel eens kleine kinderen doodgaan, maar gelukkig niet vaak. Meestal zijn het oude mensen. Een dag later hoorden ze dat de vader van een Pools schoolvriendje uit hun klas met zijn auto was verongelukt. Hij werd 29 jaar. Weer een paar dagen later kreeg onze schoondochter een schok te verwerken toen ze haar koters naar school bracht. Zagen ze die Poolse vader daar weer staan? Het bleek zijn tweelingbroer te zijn die zijn neefje naar school bracht. Maar die ervaring vergeet je nooit meer. Freaky.
Weer een dag later reed er een lijkwagen door onze straat. Het is een redelijk jonge buurt, dus mijn vrouw ging even kijken voor welke deur de wagen stopte. Later hoorden we van onze overbuurman dat het Marcel was, de nieuwe partner van Bep. Twee weken tevoren had hij te horen gekregen dat hij alvleesklierkanker had en dat er ook al vele metastases waren gevonden. Hij weigerde bestraling en chemo, daarvoor was het hoogstwaarschijnlijk toch al te laat. Het enige effect ervan zou dan zijn dat hij er vreselijk ziek van werd. Twee weken later was het afgelopen. Hij werd maar 45 jaar.
Voorlopig toetje? Onze zoon heeft in het kantoor van zijn bedrijf twee voor hem belangrijke mensen werken. Het zijn broer en zus. Ze zijn de jongsten uit een kinderrijk gezin. Ik ken die twee vrij goed, maak vrijwel iedere week wel een praatje. Hun moeder was nauwelijks 18 jaar oud toen ze trouwde, naar later bleek met een vreselijk mispunt van een vent. Na een leven vol ellende met hem scheidden ze uiteindelijk. De moeder kon zich, 67 jaar oud eindelijk aan haar familie gaan wijden. Toch nog wat geluk in haar nadagen. Nee dus, men heeft ook bij haar alvleesklierkanker geconstateerd, ook met uitzaaiingen. Het gekke is dat ze zich helemaal niet ziek voelt, maar haar dagen zijn waarschijnlijk op de vingers van een paar handen te tellen.
Je zou denken dat dit voor een heel jaar meer dan genoeg is. Dat ben ik van harte met u eens, maar dit gebeurde allemaal in iets meer dan een week. En het vervolg is er ook al. Een macaber verhaal waarbij Gramps heel direct was betrokken.
Wordt vervolgd dus, jammer genoeg. Overigens beleefde zoon Bert, Superworm dus, een heel ander avontuur. Hij interviewde een imker hier in de omgeving wiens bijenkasten met vuurwerk waren beschadigd, terwijl er ook kasten van hem op een andere locatie in het water waren gegooid. Uit de reacties op zijn interview viel op te maken dat de lezers wel wat geld wilden doneren om de ramp wat minder zuur te maken voor de arme man. Bert hoopte op 100, hooguit 200 euro, als leuk gebaar, maar het liep gigantisch uit de klauwen. Het is het verhaal van Bert, volg het zelf maar op FOK! Een geweldig leuk verhaal, dat dus dwars door de ellende van ziekte en dood van ons bekende mensen heen speelde.
Heel dubbel, dat was het.
