De verkrachting van de politiek

In de rubriek Plat Haags nemen FOK!-columnisten en submitters het Nederlandse politieke en maatschappelijke landschap onder de loep.

Een jaar of wat geleden, toen rechts nog rechts was en links nog links, waren rechts en links het tegenovergestelde van elkaar. Links was collectivistisch; de arbeidersklasse als verenigde groep versus de kapitalistische elite. Rechts was liberaal en individualistisch.

Behalve de Libertarische Partij kent Nederland geen echt rechtse partijen meer. De liberale trekken die Fortuyn nog duidelijk had, zijn bij Wilders totaal afwezig en juist Wilders herdefinieerde de laatste jaren de rechtse politiek. De VVD heeft zich genoodzaakt gezien die nieuwe interpretatie van rechts te omarmen en heeft zich sindsdien in een vrij rap tempo van het liberalisme verwijderd.

Pech voor mij. Een kleine vijftien jaar geleden was ik linkser dan de SP, maar sindsdien ben ik langzamerhand afgedreven richting het liberalisme. Niet zo zeer in kapitalistische, maar vooral in individualistische zin. De overheid is er wat mij betreft voor het bewaken van de veiligheid en het vervullen van een paar andere kerntaken en dient zich verder niet met mij te bemoeien. Geef mij maar zo veel mogelijk vrijheid en laat me verder met rust. Laat mensen zichzelf kunnen zijn, laat ze hun eigen leven leiden en hun eigen keuzes maken.

Het zal dan ook geen verrassing zijn dat het naar stalinisme neigende betoog dat collega Oplopers hier gisteren presenteerde mij nogal tegen de borst stuitte. Hij stelde voor om de hele familie van allochtone misdadigers maar uit te zetten. Ja, inderdaad. Niks individuele verantwoordelijkheid, gewoon met het sleepnet de hele omgeving leegtrekken. Collectief boeten voor de fouten van een eenling.

Ik ken eigenlijk maar één land waar ze op een dergelijke manier denken: Noord-Korea, het enige stalinistische land ter wereld. Daar kun je geboren worden in een strafkamp om daar de rest van je leven vast te zitten, omdat je oudoom zich 30 jaar geleden schuldig heeft gemaakt aan een misdrijf.

Extreme vergelijking? Zeker. Uitgezet worden is dan ook niet te vergelijken met een Noord-Koreaans strafkamp. Maar daar gaat het me dan ook niet om. Het gaat me om de simplistische ontkenning van de individuele verantwoordelijkheid en het concept van bestraffing wegens familiebanden.

Gisteren maakte ik het door collega Oplopers gestelde persoonlijk en dat zal ik nu ook doen: als een van mijn kinderen (die twee nationaliteiten hebben) later ernstig crimineel wordt, dan zou ik me er best bij neer kunnen leggen dat Nederland uiteindelijk zijn of haar Nederlandse nationaliteit intrekt en hem of haar uitzet. Kleine randvoorwaarde: dan zetten we wel alle criminelen uit. Ook de autochtone. Er valt vast wel een dealtje te maken met een of ander zandland.

Mensen zijn individuen en zo dienen ze dan ook gezien en behandeld te worden. Dat maakt dit deel van de wereld verlicht, beschaafd en vrij. Als Nederland ooit verwordt tot het stalinistische systeem dat collega Oplopers propageert, dan hoop ik dat ik die tweede nationaliteit inmiddels ook heb, zodat we heel, heel snel kunnen vluchten.

Het betoog van Oplopers is exemplarisch. Het is ondoordacht, grof en bijzonder populistisch, zoals dat inmiddels in vrijwel het hele politieke spectrum steeds meer de norm lijkt te worden. Rechts is steeds minder liberaal en individualistisch en wordt steeds platter, simplistischer en botter. Links is steeds minder collectivistisch en idealistisch en wordt steeds meer een vertegenwoordiging van mensen die meer gratis geld willen. Als die versimpeling van de politiek doorgaat, dan betekent links zijn binnenkort weinig meer dan dat je een hekel hebt aan joden en rechts zijn dat je een hekel hebt aan buitenlanders.

Rechts is niet meer het tegenovergestelde van links. Het politieke landschap is een soort brei geworden waarin alles door elkaar heen loopt. De ontzuiling is zover gegaan dat zelfs de zuilen zelf langzamerhand verdwijnen. Geen idealen meer, geen grondbeginselen, geen principes, maar uitsluitend populistisch geschreeuw. Lees ‘s ochtends in de koppen van De Telegraaf maar wat je vandaag moet vinden. Verder nadenken is ongewenst.

Voor weinig mensen bestaat er een politieke partij die exact staat voor wat hij vindt. Voor mij dus ook niet. Maar als ik de oerdomme populistische eenheidsworst zie waarin de Nederlandse politiek langzaam aan het veranderen is, dan zou het best eens kunnen dat mijn stem uiteindelijk toch eens naar de Libertarische Partij gaat. Niet omdat ik het met ze eens ben, maar omdat zelfs libertarisme me veel minder schadelijk lijkt voor Nederland dan de dreigende dictatuur van welke populistische meerderheid dan ook.